Η “Μαύρη Παρασκευή” δεν είναι γιορτή. Είναι καφρίλα εργοδοτική- καταναλωτική

Μια ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 24 Νοεμβριου 2016 

 

Ένα νέο «φρούτο» μας έρχεται από την Αμερική. Είναι η «Μαύρη Παρασκευή», ή επί το ελληνικότερον… «Black Friday». Πρόκειται για μια συνήθη πρακτική των μεγάλων αλυσίδων εμπορικών καταστημάτων για την προσέλκυση πελατείας με ειδικές προσφορές σε χαμηλές τιμές, αλλά για λίγες ώρες. Με αφορμή την εμφάνιση της «Μαύρης Παρασκευής» και στην ελληνική αγορά, ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής, εξέδωσε μια ανακοίνωση με τίτλο «Η “Μαύρη Παρασκευή” δεν είναι γιορτή. Είναι καφρίλα εργοδοτική- καταναλωτική», την οποία δημοσιεύουμε αυτούσια:
«Με περίσσια περηφάνια η αλυσίδα πολυκαταστημάτων public μέσα από μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια ενημερώνει το καταναλωτικό κοινό ότι στις 25/11 φέρνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη “black Friday”. Πρόκειται για έναν προερχόμενο εξ Αμερικής θεσμό με «μοναδικές προσφορές για λίγες ώρες». Το νέο αναμεταδίδεται από ένα σωρό ενημερωτικά ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα σαν μια πρωτοποριακή κίνηση…

Ωστόσο, κανείς δε φαίνεται να το ψάχνει λίγο παραπάνω για το τί πραγματικά σημαίνει αυτή η “black Friday” τόσο σε σχέση με τις καταναλωτικές συνήθειες που διαμορφώνει, όσο και σε σχέση με τη δοκιμασία που συνιστά για τους εργαζόμενους στα καταστήματα. Ούτε και κάνει κάποιες αναφορές στις χαοτικές καταστάσεις που διαμορφώνονται μέσα στα καταστήματα (στο διαδίκτυο υπάρχουν άπειρα σχετικά videos) ή ακόμα και για τους θανάτους και τους τραυματισμούς που έχουν συντελεστεί και σχετίζονται με αυτή (7 και 98 αντίστοιχα τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ – βλ. http://blackfridaydeathcount.com/). Οι καταναλωτές, που μπορεί να περιμένουν και ώρες έξω από τα μαγαζιά για να προλάβουν τις προσφορές, καταλήγουν να ποδοπατιούνται και να πλακώνονται κυριολεκτικά μεταξύ τους. Και βέβαια η μανία τους παίρνει σβάρνα και τους εργαζόμενους, που πέρα από τον υψηλό και εντατικοποιημένο φόρτο εργασίας που τους επιβάλλεται στο πλαίσιο της “black Friday”, έχουν να εξυπηρετήσουν-αντιμετωπίσουν τους λυσσασμένους καταναλωτές. Αλλά ουσιαστικά και τις σωματικές επιθέσεις τους στο πέρασμα τους από τους διαδρόμους στην αναζήτηση των προσφορών. Μάλιστα, το 2008 ένας 34χρονος εργάτης της Wal-Mart έχασε τη ζωή του, όταν ποδοπατήθηκε κυριολεκτικά από 200 περίπου καταναλωτές.

Αγορές και ηθική

Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν μπορεί να τα αγοράσει το χρήμα, αλλά στις μέρες μας δεν είναι και πολλά. Σήμερα, σχεδόν τα πάντα είναι προς πώληση. Μερικά παραδείγματα:

• Αναβάθμιση κελιού: 82 δολάρια τη νύχτα. Στη Σάντα Άνα της Καλιφόρνιας, και σε μερικές ακόμη πόλεις, όσοι δεν έχουν καταδικαστεί για βίαια εγκλήματα μπορούν να πληρώσουν για μια καλύτερη διαμονή - ένα καθαρό και ήσυχο κελί, μακριά από τα κελιά των κρατουμένων που δεν πληρώνουν.
• Πρόσβαση στη λωρίδα που προορίζεται για οχήματα υψηλής πληρότητας, παρόλο που οδηγείτε μόνος: 8 δολάρια τις ώρες αιχμής. Η Μινεάπολη και άλλες πόλεις προσπαθούν να μειώσουν την κυκλοφοριακή συμφόρηση επιτρέποντας σε όσους οδηγούν μόνοι να χρησιμοποιούν τη λωρίδα που προορίζεται για οχήματα υψηλής πληρότητας [car pool]. Το αντίτιμο εξαρτάται από την ώρα.
• Οι υπηρεσίες μιας ινδής φέρουσας μητέρας: 6.250 δολάρια. Ζευγάρια στη Δύση, που αναζητούν φέρουσες μητέρες, καταφεύγουν όλο και συχνότερα στην Ινδία, όπου αυτή η πρακτική είναι νόμιμη, και η τιμή κάτω από το 1/3 της τρέχουσας τιμής στις Ηνωμένες Πολιτείες.
• Το δικαίωμα μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες: 500.000 δολάρια. Ξένοι που επενδύουν 500.000 δολάρια και δημιουργούν τουλάχιστον δέκα θέσεις απασχόλησης σε μια περιοχή με υψηλή ανεργία δικαιούνται πράσινη κάρτα που τους εξασφαλίζει μόνιμη διαμονή.
• Το δικαίωμα κυνηγιού ενός μαύρου ρινόκερου, που αποτελεί προστατευόμενο είδος: 150.000 δολάρια. Η Νότια Αφρική επιτρέπει στους κτηματίες να πουλούν σε κυνηγούς το δικαίωμα να σκοτώσουν έναν περιορισμένο αριθμό ρινόκερων. Έτσι, οι κτηματίες αποκτούν ένα κίνητρο για να εκτρέφουν και να προστατεύουν τα είδη που κινδυνεύουν να εκλείψουν.

 

 

Στράτευση στα 18, σύνταξη στα 100 ευρώ

Γράφει ο 2310net //

Κάθε φορά που κάτι καινούριο, ριζοσπαστικά αντιλαϊκό πρόκειται να έρθει ως νέο μέτρο, η διαδικασία είναι η εξής: το πετάει ένας λαγός, το πιάνουν οι πολιτικοί εκφραστές της τάδε ή της δείνα θέσης, «ρίχνουν το τουίτερ» τα έμμισθα και μη τρόλς, το διαψεύδουν οι κυβερνώντες, το ξαναδιαψεύδουν, αρχίζουν να επιχειρηματολογούν για αυτό και μετά το διαπραγματεύονται μέχρι να το ψηφίσουν.

Κάπως έτσι δεν γίνεται κάθε φορά με το νέο μνημόνιο ή με τα νέα μέτρα; Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο να γνωρίζουμε ποια μέτρα θα παρθούν το επόμενο διάστημα μετρώντας τις αμέτρητες κυβερνητικές δηλώσεις για το ποιά μέτρα δεν θα παρθούν. Ό,τι διαψεύδεται τελικά εφαρμόζεται.

Η κοινή συνισταμένη

Παρακολουθώντας χτες τις ομιλίες του Αλ. Τσίπρα και του Κυρ. Μητσοτάκη στις κοινοβουλευτικές τους ομάδες, προκύπτει το εξής συμπέρασμα: Ο μεν Τσίπρας καταγγέλλει τη ΝΔ ότι, με τη στάση της απέναντι στη διαπραγμάτευση και την απαξίωση της κυβέρνησης, έχει στόχο να φέρει πιο κοντά το 4ο μνημόνιο. 

Επομένως, ο λαός έχει να επιλέξει ανάμεσα στα βάρβαρα μέτρα που διασφαλίζουν το κλείσιμο της «αξιολόγησης» και σ' ένα 4ο μνημόνιο, στην περίπτωση που αυτή αποτύχει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το σκέλος της διευθέτησης του χρέους. Από την άλλη, ο πρόεδρος της ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι καθυστερεί τη διαπραγμάτευση και μ' αυτόν τον τρόπο δυσκολεύει την πορεία της οικονομίας προς την ανάκαμψη, καθώς απομακρύνεται χρονικά η ένταξη στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης, που είναι «ανάσα» για το κεφάλαιο, όπως και η διευθέτηση του χρέους. 

 

Πού συγκλίνουν οι δύο απόψεις; Στην «ανάγκη» να προχωρήσει γρήγορα και να ολοκληρωθεί η «αξιολόγηση», με ό,τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που υποβάλλονται σε θυσίες δίχως τέλος και φορτώνονται με παλιά και νέα μέτρα. 

Επομένως, μέσα από τις διαφορές και τις διαφωνίες τους, αναγκαίες για να υπηρετείται καλύτερα η κυβερνητική εναλλαγή και η χειραγώγηση του λαού, κοινή συνισταμένη τους είναι να προχωρήσουν απρόσκοπτα και χωρίς καθυστερήσεις τα μέτρα που απαιτεί η ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.