--ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ !!

Μέρες τώρα θέλω να γράψω κάτι για όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας που γκρεμίστηκε η ζωή τους συνθέμελα από μια φυσική καταστροφή βεβαίως αλλά και από την αναισθησία την αβελτηρία, την αδιαφορία, την ανικανότητα των ιθυνόντων. Τους νεκρούς, αλλά κι όσους έμειναν πίσω μ΄αδειανές τις αγκαλιές από τ΄αγαπημένα πρόσωπα, παιδιά, γονείς, συντρόφους, αδέλφια, φίλους, σωρούς από καπνισμένες πέτρες το βιος τους και κυρίως τη φρίκη, το πένθος στην καρδιά για όλη τους τη ζωή.

Δεν έβρισκα όμως τις λέξεις, λάκιζαν, έφευγαν οργισμένες, άδειαζε το μυαλό μου. Ίσως γιατί πέντε μέρες τώρα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, τις μεταχειρίστηκαν με τον χειρότερο, συμφεροντολογικό πάντοτε τρόπο.

Όλοι μας, ο καθείς με τις δυνατότητες του, τρέξαμε να προσφέρουμε βοήθεια επιτόπου, αλλά και αίμα, τρόφιμα, ρούχα, για τις πρώτες ανάγκες τους. Μπράβο μας! Τι να του κάνουν όμως όλα αυτά του πατέρα που έχασε τα δυο του αγγελούδια, της μάνας που έσβησε στην αγκαλιά της το μωρό της, του γιου που ψάχνει εναγωνίως μέσα στο καμένο αυτοκίνητο για λίγη έστω στάχτη του γονιού του, της νιόπαντρης που άδειασε το κρεβάτι της πριν ακόμα χαρεί τη γλύκα του σμιξίματος; 

Νέα επικοινωνιακή φιέστα, με επίκεντρο την Πολιτική Προστασία

Οι αλλαγές που εξήγγειλε στο σχέδιο και στις δομές, συνεχίζουν να απαξιώνουν την πρόληψη και την ευθύνη του κράτους γι' αυτή

Eurokinissi

Νέα επικοινωνιακή φιέστα με στόχο τη συγκάλυψη των τραγικών ευθυνών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την πολύνεκρη πυρκαγιά στο Μάτι έστησε χτες ο Αλ. Τσίπρας, αυτή τη φορά στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, απ' όπου ανακοίνωσε το περιλάλητο νέο σχέδιο για την Πολιτική Προστασία.

 Φρόντισε εκεί να συντηρήσει την κοκορομαχία με την αξιωματική αντιπολίτευση, κατηγορώντας την που ζητά «κάλπες πάνω στα αποκαΐδια», καθώς και όσους ενοχοποιούν τους ανθρώπους που έδωσαν τη μάχη της διάσωσης, λέγοντας χαρακτηριστικά πως «το σημαντικό σήμερα δεν είναι να βρούμε εξιλαστήρια θύματα, αλλά να διερευνήσουμε σε βάθος τα αίτια της τραγωδίας».

Την ίδια ώρα, βέβαια, που σπεύδει να εμφανιστεί υπέρμαχος και υπερασπιστής τους, είναι η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που τους καθιστά εξιλαστήρια θύματα, αφού δεν τους εξασφαλίζει ούτε τα βασικά για να επιτελέσουν το έργο της προστασίας της ανθρώπινης ζωής.

H «Συνοικία το όνειρο» και ο εφιάλτης του μετεμφυλιακού κράτους

H «Συνοικία το όνειρο» και ο εφιάλτης του μετεμφυλιακού κράτους – του Δάνη Παπαβασιλείου

 

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 

Αύγουστος 1961. Το μετεμφυλιακό καθεστώς βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση σοκ, μετά το εκπληκτικό ποσοστό της ΕΔΑ (24%) στις εκλογές του 1958. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ακολουθεί μια πολιτική δύο όψεων. Απ’ τη μια, συνεχίζει τις (πάσης φύσεως) διώξεις των αριστερών, και απ΄την άλλη, προσπαθεί να δημιουργήσει μια εικόνα επίπλαστης ανάπτυξης, κυρίως μέσω της προώθησης του «καταναλωτισμού». 

Το μέγεθος του πανικού, που διακατείχε την άρχουσα τάξη, εξαιτίας της μεγάλης ανόδου της Αριστεράς, λίγα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, εκδηλώνεται, λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του ΄61, στις εκλογές «Βίας και Νοθείας».
Εξάλλου, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δήλωσε αργότερα (με προφανή σκοπό να αποφύγει τις ευθύνες του): «Μετά τις εκλογές του 1958, που έφεραν την ΕΔΑ δεύτερο κόμμα, είχε δημιουργηθεί μια εύλογη ανησυχία στα Ανάκτορα και σε ορισμένους στρατιωτικούς κύκλους. Και είχε γίνει η σκέψις, εν όψει νέων εκλογών, να ασκηθή ψυχολογική πίεσις επί των κομμουνιστών για να συμπτυχθή η δύναμίς των. Τα ανόητα αυτά σχέδια τα κατήρτιζαν μυστικές υπηρεσίες εν αγνοία της κυβερνήσεώς μου”.

Θεωρήσαμε σκόπιμο να περιγράψουμε σε αδρές γραμμές το πολιτικό περιβάλλον, τον Αύγουστο του 1961, για να έχει ο αναγνώστης υπόψιν του το φόντο της ιστορίας που θα πούμε παρακάτω. Της περιπέτειας της ταινίας «Συνοικία το όνειρο», μιας από τις σημαντικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. 

Εξοδος

Την ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί απεγνωσμένα να ξαναζεστάνει το παραμύθι της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια σε μερικές μέρες από σήμερα, έρχεται άλλη μια έκθεση να επιβεβαιώσει ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τους σχεδιασμούς και τα πανηγύρια κυβέρνησης και επιχειρηματικών ομίλων για το δήθεν «τέλος των μνημονίων». Ετσι, μετά την ΕΚΤ, την Κομισιόν, τον ESM και το ΔΝΤ, έρχεται και το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή να παρουσιάσει την έκθεσή του για το β' τρίμηνο του 2018, όπου ορθά - κοφτά αναφέρεται ότι μετά την «έξοδο» δεν πρέπει να σταλούν μηνύματα για αλλαγή κατεύθυνσης της οικονομικής πολιτικής, γιατί η Ελλάδα θα βρίσκεται «στο μικροσκόπιο των αγορών». Επισημαίνεται, επίσης, ότι «η διατήρηση της δημοσιονομικής σταθερότητας και η συνέχιση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας αναμένεται να ενισχύσουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών στις μελλοντικές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας» και ότι «θα πρέπει να περιοριστούν στο ελάχιστο οι κίνδυνοι που προέρχονται από τις πολιτικές πιέσεις που θα ασκηθούν για περισσότερο επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και επιβράδυνση εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων μετά το τέλος του προγράμματος». Με άλλα λόγια, η καλύτερη εγγύηση για έξοδο από τα μνημόνια είναι η ...συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, σε βάρος του λαού, των δικαιωμάτων και των αναγκών του.

Σκέψεις πάνω στις στάχτες...

Είναι δύσκολο μετά από τους 90 και πλέον νεκρούς, την καταστροφή λαϊκής περιουσίας, την τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή να διατυπώνει κανείς απόψεις. Είναι όμως ταυτόχρονα και ευθύνη να το κάνει, αν αυτό μπορεί να συμβάλει για να μην ξανασυμβεί τέτοια τραγωδία.

 

Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Οσο κι αν κυβερνώντες και στρατηγικά συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν. Τα δασικά οικοσυστήματα αφέθηκαν για άλλη μια χρονιά, όπως δεκαετίες τώρα, στην τύχη τους ως προς τη δασοπροστασία και τη διαχείρισή τους συνολικά. Οι πρόσφατες πλημμύρες της Δυτ. Αττικής και οι δασικές πυρκαγιές της Ανατ. Αττικής είναι πτυχές του ίδιου προβλήματος. Της εμπορευματοποίησης της γης και της χρήσης της. Της υλοποίησης σ' αυτό το πλαίσιο ενός χωροταξικού σχεδιασμού με κριτήριο την κερδοφορία και τις κάθε φορά επενδυτικές επιλογές των επιχειρηματικών ομίλων. 
Χαρακτηριστικό αποτέλεσμα η εκτός σχεδίου και κατά παρέκκλιση δόμηση, η αυθαίρετη δόμηση, οι επεκτάσεις πόλεων, κ.λπ. Επίσης, ο διαχωρισμός της πρόληψης από την καταστολή των δασικών πυρκαγιών, το στρατηγικό μοντέλο αντιμετώπισής τους. 
Η ουσιαστική αδιαφορία για την εξασφάλιση των αναγκαίων υποδομών και σχεδιασμού πολιτικής προστασίας με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, που αντικειμενικά έρχεται σε αντιπαράθεση με τις επενδυτικές κερδοφόρες «ανάγκες» των επιχειρηματικών ομίλων, που καθορίζουν την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική.