Πώς, το 1948, γιορτάσαμε τα 5 χρόνια της ΕΠΟΝ
Για
τα πεντάχρονα της ΕΠΟΝ, βγήκαμε συνεργείο, δεκαπέντε μέρες πριν από την
επέτειο. Ετσι, αιφνιδιάσαμε την αστυνομία, που συνήθιζε μέρες τέτιες,
να μπαίνει σε ειδική ετοιμότητα. Ηταν αυτή η ετοιμότητα ένα είδος
επιχείρησης με παγανιές μέσα στο σκοτάδι από τάχατες ζευγαράκια,
μεθυσμένους, ρομαντικούς που περίμεναν να χτυπήσουν, όποιον αντίκρυζαν
να γράφει στους τοίχους ή να πετάει προκηρύξεις ή και να δουλεύει το
χωνί.«Πέντε χρόνια αγώνα - Φλεβάρης 23, ΕΠΟΝ», «Ζήτω τα
πεντάχρονα της ΕΠΟΝ», «Πρόσθετα συσσίτια στους νέους» είναι μερικά από
τα συνθήματα με τα οποία «πρασινίσαμε» - η μπογιά ήταν πράσινη, το χρώμα
της ΕΠΟΝ - μέσα σε μια νύχτα την Αθήνα.
Εξη παιδιά
αποτελούσαν το δικό μας συνεργείο. Ο μικρότερος 14 χρονών. Ο
μεγαλύτερος, που ήταν και ο καθοδηγητής μας - Μιχάλη τον φωνάζαμε - ήταν
20. Ο υποφαινόμενος είχε κλείσει τα δέκα έξι.
Το Κόμμα
είχε βγει στην παρανομία. Ενα πρωινό όλοι σχεδόν οι μεγαλύτεροι από εμάς
Επονίτες, είχαν πιαστεί για τη δεύτερη εξορία της Ικαρίας και το
Μακρονήσι. Σε μας τα παιδιά, είχαν πέσει πιο πολλές δουλιές και αρκετά
σοβαρές και υπεύθυνες.
Κρατούσαμε την Αθήνα με όλη τη
φρεσκάδα της ηλικία μας, χωρίς να σκεφτούμε ούτε μια στιγμή το θάνατο
που μας παραμόνευε σε κάθε γωνιά κάθε βράδι.
Διακινούσαμε
το «Ριζοσπάστη», φτιάχναμε πολύγραφους με γυαλί και στένσιλ και τυπώναμε
προκηρύξεις. Γράφαμε με νερομπογιά άλλοτε κόκκινη άλλοτε πράσινη τα
συνθήματα του αγώνα. Συχνά, αναλαμβάναμε με υπηρηφάνια ακόμα σοβαρότερα
καθήκοντα. Γινόμαστε πχ σύνδεσμοι ανάμεσα σε ανώτερα κλιμάκια. Πολλές
φορές ζούσαμε συγκλονιστικές εκπλήξεις. Θυμάμαι, πχ. διάσημη της εποχής -
αλλά και σημερινή πολύ γνωστή - τραγουδίστρια, είχε αναλάβει να κρύψει
σύντροφο που είχε έρθει από το βουνό και θα ξανάφευγε. Μια φορά πήγα στο
μαγαζί της για να μεταφέρω κάποιο μήνυμα. Με γέμισε λεφτά: