Κανένα
έθνος, καμιά πατρίδα, καμιά ομάδα, όσο κι αν πονέσει, δεν θα φτάσει
ποτέ την οδύνη της μάνας, του γονιού που χάνει το παιδί του μες στο
παράλογο, το κτηνώδες και αναίτιο. Αυτό το πένθος το προσωπικό δεν το
φτάνει και δεν το απαλύνει ούτε η συλλογική ενοχή, ούτε οι πρόσκαιρες
μαζικές τύψεις. Γιατί το έδαφος της κερκίδας με τα ζιζάνια του πάθους,
της συσσωρευμένης αγωνίας, της διογκούμενης μάζας τεστοστερόνης που
παραδίνεται σε ρυθμούς σχεδόν αμόκ, είτε επί νίκης είτε επί ήττας, μετά ή
άνευ ουσιών και αλκοόλ, η ομάδα που παίζει στο γήπεδο είναι το άλλοθι
της αγέλης που τη στηρίζει. Κι όταν το κτήνος μέσα μας απελευθερωθεί και
φύγει κι απ' το μυαλό κι απ' τα κάγκελα και ξεχυθεί στους δρόμους, τότε
η αγέλη συγκροτείται εύκολα σε τάγμα εφόδου.
Δεν είναι
τυχαίο που ο σύγχρονος φασισμός - ναζισμός επιλέγει ως φυτώριο τις
κερκίδες όπου Γης, κυρίως δε στην ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου γεννήθηκε,
ανδρώθηκε και αιματοκύλισε τον κόσμο όλο ως ιδεολογία και κόμμα. Ως
χουλιγκάνοι οι ναζί αποκτούν γρηγορότερα απ' ό,τι στο πεδίο της
πολιτικής, και ευκολότερα από τις οργανώσεις της μαφίας, ένα κοινωνικό
πάσο - μάσκα, που μεγαλώνει το επίπεδο ανοχής μιας κοινωνίας απέναντι
στη βία και στο αίμα. Βολεύονται πολλοί πίσω από τα άλλοθι των ομαδικών
συμβόλων, των πρόχειρων κοινωνιολογικών και ψυχολογικών αναλύσεων και
την προκλητική καταστολή ή την προκλητική αδιαφορία, έτσι ώστε στο πεδίο
της πολιτικής να διευκολύνεται η χειραγώγηση των μαζών με μόχλευση
θηριωδών οικονομικών συμφερόντων.