Στη χώρα του ονείρου, των εκατομμυρίων και της Ελπίδας

Ο μισός (;) πληθυσμός της χώρας όλο το Σαββατοκύριακο ζούσε στο απόλυτο όνειρο, ή «σπούδαζε» όνειρα στη «σχολή» Ελπίδων των Προ-Πο!

«Μοιράστηκαν» δισεκατομμύρια σε φτωχούς και αδύναμους μέσα από το μυαλό των «εν αναμονή» τυχερών!

Βοήθησαν στο όνειρο αυτό και οι τηλεοράσεις, οι επαΐοντες της τύχης, αστρολόγοι, μελλοντολόγοι και οι… "Λίτσες", προβλέποντας «για σένα» μια «ευχάριστη έκπληξη» που… κοντοζυγώνει.

Και τ’ όνειρο μεγάλωνε σιγά – σιγά, μεγάλωνε…

Εξαφανίστηκαν από μπροστά μας ,ως δια μαγείας, τα μνημόνια, τα μέτρα, οι συντάξεις πείνας, οι θεσμοί και το ΔΝΤ. Ακόμη και η Βελκουλέσκου έγινε μια πανέμορφη, με προκλητικό φόρεμα, κυρία, πιθανώς αυριανή φίλη!

Σε φάση σύνθεσης των διαφορετικών αντιλαϊκών προτάσεων

 

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΚΟΥΑΡΤΕΤΟΥ

Eurokinissi

Εντείνονται τα παζάρια στο προσκήνιο και το παρασκήνιο

Σε διαδικασία σύνθεσης των διάφορων αντιλαϊκών προτάσεων και των «μειγμάτων» πολιτικής, έχουν περάσει τα παζάρια και οι συνεννοήσεις σχετικά με τις εκκρεμότητες της «αξιολόγησης».

 Σε κάθε περίπτωση, η σύνθεση των αντιλαϊκών προτάσεων συγκυβέρνησης - Ευρωζώνης - ΔΝΤ εστιάζει στους άξονες που αφορούν στο χρονοδιάγραμμα των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2018, στην άμεση νομοθέτηση των αντιλαϊκών μέτρων που θα εφαρμοστούν τα επόμενα χρόνια, καθώς επίσης στα μέτρα άμεσης εφαρμογής, όπως και στο ζήτημα της διαχείρισης του κρατικού χρέους.

Πέρα από τα ζητήματα της δημοσιονομικής πολιτικής, που αφορούν στην ενίσχυση της φοροληστείας του λαού και τη μείωση των (ήδη κουτσουρεμένων) κρατικών κονδυλίων για τις κοινωνικές ανάγκες, οι «εκκρεμότητες» της διαπραγμάτευσης αφορούν τα επόμενα χτυπήματα στα Εργασιακά, στα ζητήματα της Ενέργειας, στις αναδιαρθρώσεις που κρίνονται αναγκαίες στην πορεία ανάκαμψης του εγχώριου κεφαλαίου.

Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας – Λουκιανός Κηλαηδόνης

Γραφει ο Παναγιώτης Κοτσώνης

Ο σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι μια ανασκόπηση στα πολιτικά τραγούδια της δεκαετίας του ’70, ούτε πολιτική καταγραφή γεγονότων.

Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘70, η πτώση της χούντας, εκτός από  τις υψηλές πολιτικές ζυμώσεις, ανακατατάξεις και ιδέες, ανύψωσε και την απήχηση του πολιτικού τραγουδιού. Στα μεγάλα πολιτικά φεστιβάλ, τις λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, ο λαός τραγουδούσε με πάθος τα πολιτικά τραγούδια που προϋπήρχαν της δικτατορίας αλλά και όσα γεννήθηκαν στα χρόνια της απαγόρευσης, της παρανομίας ή αυτοεξορίας των δημιουργών τους, όπου μέσα από αντίξοες συνθήκες κατόρθωναν ορισμένα να φτάσουν στο κοινό. Επιτέλους, ο λαός μπορούσε ελεύθερα και παντού να τραγουδάει Θεοδωράκη, Λεοντή, Λοΐζο, Μαρκόπουλο και όλους τους κλασσικούς πλέον συνθέτες του έντεχνου και λαϊκού τραγουδιού χωρίς το φόβο του χαφιέ ή της απαγόρευσης.

Ήταν τόση η ανάγκη του κόσμου να εκφράσει την καταπίεση των προηγούμενων ετών, ώστε βλέποντας πλέον την ταινία του Νίκου Κούνδουρου «Τα τραγούδια της  φωτιάς» του 1974 εντυπωσιάζομαι από την αντίδραση του κόσμου στην ιστορική συναυλία στο γήπεδο Καραΐσκάκη, όπου σχεδόν με φρενίτιδα συμμετέχει στα τραγούδια και στα συνθήματα. Το περίφημο «Δώστε τη χούντα στο λαό» νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό για όσους σήμερα διαπιστώνουν πως «Μια χούντα χρειαζόμαστε» ή ακόμη πως «Ο κόσμος δεν ήταν αρνητικός απέναντι στη χούντα» ή πως «ένιωσε μία ανακούφιση με τη χούντα» λόγω της πολιτικής αστάθειας που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια πριν την δικτατορία.
Δεν θα μιλήσω άλλο για εκείνη την περίοδο, άλλωστε δεν είναι αυτό το κίνητρό μου για το παρόν άρθρο. Στη σκέψη μου γυροφέρνει η απορία μου πως ήταν δυνατόν να μην ακουστεί όσο θα έπρεπε σε σχέση με τις υπόλοιπες δισκογραφικές δουλειές, ένας σημαντικός νοηματικά δίσκος καθόλα σύννομος  με το πνεύμα της εποχής του. Αναφέρομαι στον δίσκο που κυκλοφόρησε το 1975 από την Columbia υπό τον τίτλο «Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» σε μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη και στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη.

Κλιμακώνουν την επίθεση οι εφοπλιστές

«Το φράγμα των τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων για αγορές πλοίων έσπασαν οι ελληνικών συμφερόντων ναυτιλιακές εταιρείες έως τα μέσα Δεκεμβρίου (2016) και βρίσκονται στην πρώτη θέση παγκοσμίως. Συνολικά έχουν δοθεί 14,8 δισεκατομμύρια για 1.206 πλοία». Σύμφωνα με την «Petrofin» (διεθνής «οίκος» παροχής οικονομικών υπηρεσιών) «οι Ελληνες πλοιοκτήτες αύξησαν το μερίδιό τους στον παγκόσμιο στόλο, παραμένοντας πρώτοι, από 15,41% το 2014, στο 16,05% το 2015 και στο 16,36% το 2016, επιτυγχάνοντας μία μέση ετήσια αύξηση κατά 3,05% (...) Ο συνολικός αριθμός των ελληνόκτητων πλοίων αυξήθηκε το 2016 στα 5.230 από 4.909 έναν χρόνο πριν και είναι συνολικής μεταφορικής ικανότητας 361.934.047 dwt, σημειώνοντας άνοδο κατά 10,26% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο»! Τα κέρδη των εφοπλιστών το 2013 υπολογίζεται ότι έφθασαν τα 12 δισ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με το «Bloomberg» τα εφοπλιστικά κέρδη αθροιστικά από το 2003 έως και το 2013 ήταν 175 δισ. ευρώ! Πρόκειται για ορισμένα τελείως ενδεικτικά στοιχεία που δείχνουν όχι μόνο την απίστευτη κερδοφορία που καταγράφουν οι εφοπλιστές, αλλά και τη ραγδαία ανάπτυξη του εγχώριου εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Κουτί ... εξαπάτησης

«Απευθυνόμαστε σε όλους τους πολίτες και ζητάμε τη συμβολή τους για να βελτιώσουμε όσα μας δυσκολεύουν στην καθημερινή μας ζωή και κυρίως στην επαφή με το σύνολο της κρατικής δομής και λειτουργίας. Παρακαλούμε η επικοινωνία να γίνεται (σ.σ. παρατίθενται τηλέφωνα, φαξ, ηλεκτρονικές διευθύνσεις). Η επίλυση των προβλημάτων θα είναι το κύριο μέλημά μας και ταυτόχρονα η αξιολόγηση, η ομαδοποίηση και η επεξεργασία ώστε να διερευνήσουμε τις δυνατότητες παρέμβασης και να οδηγηθούμε σε ευρύτερες κυβερνητικές πρωτοβουλίες και δράσεις που θα βελτιώνουν την ποιότητα ζωής». Θα ήταν ανέκδοτο, αν δεν ξεχείλιζε κυνισμό, η δήλωση του υπουργού Επικρατείας, Αλ. Φλαμπουράρη, που σε υλοποίηση προηγούμενης απόφασης ενεργοποιεί το «κουτί παραπόνων» στο Μέγαρο Μαξίμου! Αλλα, για να έχουμε καλό ερώτημα, δεν τα ξέρει τα προβλήματα του κόσμου η κυβέρνηση; Μήπως δεν ακούει τα συνδικάτα ή το οργανωμένο κίνημα των αγροτών να φωνάζουν μαχητικά τα προβλήματα και τις διεκδικήσεις τους, τις οποίες η ίδια απορρίπτει; Είναι άραγε έλλειψη ενημέρωσης το γεγονός ότι φορτώνει το λαό και με νέες αντιλαϊκές θυσίες; Επομένως, πρόκειται για ένα ακόμα μέτρο κοροϊδίας και εξαπάτησης του λαού.