(και η «θολή» ταξική ματιά ενός αστού δημοσιολόγου)
Μέλη του «Κόκκινου Μετώπου» με επικεφαλής τον ΓΓ του ΚΚ Γερμανίας Ερνστ Τέλμαν |
Δεν πρόλαβε καν να στεγνώσει το μελάνι της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης και ξεκίνησε ένας πραγματικός ορυμαγδός από «ναι μεν, αλλά...». Ενα από τα πλέον αναπαραγόμενα εξ αυτών (με παλιά γεύση) ήταν το «ναι μεν, αλλά με το άλλο άκρο;», «με τον κόκκινο φασισμό;».
Στον ορυμαγδό αυτό, που εξαπολύεται από όλες τις αποχρώσεις του αστικού πολιτικού κόσμου, για να θολώσει τα νερά γύρω από την ουσία του φασισμού/ναζισμού (ποιος τον γεννά και ποιον εξυπηρετεί), ήρθε προσφάτως να προστεθεί και ο κ. Πρετεντέρης με άρθρο του στα «Νέα» (17 - 18/10/2020) υπό τον τίτλο «Ενα παιδί (!) μετράει τα άκρα».
Σε αυτό, μεταξύ άλλων, μας «πληροφορεί» πως αν κανείς πάει στο Μουσείο Γερμανικής Ιστορίας στο Βερολίνο, «θα αντικρίσει "τη θεωρία των δύο άκρων" μπροστά στα μάτια του». Πώς; Μέσα από την έκθεση των στολών «των παραστρατιωτικών οργανώσεων των Εθνικοσοσιαλιστών» (των SA/ Ταγμάτων Εφόδου), από τη μια, και των «λιγότερο γνωστών» στολών «των παραστρατιωτικών οργανώσεων των Κομμουνιστών» (του «Κόκκινου Μετώπου»), από την άλλη. «Για χρόνια», συνεχίζει να «διαφωτίζει» το αναγνωστικό κοινό ο κ. Πρετεντέρης, «οι παραστρατιωτικοί ναζί και κομμουνιστές συγκρούονταν ανελέητα στους δρόμους και στις πλατείες με αναρίθμητους νεκρούς και τραυματίες. Η δράση τους κατέλυε στην πράξη το "μονοπώλιο της βίας" που η δημοκρατία αναθέτει στο κράτος... Τελικά οι ναζί επεκράτησαν και ανέβηκαν στην εξουσία (1933). Αλλά κοινό θύμα και των δύο ήταν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης».
