Το πραγματικό δίλημμα: Ανοχή στη χαμοζωή με «κουπόνια», ή αγώνας για τις σύγχρονες ανάγκες;

 

Ενα μεγαλοπρεπές «όχι» είπαν ξανά από κοινού ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα, την περασμένη Τετάρτη, από την Ολομέλεια της Βουλής, στις τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης στο Δημόσιο, την κατάργηση του ΦΠΑ και των Ειδικών Φόρων κατανάλωσης σε τρόφιμα, Ενέργεια και καύσιμα, προκειμένου να πάρει ανάσα ο λαός.

Εκ μέρους της κυβέρνησης, το «απορρίπτεται» αναφέρθηκε από τον υπουργό Υγείας, Θ. Πλεύρη. Το «όχι» του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων εκφράστηκε μέσα από την εκκωφαντική και αυτήν τη φορά σιωπή τους. Τσιμουδιά, όσο και αν προκλήθηκαν κατ' επανάληψη από τους βουλευτές του ΚΚΕ να πάρουν θέση, όπως είχε γίνει για τις ίδιες τροπολογίες πριν από 15 περίπου μέρες.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και λοιπούς, κάθε φορά που το εργατικό - λαϊκό κίνημα προβάλλει αυτές τις προτάσεις και το ΚΚΕ τις στηρίζει, καταθέτοντας και τροπολογίες στη Βουλή, να τις απορρίπτουν «παμψηφεί» και ασυζητητί, πετώντας στην άκρη τις υποτιθέμενες «διαχωριστικές γραμμές» και τις μεταξύ τους «χαοτικές διαφορές»;

Ο λόγος είναι ότι αιτήματα, όπως αυτά που μεταφέρει και μέσα στη Βουλή το ΚΚΕ, «χτυπάνε νεύρο». Προϋποθέτουν να πληρώσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και όχι ο λαός για τις συνέπειες της πολιτικής που σφίγγει ολοένα και περισσότερο στον λαιμό του τη θηλιά της ενεργειακής φτώχειας και της ακρίβειας, για να θωρακίζουν την κερδοφορία τους μια χούφτα μονοπώλια.

Ομορφη γιάφκα η φάτνη μου

 

Εδώ «στο Νότο, που τρίζει ο θάνατος κι η αγάπη κάνει κρότο», ποια πόλη και ποια χώρα υποδέχεται φέτος και το θείο και τα άλλα βρέφη, τα παιδιά και τους εφήβους, έτσι. Σαν Ηρώδης. Με στερήσεις, με πείνα, αλλά και με μια βία που σκαριάζει και τον πιο παγωμένης ψυχής άνθρωπο. Απ' τη μια τα προσφυγόπουλα που τσακίζονται κρύα κι αρμυρισμένα, σα χταπόδια στα βράχια ανάμεσα σε σπαράγματα ναυαγίων. Απ' την άλλη, στα κρύα σχολεία της εξοικονόμησης γνώσεων και καυσίμων θέρμανσης, αμούστακα αγοράκια συμπτύσσουν τα αδιέξοδά τους σε αγέλες. Ισαμε που η γροθιά να πέφτει στη μούρη του διπλανού, του συμμαθητή, του συμπαίκτη, του αντίπαλου, κι όχι συντρόφου των μαθητικών χρόνων. Εφηβοι καρτούν που χυμάνε σε συνομηλίκους, και τραβάνε και σουγιά, και μια χαρακιά στα μούτρα του παιδιού.

Κι ύστερα είναι εκείνες οι δεκαπεντάχρονες και δεκαεξάχρονες μαινάδες. Ανίερες απέναντι στη φρεσκάδα των νιάτων τους, που 'χουνε κρυμμένο στο μπούστο ή στην κωλότσεπη μαχαίρι, και το τραβάνε στη διπλανή τους σ' ένα πρωτόφαντο μίσος, μέσα κι έξω από το ίδιο τους το φύλο. Μαχαιροβγάλτισσες, πριγκηπέσσες του δρόμου, με περίσσια αυτοκτονική, ασυναίσθητα δολοφονική τόλμη, να δρουν μέρα μεσημέρι, στην καρδιά της γιορταστικής αγοράς. Κι αυτή η βίαιη «τελετουργία» της άγουρης θηλυκότητας να μοιάζει με τη χειρότερη διαστροφή του όποιου κουράγιου, της όποιας γενναιότητας, μπορεί να έκρυβε το ξενόφερτο, αλλά δίκαιο metoo.