Κλίντον ή Τραμπ…

Φωτογραφία: Reuters

 Η… «προσωπικότητα» του Τραμπ υπήρξε το δυνατό χαρτί του συστήματος ώστε να περιοριστεί κατά πολύ η ενασχόληση της αμερικάνικης αλλά και – κυρίως - της διεθνούς κοινής γνώμης όχι με τις διαφορές αλλά με τις ομοιότητες των δυο υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ.

    Μια ομοιότητα που προκύπτει από την ομοιότητα των συμφερόντων που εκπροσωπούν και η Κλίντον και ο Τραμπ.

    Η πρώτη – ως εκπρόσωπος του συστήματος των δισεκατομμυριούχων, όπως ο μέχρι πρότινος χρηματοδότης των Κλίντον, ο Τραμπ -  εξασφαλίζει τα κέρδη του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος εγγυώμενη την διαιώνιση του πολέμου ανά τον κόσμο στο όνομα της… δημοκρατίας, της ανεκτικότητας και του φιλελευθερισμού.

    Ο δεύτερος – ως εκπρόσωπος ενός συστήματος που το δημιούργησε η τάξη του και ανέθεσε στους κάθε λογής «Κλίντον» να το διαχειρίζονται - εξασφαλίζει τα ίδια συμφέροντα, αλλά αυτή τη φορά «ο Θεός (θα) ευλογεί την Αμερική» διότι η «εξαγωγή της δημοκρατίας» της θα είναι και «ιδεολογικά» θωρακισμένη πάνω στον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον… ανθρωπισμό της Κου Κλουξ Κλαν.

    Είναι ακριβώς αυτή η ομοιότητα που οδηγεί το 82% της αμερικανικής κοινής γνώμης να απαντά στις δημοσκοπήσεις ότι θεωρεί αποκρουστικές τις παραπειστικές προεκλογικές εκστρατείες και των δυο.

    Βέβαια αυτό δεν αποτρέπει και στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο να αναπαράγεται το γνωστό δίλλημα: «Με τον Πλαστήρα ή με τον Παπάγο;»…

    Στην ημετέρα, δε, μπανανία, το αστικό πολιτικό σύστημα έχει τοποθετηθεί από καιρό «δημοκρατικά» – και μάλιστα από εκεί που δεν το περιμένεις.

Προλεγόμενα μιας κοινωνιολογίας της ελληνικής Αριστεράς

 

Προλεγόμενα μιας κοινωνιολογίας της ελληνικής Αριστεράς

Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου* //

Καθώς υπάρχει  μεγάλη σύγχυση για το ποιος είναι αριστερός, αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερά, θα προτείναμε μια κοινωνιολογική προσέγγιση της Αριστεράς επισημαίνοντας εν πρώτοις πως αυτή συνιστά ένα διαταξικό μόρφωμα (και πολιτισμικό) θεματοποιώντας κυρίως ζητήματα στη σφαίρα αναπαραγωγής, δηλαδή στη σφαίρα κυκλοφορίας των αγαθών (κατανομή, κατανάλωση, τρόποι ζωής κ.λπ.), περιορισμένα όμως στη σφαίρα παραγωγής του κοινωνικού πλούτου. Να υπενθυμίσουμε, για να κατανοήσουμε καλύτερα το ιδεολογικό-θεωρητικό υπόβαθρο της Αριστεράς, ότι το πολιτικό στοιχείο, η κατανομή και η κατανάλωση με τους συνακόλουθους τρόπους ζωής που διαπερνούν την προγραμματικής της Αριστεράς, συνιστούν τον κεντρικό πυρήνα βεμπεριανών μεθοδολογιών (M. Weber) για το κοινωνικό υποκείμενο. 

Αντίθετα στη μαρξι(στι)κή μεθοδολογία το κοινωνικό υποκείμενο ορίζεται σύμφωνα με τη σχέση και τη θέση στο σύστημα παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας. Συνεπώς άλλα κοινωνικά υποκείμενα μας δίνει, όσον αφορά την ποιότητα της δράσης και τη σφαίρα παρέμβασης, η  μία μεθοδολογία και άλλα η άλλη. Εκ των πραγμάτων μια τέτοια μεθοδολογική διαφοροποίηση καθιστά διακριτή την Αριστερά ως πολιτικό και κοινωνικό μόρφωμα, καθώς προσδιορίζεται τόσο η κοινωνική της βάση, επομένως και το κοινωνικό υποκείμενο, όσο  και τι μπορεί να κάνει.

Στην ελληνική κοινωνία η Αριστερά ταυτίστηκε πρωτίστως με το ΕΑΜ, μια πατριωτική-λαϊκή συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά και αγροτικά στρώματα και τους διανοούμενους, στην οποία συμμετείχαν και αστοί, και δευτερευόντως με την ΕΔΑ. Και στις δύο περιπτώσεις ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΕ) υπήρξε καθοριστικός ειδικά στη σύμπηξη της εαμικής συμμαχίας. Εντούτοις σε καμία περίπτωση δεν ετέθη ποτέ, ούτε στην περίπτωση του ΕΑΜ, πολύ δε περισσότερο της ΕΔΑ, ζήτημα αλλαγής του κοινωνικού καθεστώτος. Τα  ζητήματα που τέθηκαν αφορούσαν την απελευθέρωση της χώρας (ή την ιμπεριαλιστική εξάρτηση) και το πολιτικό ζήτημα (δημοκρατική εξέλιξη, πολιτειακό κ.λπ.), περιορισμένα δε και η ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου. Αλλά ούτε και αλλού, ας πούμε στη Γαλλία με το Λαϊκό Μέτωπο (1936), στην Χιλή με την Λαϊκή Ενότητα (1970), πόσο μάλλον με την «πληθυντική Αριστερά» στη Γαλλία (1997) ή την κυβέρνηση Συνασπισμού-Νέας Δημοκρατίας κ.λπ. στην Ελλάδα (1989), όπου η Αριστερά (με την συμμετοχή μάλιστα των κομμουνιστικών κομμάτων) σχημάτισε κυβέρνηση, τέθηκαν ζητήματα οργάνωσης της εργασίας και παραγωγής του κοινωνικού πλούτου.

Ξεδιάντροποι

«Κυβέρνηση ειδικού σκοπού, ικανή να ανταποκριθεί στις μεγάλες προκλήσεις των προσεχών μηνών. 

 

Αξιολόγηση, χρέος, ανάπτυξη και απασχόληση οι μεγάλοι στόχοι του προσεχούς εξαμήνου», έγραφε η «Αυγή», παρουσιάζοντας το νέο κυβερνητικό σχήμα. «Νέο ξεκίνημα. Σχέδιο τριετίας. Μεγαλύτερη ευελιξία, ταχύτητα, αποτελεσματικότητα, που απουσίαζαν συχνά έως τώρα. Δεν υπάρχουν πλέον περίοδοι χάριτος και ανοχής. 

 

Οι πολίτες περιμένουν έργο χειροπιαστό» συνηγορούσε το «Εθνος», το οποίο στη χτεσινή του έκδοση πρόσθετε ακόμα: «Η κοινωνία δεν περιμένει "θαύματα". Αυτό που προσδοκά είναι η δημιουργία προϋποθέσεων για αξιοπρεπή καθημερινότητα. Απαλλαγή από τις "καταστάσεις ανάγκης" στους μισθούς, στις συντάξεις, στη φορολογία και παντού».

 

 Αν δεν είναι αυτό προσπάθεια καλλιέργειας φρούδων προσδοκιών και ελπίδων στο λαό από τη «νέα» κυβέρνηση, τότε τι είναι; Κοροϊδεύουν ωμά τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν, ότι η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» θα τους σώσει τάχα από τη μίζερη ζωή. 

 

Κι από πάνω, κουνάνε το δάχτυλο στο λαό ότι οι απαιτήσεις του πρέπει να είναι μειωμένες και να φτάνουν μέχρι την απαλλαγή από «καταστάσεις ανάγκης», όταν κι αυτές ακόμα έχουν το χαρακτήρα μόνιμων μέτρων, που εμπλουτίζονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. 

 

Μια ματιά να ρίξει κανείς στο σχέδιο του προϋπολογισμού και στο πόρισμα για τα Εργασιακά, φτάνει για να καταλάβει τι παραμύθι πουλάνε ξεδιάντροπα στο λαό...