Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έβγαζα τα προς το ζην μου στο Παρίσι, πότε ρετουσάροντας φωτογραφίες, πότε ως ζωγράφος «κινέζικων αντικών» (φτιαγμένες
στη Γαλλία). Παράλληλα διένεμα φυλλάδια καταγγέλλοντας τα εγκλήματα που διαπ-ράχθηκαν από τους Γάλλους αποικιοκράτες στο Βιετνάμ.
Την εποχή εκείνη, υποστήριζα την Οχτωβριανή Επανάσταση μόνο συναισθηματικά,
δεν μπορούσα ακόμη να αντιληφθώ την ιστορική της σημασία. Θαύμαζα τον Λένιν
επειδή ήταν ένας μεγάλος πατριώτης που ελευθέρωσε τους συμπατριώτες του, μέχ-
ρι τότε, δεν είχα διαβάσει κανένα από τα βιβλία του.
Ο λόγος που εντάχθηκα στις τάξεις του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ήταν επει-
δή αυτές οι κυρίες και οι κύριοι, οι σύντροφοι δηλαδή όπως τους αποκαλούσα τότε, επέδειξαν συμπάθεια προς εμένα και προς τους αγώνες των καταπιεσμένων λαών.
Αλλά, δεν καταλάβαινα καθόλου τι ήταν το κόμμα, η συνδικαλιστική οργάνωση, ούτε
τι ήταν ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός.