Αλήθειες και ψέματα

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι εδώ και πολλούς μήνες «έδωσε μάχη για να συγκροτηθεί ένα εσωτερικό μέτωπο συλλογικής διεκδίκησης στα εργασιακά θέματα», ότι στην προσπάθεια αυτή είχε τη στήριξη «της πλειονότητας των εργοδοτικών φορέων και των συνδικάτων» και ότι στο θέμα των συλλογικών συμβάσεων «η ΕΕ αναγνωρίζει ότι πρέπει να ρυθμιστούν με βάση το κοινοτικό κεκτημένο». Ανάλογα, για τις ομαδικές απολύσεις, ισχυρίζεται ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου την δικαιώνει! Πολλά ψέματα μαζί και μια αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση έχει συμμάχους τους εργοδοτικούς φορείς, αφού αυτών τα συμφέροντα υπηρετεί. Οσο για τα συνδικάτα, εδώ θολώνει σκόπιμα τα νερά, ανακατεύοντας λάχανα με μπρόκολα. Η κυβέρνηση μπορεί να επιχαίρει για τη συναίνεση που της προσφέρει η συνδικαλιστική πλειοψηφία και συνολικά ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, έχει όμως σταθερά απέναντι στην πολιτική της το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που πρωτοστάτησε στους αγώνες όλο το προηγούμενο διάστημα. Οσο για τις συλλογικές συμβάσεις και την απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ για τις ομαδικές απολύσεις, εδώ το ψέμα και η παραπλάνηση πάνε σύννεφο. Υπαγορεύονται, όμως, από την ανάγκη της να υπερασπιστεί το αντεργατικό - αντιλαϊκό «ευρωπαϊκό κεκτημένο», για να «χρυσώσει το χάπι» και ευκολότερα να «πουλήσει» στο λαό τα μέτρα που συζητάει τώρα στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» και μετά από αυτή.

Η δικιά μας ουτοπία έχει και ιδεολογία, την ιδεολογία της τάξης μας... έχει και χρώμα... κατακόκκινο σαν το αίμα μας...

Η δικιά μας ουτοπία έχει και ιδεολογία, την ιδεολογία της τάξης μας... έχει και χρώμα... κατακόκκινο σαν το αίμα μας...

Κάποιοι από εμάς... σε εποχές δύσκολες και ύποπτες πολύ... σε εποχές υποχώρησης  και ιδεολογικών συγχύσεων, μαζέψαμε τα κομμάτια μας, κρατήσαμε βαθιά μέσα μας  το κόκκινο της καρδιάς μας, ατσαλωθήκαμε με την πανανθρώπινη κοσμοθεωρία μας  και βαδίσαμε με ψηλά το κεφάλι, πιστοί στα μεγάλα ιδανικά μας...  Πονέσαμε πολύ για τη «φυγή» μας, αλλά την κρίναμε αναγκαία και «δικαιωθήκαμε»...  Μας δικαίωσε η ίδια η ζωή και η ιδεολογική κατρακύλα όλων αυτών που προσπάθησαν  να μας αλλάξουν χρώμα και καρδιά... όλων αυτών που ακολούθησαν άλλο δρόμο...  το δρόμο του συμβιβασμού...  Είναι όλοι αυτοί, οι ίδιοι, που σήμερα μας κουνάνε επιδεικτικά το δάκτυλο και μας εγκαλούν... Είναι όλοι αυτοί, οι παλιοί συνοδοιπόροι που άλλαξαν στρατόπεδο και χρησιμοποιούν  ως άλλοθι το παρελθόν τους…  Είναι αυτοί οι ίδιοι που μας εγκαλούν να δεχτούμε το «εφικτό»... το αποστειρωμένο  από το όνειρο… το εύκολο, το βολικό, το αποδεκτό από τους κρατούντες… 
Δεν κατάλαβαν όμως καλά...
Εμείς, και τόσοι άλλοι πριν από εμάς, δε μεγαλώσαμε και δεν αγωνιστήκαμε  για το εύκολο και το εφικτό της αστικής τους «δημοκρατίας»... Αυτό τους το χαρίζουμε... είναι η δική τους επιλογή, η δική τους λογική... Είναι η λογική  των συμβιβασμένων... η λογική των ριψάσπιδων... Η δικιά μας ουτοπία έχει και ιδεολογία, την ιδεολογία της τάξης μας... έχει  και χρώμα... κατακόκκινο σαν το αίμα μας...
Κοσμάς Λεοντιάδης

Αναρτήθηκε από kmarxism.blogspot.gr

Διαρκής και όχι εφάπαξ η επίθεση

 

 

Σε ένα άθλιο εμπόριο προσδοκιών και ελπίδας, «στημένο» πάνω στο χαμήλωμα των απαιτήσεων που η ίδια προηγουμένως καλλιέργησε, επιδίδεται η κυβέρνηση, με αφορμή την καταβολή του εφάπαξ βοηθήματος σε χαμηλοσυνταξιούχους, των οποίων το εισόδημα έχει ήδη λεηλατήσει και συνεχίζει να το πράττει, σε συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Έτσι, μια σειρά κυβερνητικά στελέχη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όλο το τελευταίο διάστημα, αφενός διαβεβαιώνουν το κεφάλαιο και το κουαρτέτο ότι η παροχή ήταν εφάπαξ, στο όνομα διατήρησης της πολυπόθητης για το κεφάλαιο «κοινωνικής συνοχής», αφετέρου όμως κλείνουν πονηρά το μάτι στους χαμηλοσυνταξιούχους, υποστηρίζοντας πως αν τα δημοσιονομικά δεδομένα το επιτρέψουν, το βοήθημα θα δοθεί ξανά του χρόνου...

Στόχος τους είναι να εξασθενίσουν τα αντανακλαστικά του λαού και να αποσπάσουν τη συναίνεσή του στα όσα αντιλαϊκά προϋποθέτει η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Εμμέσως, δηλαδή, ισχυρίζονται δίχως τσίπα ότι ο δρόμος για την ανακούφιση του λαού είναι ο ίδιος που τον γονατίζει, για να ορθοποδήσουν τα κέρδη του κεφαλαίου, στο οποίο προσφέρονται αφειδώς προνόμια, κίνητρα, χρήμα.