Η «πρώτη φορά αριστέρα» κυβέρνηση ανακαλύπτει τις ευεργετικές συνέπειες του «κοινωνικού αυτοματισμού»
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.
Λοιπόν, αγαπημένε μου ποιητή, μεγάλε Κώστα Βάρναλη, λάθεψες! Στη σημερινή Ελλάδα των μνημονίων και της μεταμοντέρνας αποικιοκρατίας των αγορών, βρήκαμε ‘’τις πταίει’’.
Για τα χάλια τα δικά μας φταίνε οι άλλοι, για τη δική μου ανέχεια φταίει ο διπλανός μου, για την αναδουλειά των εμπόρων φταίνε οι καταναλωτές, για την αφραγκία των καταναλωτών φταίει η ακρίβεια. Και για την ξαγρύπνια μας στα χωρίς θέρμανση σπίτια μας φταίει ο κόκορας του γείτονα, που βάλθηκε να λαλεί αξημέρωτα. Και το πρόβλημα της ξαγρύπνιας μας μπορούμε να το λύσουμε (ή έτσι νομίζουμε) ψήνοντας τον κόκορα με χυλοπίτες. Για τα υπόλοιπα;
Εδώ σε θέλω ποιητή! Και για τα υπόλοιπα υπάρχει λύση! Κοινωνικός αυτοματισμός και… τα σκυλιά δεμένα. Ή μάλλον, ‘’κάθε κατεργάρης στον πάγκο του’’. Κατεργάρης, για όσους δεν ξέρουν, ήταν ο κωπηλάτης στο κάτεργο, δηλαδή στη γαλέρα, συνήθως σκλάβος και αλυσοδεμένος…