Μια γενοκτονία στη Χώρα των Χίλιων Λόφων – Ιμπεριαλιστική μπίζνα καλά οργανωμένη

Μια γενοκτονία στη Χώρα των Χίλιων Λόφων – Ιμπεριαλιστική μπίζνα καλά οργανωμένη

Η Χώρα των Χίλιων Λόφων σκεπασμένη με Χρυσό Τσάι

20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΡΟΥΑΝΤΑ

Μια γενοκτονία που υποδαυλίστηκε από τους ιμπεριαλιστές

Η κυβέρνηση «προσπαθεί» να μειώσει τη φτώχεια.
Από το 10,5 εκ. κατοίκων, το 80% δεν έχει ηλεκτρισμό

Οι πραγματικοί πρωτεργάτες της προωθούν και σήμερα τις μπίζνες για λογαριασμό των μονοπωλιακών ομίλων με τις ντόπιες αστικές τάξεις

Οι ματσέτες είναι μόνο για τους άγριους

Κατάθεση στεφάνων στο Εθνικό Μνημείο Γενοκτονίας στο Κιγκάλι. Αφή φλόγας στο στάδιο Αμαχόρο και μία φωτιά που θα καίει ως τις αρχές Ιούλη, για να θυμίζει τις 100 μέρες των εφιαλτικών σφαγών σε βάρος 800.000 έως 1.200.000 αμάχων, στην πλειοψηφία τους μέλη της φυλής των Τούτσι, αλλά και μετριοπαθείς της φυλής των Χούτου.

Έτσι άρχισαν τη Δευτέρα στην πρωτεύουσα της Ρουάντα, Κιγκάλι, οι εκδηλώσεις για τα 20 χρόνια από το «αφρικανικό ολοκαύτωμα» και τη γενοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Τότε, όπως και σήμερα, έσπευσαν κάποιοι να μιλήσουν για «φρενίτιδα μίσους». Για «τυφλές» επιθέσεις. Για εγκλήματα που έκαναν γείτονες εναντίον γειτόνων, δάσκαλοι εναντίον μαθητών, ιερείς εναντίον πιστών. Τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια.

Η γενοκτονία που ξεκίνησε στις 6 Απρίλη 1994, μετά από «μυστηριώδες» αεροπορικό δυστύχημα με θύματα τους «Προέδρους» Ρουάντα και Μπουρούντι, και κράτησε ως τις 4 Ιούλη («συμπτωματικά» μέρα... εορτασμού της «Ανεξαρτησίας» στις ΗΠΑ) με την πλήρη επικράτηση των ενόπλων «ανταρτών» του «Πατριωτικού Μετώπου Ρουάντα» (RPF) υπό τον τότε αρχηγό τους και μετέπειτα Πρόεδρο Πολ Καγκάμε, δεν ήταν κάτι «ξαφνικό» και τυχαίο.

Η γενοκτονία ήταν αποτέλεσμα μιας καλά σχεδιασμένης και οργανωμένης επιχείρησης που εξυφαινόταν ήδη από τους πρώτους μήνες του 1990 στο πλαίσιο κλιμακούμενης αντιπαράθεσης ανάμεσα στη Γαλλία, που επιθυμούσε να διατηρήσει την εξασφάλιση ενεργειακών πηγών και πόρων, και των ΗΠΑ, που αναζητούσαν ακόμη μεγαλύτερο ρόλο και έλεγχο σε περιοχές της Κεντρικής Αφρικής.

Με άλλα λόγια, πίσω από το ρουαντέζικο στρατό και τις «πολιτοφυλακές» Χούτου μακελάρηδων από τη μια και των «ανταρτών» του «Πατριωτικού Μετώπου Ρουάντα» του Πολ Καγκάμε από την άλλη δεν βρίσκονταν παρά δύο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις - μέλη, μεταξύ άλλων, της κοινής λυκοσυμμαχίας του ΝΑΤΟ, που επέλεξαν ως πεδίο σύγκρουσης τη χώρα των λεγόμενων Χιλίων Λόφων για να «λύσουν τις διαφορές τους».

Αποικιοκρατία σήμερα: Αστείο ή δράμα;

Η Αποικιοκρατία

Εντούτοις, πολύ προτού φθάσουμε στη γενοκτονία του '94, είχαν προηγηθεί δεκαετίες καταπίεσης του λαού της χώρας πρώτα από τους Γερμανούς αποικιοκράτες (1884 μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και στη συνέχεια από τους Βέλγους, που την έκαναν αποικία από το 1919 ως το 1962 οπότε τυπικά ανεξαρτητοποιήθηκε, για να πέσει ως τις αρχές της δεκαετίας του '90 στα «χέρια» της Γαλλίας μέσω της «Κοινότητας Γαλλόφωνων Αφρικανικών Χωρών».

Γερμανοί, Βέλγοι και Γάλλοι κυβερνούσαν διά της γνωστής μεθόδου «διαίρει και βασίλευε», καταδυναστεύοντας το ρουαντέζικο λαό με ταξικά και ρατσιστικά εργαλεία.

Σύντομα ανέθεσαν μικρά πόστα «εξουσίας» στους, κατά πολύ λιγότερους αριθμητικά, ψηλόλιγνους Τούτσι (κοινότητα με παλιά νομαδική παράδοση), κολλώντας στην πλειοψηφία των αγροτικών πληθυσμών της κοινότητας των Χούτου την «ταμπέλα» του «υποζυγίου».

Στη Ρουάντα, που έζησε τη φρίκη πριν 20 χρόνια
για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, και σήμερα ο λαός υποφέρει

Οι δεκαετίες δημιουργίας και αναμόχλευσης «ρατσιστικών» παθών δεν άργησαν να προκαλέσουν σειρά μίνι-γενοκτονιών και αιματηρών πολέμων μεταξύ των Χούτου και Τούτσι στην ευρύτερη περιοχή που σήμερα ορίζουν οι χώρες Ρουάντα, Ουγκάντα και Μπουρούντι, με πιο χαρακτηριστικές τις σφαγές δεκάδων χιλιάδων αμάχων κατά τα έτη 1959, 1962, 1964, 1973.

Το 1973, ο στρατηγός Γιουβενάλ Χαμπγιαριμάνα ανατρέπει τον Ρουαντέζο εκλεγμένο Πρόεδρο Γκρεγκουάρ Καγιμπάντα, που ήταν υπέρ της εξεύρεσης τρόπων για την αρμονική συμβίωση των Χούτου και των Τούτσι.

Το 1982, η Ουγκάντα και το τότε Ζαΐρ (νυν Λαϊκή Δημοκρατία Κονγκό) πιέζουν τη Ρουάντα να επιτρέψει στους Τούτσι πρόσφυγες να επιστρέψουν στη χώρα τους, αλλά ο Χαμπγιαριμάνα υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει χώρος».

Ως τις αρχές της δεκαετίας του '90 η Ρουάντα, υπό την επιρροή της ντόπιας αστικής τάξης και των Γάλλων, είναι από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου με το κατά κεφαλήν εισόδημα να μην ξεπερνά ετησίως τα 430 δολάρια. 

Μέσα σε αυτό το κλίμα, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι διασταυρώνουν τα ξίφη τους στην ενδοϊμπεριαλιστική αρένα.

Οι στρατιώτες της Ρουάντας. Ετοιμοπόλεμοι πάντα

Τα στρατόπεδα των ιμπεριαλιστών

Μάγδα Φύσσα: "Στο Πέραμα η Χρυσή Αυγή συνεχίζει. Δεν με ρώτησαν αν θέλω να θυσιάσω το παιδί μου"

Κανείς δεν ρώτησε αν ήθελα να θυσιάσω το παιδί μου, λέει η μητέρα του Παύλου Φύσσα 

"Να ξυπνήσουμε μια μέρα και όλο αυτό να είναι εφιάλτης. Αυτό θέλουμε σαν οικογένεια. Όλα τα άλλα νομικά πρέπει να γίνουν. Πρέπει να τιμωρηθούν". Η μητέρα του Παύλου Φύσσα, Μάγδα, δεν έχει σταματήσει να επισκέπτεται το σημείο της δολοφονίας του παιδιού της. Ανανεώνει τα λουλούδια και στέκεται λίγο σιωπηλή.

Έτσι και το απόγευμα της Πέμπτης, βρέθηκε για λίγες ημέρες στο σημείο που εκτυλίχτηκε η τραγωδία. Όπως λέει, η οικογένεια θέλει να στήσει εκεί μνημείο στο όνομα του Παύλου.
Τι άλλαξε όλους αυτούς τους μήνες;
"Εμάς μας βύθισαν". Στην κοινωνία; "Πιστεύω σε κάποιες συνειδήσεις ο Παύλος να άλλαξε τρόπο σκέψης. Αλλά ούτως ή άλλως θα το έκανε. Αυτός ήταν ο στόχος του. Απλά θα το έκανε ζωντανός. Και έκανε και μπορούσε να κάνει πολλά άλλα. Άλλα δεν τον άφησαν". Δεν μπορεί και δεν θέλει να κρύψει την πικρία της για το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή επανεμφανίζεται στις γειτονιές του Β΄ Πειραιά. "Έχουν σταματήσει; Στο Πέραμα συνεχίζουν".
Όταν την ρωτούν αν η θυσία του παιδιού της έπιασε τόπο, θα ξεχειλίσει πάλι από πικρία.
"Δεν με ρώτησαν αν θέλω να θυσιάσω το παιδί μου, ούτε το ίδιο το παιδί το ρώτησαν. Γιατί να θυσιαστεί; Για ποιον κόσμο να θυσιαστεί; Γι΄ αυτόν τον κόσμο εδώ; Άξιζε τον κόπο; Ούτε αυτόν ρώτησαν, ούτε εμάς".
Πηγή: news247