Οι Γερμανοί... ξανάρχονται ( άρθρο του Ριζοσπάστη 1/1/1995)

Οι Γερμανοί... ξανάρχονται ( άρθρο του Ριζοσπάστη 1/1/1995)

Εδώ και λίγο καιρό, πολύς κόσμος πέφτει από τα σύννεφα , επειδή ανακάλυψε ότι η Ευρώπη δεν αλλάζει . Από την άλλη  σύμφωνα με όσα ισχυριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ στη βδομάδα πριν το δημοψήφισμα , η Ευρώπη πρέπει να ξαναγίνει η Ευρώπη της αλληλεγγύης και των δημοκρατικών παραδόσεων , λες και υπήρξε τέτοια ποτέ.
Με αυτό το άρθρο θέλουμε να θυμίσουμε ότι το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή ήξερε τι έλεγε, όταν ο τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ χόρευε στους ρυθμούς της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το τι είχαμε ακούσει εκείνα τα χρόνια είναι γνωστό. Είχαν εξαντλήσει όλους του επιθετικούς προσδιορισμούς με το υβρεολόγιο τους, πολλές φορές χυδαίο.

Μια απλή ανάγνωση λοιπόν αρκεί για να  καταδειχθεί ότι σε πείσμα όλων , όχι απλά αντέξαμε, όχι μόνο δικαιωθήκαμε, αλλά είμαστε Η ΜΟΝΗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ-ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας

To 1994 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν έτος "κυοφορίας" για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν υπήρξαν θεαματικές εξελίξεις στο χώρο της κοινοτικής Ευρώπης, ωστόσο άρχισαν οι συζητήσεις για το μέλλον της, όπως αυτό θα προδιαγραφεί με την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ στα τέλη του 1996. Σαν χαρακτηριστικό γνώρισμα της χρονιάς που τελειώνει θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε την επιβεβαίωση του ηγεμονικού ρόλου της Γερμανίας στις κοινοτικές εξελίξεις. Κοντολογίς, οι Γερμανοί αξιωματούχοι κατέστησαν σαφές στους εταίρους τους ότι η χώρα τους δεν είναι διατεθειμένη να βρεθεί στη θέση της "μειοψηφίας", ή καλύτερα ότι η όποια "πλειοψηφία" διαμορφωθεί απαραιτήτως θα έχει στο επίκεντρό της τη Γερμανία. Κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, το 1994 ήταν μια "χρονιά της Γερμανίας".

Σε δυο μέτωπα κινήθηκαν οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση την περασμένη χρονιά, το πρώτο αφορούσε στη διεύρυνση και το δεύτερο στην αντιμετώπιση των χρόνιων προβλημάτων της κοινοτικής οικονομίας. Κατά τα άλλα οι "δώδεκα" εξακολούθησαν να ασχολούνται με το πρόβλημα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, που οι ίδιοι δημιούργησαν, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν μπορούν να "κλείσουν".

Γράφει ο Cogito ergo sum απο Ατέχνως

        Ο κουμπάρος μου ο Ανάργυρος και η έξοδος από το ευρώ 

Επειδή, ως γνωστόν, «αργία μήτηρ πάσης κακίας», προχτές Κυριακή ξεφύλλιζα το διαδίκτυο κι έπεσα πάνω σε μια κάπως μπαγιάτικη είδηση: στα τέλη του περασμένου Απρίλη ανέλαβε πρόεδρος του Αστέρα της Βουλιαγμένης ο Παύλος Μυλωνάς. Κάτι που το όνομα δεν μου ήταν άγνωστο, κάτι που είδα πως στο συμβούλιο συμμετέχει ο γνωστός και μη εξαιρετέος αντιπαθητικώτατος Κωνσταντίνος Μίχαλος, κάτι που ο Αστέρας έχει βγει για ξεπούλημα και κάτι που είναι γνωστό τι κάνει ο διάολος όταν δεν έχει δουλειά, άρχισα να ψάχνω το αρχείο μου. Και, πράγματι, κάτι βρήκα!

Κατ’ αρχάς, να σας συστήσω τον Παύλο Μυλωνά: οικονομολόγος, εργασθείς στο ΔΝΤ  (1987-1995), στον ΟΟΣΑ (1995-2000) και στην Εθνική Τράπεζα, όπου μπήκε το 2000 κι έφτασε μέχρι αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος. Πριν τρία χρόνια, όντας Γενικός Διευθυντής Στρατηγικής Διακυβέρνησης της Εθνικής, ο Μυλωνάς συνέταξε μια έκθεση για τις επιπτώσεις που θα είχε πιθανή έξοδος της χώρας μας από το ευρώ. Λόγω των ημερών που διανύουμε, ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικά σημεία εκείνης της έκθεσης:

Δεν περιγράφω άλλο

Δεν περιγράφω άλλο 

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Αυτή η ιστορία ξεκίνησε κάπως έτσι:

    Συνεχίστηκε έτσι:

Αυτάέλεγε ο κ.Τσίπας μετά τις εκλογές του 2012. Ότι θα καταργούσε - σε ένα νόμο και με ένα άρθρο - τα Μνημόνια.
   
 Ότι θα επανέφερε - σε ένα άρθρο και με ένα νόμο - τους μισθούς και τις συντάξεις.
  
  Και προσοχή: Αυτό που έλεγε ο κ.Τσίπρας ήταν ότι πρώτα θα καταργούσε τα Μνημόνια και ότι αφού θα τα καταργούσε, τότε και μόνο τότε – με καταργημένα τα Μνημόνια – θα άρχιζε τις διαπραγματεύσεις του με τους «εταίρους» του…
  
  Αυτή η ιστορία προχώρησε έτσι:

     
Αυτά έλεγε ο κ.Τσίπρας, αυτά έλεγαν οι προεκλογικές ρητορείες, τα σποτάκια και οι αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015.
  
  Και μετά από όλα αυτά, η ιστορία κατέληξε κάπως έτσι:

  
  Και σίγουρα κατάληξε και έληξε έτσι:



   Πριν από περίπου δυο δεκαετίες ο μεγαλομεγιστάνας Ανιέλι, σχολιάζοντας τα πολιτικά πράγματα της χώρας του, της Ιταλίας, είχε πει:

«Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».

   Αυτά που έλεγε ο Ανιέλι για την δήθεν «Αριστερά», όποιος νομίζει ότι ισχύουν μόνο για την Ιταλία, πλανάται. Οικτρά.  
   
 Δεν περιγράφω άλλο.