Ο αστάθμητος παράγων

ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ • 4 Απριλιου 2015

Το σκηνικό έχει στηθεί, γνώριμο από το πρόσφατο παρελθόν. Οι δανειστές απαιτούν, πιέζουν, εκβιάζουν. Τα μέσα ενημέρωσης (διεθνή και εγχώρια) διαμορφώνουν το κλίμα μιας επερχόμενης καταστροφής. Η κυβέρνηση με μισόλογα στο εσωτερικό και επίδειξη καλής θέλησης προς τους συνομιλητές της, συντηρεί το αίσθημα της ανασφάλειας. Αποδέκτης όλης αυτής της κατάστασης ο πολίτης, ο εργαζόμενος που καλείται (για μια ακόμα φορά) να αποφασίσει αν πρέπει να «θυσιάσει» κάτι ακόμα για να αποφύγει τα …χειρότερα.

Θα διακινδυνεύσουμε μια πρόβλεψη, στηριγμένοι στην αποκτημένη κοινή εμπειρία. Η αγωνία για την έκβαση των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους «θεσμούς» θα κρατήσει για μερικά ακόμη εικοσιτετράωρα, κατά πάσα πιθανότητα συνοδευόμενη από ένταση της καταστροφολογίας. Και μετά,… ανακούφιση.

Με μια συμφωνία που θα οδηγεί στη «σωτήρια» εκταμίευση της δανειακής δόσης. Μια συμφωνία με μπόλικες κυβερνητικές υποχωρήσεις, που θα δικαιολογηθούν ως αναγκαίες για την αποτροπή της «καταστροφής». Εξάλλου, η ίδια η κυβέρνηση έχει διαμηνύσει ότι η «κόκκινη γραμμή» της βρίσκεται εκεί όπου απειλείται η συμμετοχή της χώρας στο ευρώ.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το διάστημα των τελευταίων εβδομάδων με κορύφωση την τελευταία, σε επίπεδο αρχηγών, συζήτηση στη Βουλή, η κυβέρνηση επιχείρησε τη μεταφορά του πεδίου της αξιολόγησης των χειρισμών της από τις προεκλογικές εξαγγελίες και τις προγραμματικές δηλώσεις, στο ασαφές και απροσδιόριστο πλαίσιο ενός «συμβιβασμού», η εντιμότητα του οποίου θα προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες…

Έτσι, στο βαθμό που αυτή η προσπάθεια έχει αποτέλεσμα, θα είναι πολύ πιο εύκολο να δικαιολογηθεί ένα αρνητικό (για τους εργαζόμενους) αποτέλεσμα. Αφού, η κυβέρνηση δεν θα κριθεί βάσει των όσων υποσχέθηκε, ή εξήγγειλε, αλλά βάσει εκείνων που απέτρεψε με τις υπαναχωρήσεις της. Με δυο λόγια, θα κριθεί γιατί απέτρεψε την ενδεχόμενη στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων και όχι για το ότι εγκατέλειψε τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες της.

Θα πει κανείς ότι μια τέτοια ανάλυση είναι ηττοπαθής, μοιρολατρική και άδικη για την κυβέρνηση. Πράγματι, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί από την «εξίσωση» λείπει ένας παράγων, ο οποίος θα μπορούσε να είναι καθοριστικός και να οδηγήσει στην άρση του σημερινού αδιεξόδου, είναι ο λαϊκός παράγων. Και για την απουσία αυτή δεν ευθύνεται ο γράφων, αλλά όσοι (μεταξύ αυτών και η κυβέρνηση) έχουν τη δυνατότητα να ενημερώσουν και να κινητοποιήσουν το λαό για την αποτροπή μιας τέτοιας εξέλιξης, αλλά δεν το κάνουν.

Δημόσιοι υπάλληλοι: μύθοι και πραγματικότητα (4)

Απο  Cogito ergo sum

Το 2005, το Αυστριακό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών (WIFO) δημοσίευσε μια μελέτη τεσσάρων ερευνητών με θέμα "The Size and Performance of Public Sector Activities in Europe (Μέγεθος και απόδοση των δραστηριοτήτων του δημόσιου τομέα στην Ευρώπη)". Από το ενδιαφέρον περιεχόμενό της, παραθέτω εδώ μία από τις συμπερασματικές επισημάνσεις της: 
Η οικονομική λειτουργία των εθνών διαμορφώνεται από τις δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα και από την πολιτική τού δημοσίου. Στις περισσότερες χώρες, ο δημόσιος τομέας αντιπροσωπεύει ένα μη αμελητέο τμήμα τής συνολικής οικονομίας, φροντίζοντας για την παροχή δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, αν και το μέγεθος και η δομή του διαφέρουν σημαντικά από χώρα σε χώρα. Από απόψεως δημοσίων υπαλλήλων, τα μεγέθη στην Ε.Ε. δεν διαφέρουν πολύ από τις ΗΠΑ (με την Ιαπωνία να βρίσκεται πολύ πίσω). Όμως. από απόψεως δημόσιας δαπάνης ως προς το ΑΕΠ, ο δημόσιος τομέας στην Ε.Ε. είναι πολύ μεγαλύτερος απ' ότι στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία. Η Ε.Ε. ξεχωρίζει λόγω του σημαντικά μεγαλύτερου μεριδίου δαπάνης για κοινωνική προστασία και γενικές δημόσιες υπηρεσίες.