Αν προσπεράσουμε τον προφανή επικοινωνιακό χαρακτήρα του ανασχηματισμού της κυβέρνησης, αυτό που απομένει, ως πολιτική ουσία, είναι η απόφαση για την ταχύτερη υλοποίηση του τρίτου μνημονίου.
Το κυβερνητικό επιτελείο επιχείρησε να προσδώσει στον ανασχηματισμό χαρακτηριστικά «νέας αρχής», ή «επανεκκίνησης», αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν πρόκειται μόνο για αλλαγές προσώπων, αλλά και πολιτικής. Έτσι, και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ακολούθησε τη δοκιμασμένη συνταγή από το παρελθόν. Δηλαδή, να καταστήσει εξιλαστήρια θύματα κάποιους υπουργούς, για να μετριάσει τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Όμως, πόσο πειστική μπορεί να είναι η προσπάθεια να αποδοθεί στους αποπεμφθέντες, ή μετατεθέντες υπουργούς η ευθύνη για τις αντιλαϊκές επιλογές, στους τομείς της αρμοδιότητας τους;
Πόσο πειστική μπορεί να είναι, παραδείγματος χάριν, η προσπάθεια να αποδοθεί στον κ. Κατρούγκαλο η ευθύνη για τη μείωση των συντάξεων, τα αντιασφαλιστικά μέτρα, ή τις κυοφορούμενες αντιδραστικές αλλαγές στα εργασιακά;