Από τότε που άρχισε η ξέφρενη επίθεση του απελευθερωμένου καπιταλισμού
απέναντι στο κοινωνικό κράτος, έκαναν… ρετσινιά κάθε κοινωνική παροχή
που έχει κόστος. Τη σύνταξη. Το δημόσιο σχολείο. Το δημόσιο σύστημα
υγείας. Ακόμα και την αναπηρία. Αλλά ταυτόχρονα γέμισαν οι σελίδες κι οι
οθόνες των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και οι αίθουσες
των σεμιναρίων κι οι εντολές των σχολικών προϊσταμένων με… «καλοσύνη»,
ΜΚΟ, εθελοντές, ψυχολογία και ψυχολόγους, «ευαισθησία» και πολλή…
κολακεία απέναντι στον ανάπηρο…
“Μην τον λέτε ανάπηρο. Τον κάνετε και νοιώθει πιο άσχημα”.
“Μην τον λέτε ανάπηρο. Είναι (κι αυτός) άνθρωπος”.
“Μην τον λέτε ανάπηρο. Να τον λέτε ΑΜΕΑ. Ακούγεται πιο καλά”.
“Μην τον λέτε ανάπηρο. Είναι (κι αυτός) άνθρωπος”.
“Μην τον λέτε ανάπηρο. Να τον λέτε ΑΜΕΑ. Ακούγεται πιο καλά”.
Και πίσω από την “επίθεση ευαισθησίας” (πάντα από πίσω κρύβεται κάποια ΜΚΟ), κόβουν αναπηρικά επιδόματα, κόβουν ποσοστά αναπηρίας, κόβουν φάρμακα, κλείνουν ειδικά σχολεία, πετούν τους ανάπηρους και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες στον Καιάδα της υποτιθέμενης ισότητας και ευαισθησίας. Κι οι εύπιστοι νοικοκύρηδες της μοντέρνας κοινωνίας, είναι στο ποστάρισμα του κάφρου που πάρκαρε σε θέση “ΑΜΕΑ”. Και μέχρι εκεί.