ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Πιο απαιτητική η απόκρουση της αστικής επίθεσης και ιδεολογίας

 

Συζήτηση με τον Μεχμέτ Ερτσετίν, υπεύθυνο Διεθνών Σχέσεων της Εθνικής Επιτροπής της ΚΝ Τουρκίας

Η αγωνιστική παρέμβαση στη νέα γενιά αντιμετωπίζει όλο και περισσότερες δυσκολίες, ενώ όμως γίνεται όλο και πιο επιτακτική, όπως ανέδειξε και η συζήτηση του «Ριζοσπάστη» με τον Μεχμέτ Ερτσετίν, υπεύθυνο Διεθνών Σχέσεων της Εθνικής Επιτροπής της ΚΝ Τουρκίας, που βρέθηκε στην Ελλάδα για να πάρει μέρος στο 45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

-- Στην Τουρκία εντείνονται οι ενδοαστικές διεργασίες (βλ. αποχωρήσεις ιδρυτικών στελεχών από το ΑΚΡ, σχέδια ίδρυσης νέων κομμάτων). Πώς επιδρούν αυτές στην προσπάθεια χειραγώγησης του λαού και της νεολαίας;

-- Η διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού έγινε πολύ πιο ορατή ειδικά μετά το 2013 και τις κινητοποιήσεις για το πάρκο Γκεζί. Η τουρκική πλουτοκρατία προσπαθεί να βρει νέες φιγούρες, για να αντικαταστήσει ή για να ελέγξει τον (σ.σ. σημερινό Πρόεδρο της χώρας και του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ) Ερντογάν. Ο Ερντογάν αποτελεί μια πολύτιμη φιγούρα για την πλουτοκρατία γιατί η πολιτική του (που π.χ. ευνόησε την ενίσχυση της ισλαμικής αντίδρασης) συνέβαλε στο να μείνει ο κόσμος ανοργάνωτος, ευάλωτος στις επιθέσεις της πλουτοκρατίας.

Κ. Πελετίδης: Το άδικο δεν είναι ανίκητο. Οι αγώνες του λαού μας δείχνουν το δρόμο

05-10-2019

Στην κατάμεστη αίθουσα της Αίγλης, με την ομιλία του Δημάρχου Πατρέων, Κώστα Πελετίδη, ολοκληρώθηκε το τριήμερο εκδηλώσεων που διοργάνωσε ο Δήμος και ο Πολιτιστικός Οργανισμός για την συμπλήρωση 75 χρόνων από την απελευθέρωση της Πάτρας από την γερμανική κατοχή (ΦΩΤΟ).

Κατιούσα

 

Στην κατάμεστη αίθουσα της Αίγλης, με την ομιλία του Δημάρχου Πατρέων, Κώστα Πελετίδη, ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ, Παρασκευή 4 Οκτωβρίου, το τριήμερο εκδηλώσεων που διοργάνωσε ο Δήμος και ο Πολιτιστικός Οργανισμός για την συμπλήρωση 75 χρόνων από την απελευθέρωση της Πάτρας από την γερμανική κατοχή. 

Στην ομιλία του ο Δήμαρχος, μεταξύ άλλων είπε: «Συγκεντρωθήκαμε όλοι εδώ για να τιμήσουμε τους αγωνιστές της ΕΑΜικής αντίστασης, όλους εκείνους που τσάκισαν το φασισμό-ναζισμό και απελευθέρωσαν την Πάτρα στις 4 Οκτώβρη του 1944, αυτούς που απέδειξαν ότι όταν ο λαός οργανώνεται για να υπερασπιστεί τα δίκια του, την ελευθερία, τη ζωή του, μπορεί να νικήσει αυτούς που φαντάζουν ανίκητοι.

Η στρατηγική του ΚΚΕ την περίοδο 1973 - 1991 (α')

Συνεχίζουμε με το β' μέρος αποσπασμάτων από το κείμενο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο «Η πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ», που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 6 της ΚΟΜΕΠ το 2013

Από το κλείσιμο των εργασιών του 10ου Συνεδρίου του Κόμματος στο γήπεδο του Πανιωνίου

Ας δούμε, λοιπόν, τα βαρίδια που παρέμειναν στο Κόμμα μετά από το 1968 και το 1974, όταν το Κόμμα μας κατέκτησε με το σπαθί του τη νομιμότητα. Βαρίδια που παραμένουν και αναπαράγονται στη συνείδηση, στη μνήμη, στις επιλογές ακόμα και φίλων, οπαδών του Κόμματος, κομμουνιστών για πολλά χρόνια, με απόψεις για ΚΚΕ «κόμμα κυβερνητικό» στις συνθήκες του καπιταλισμού, για συνεργασία γύρω από ένα «μίνιμουμ πρόγραμμα», για διαχωρισμό μεταξύ συνεργασιών τακτικής και συνεργασιών στρατηγικής, για την «ενότητα της Αριστεράς», δηλαδή συνεργασία με τους οπορτουνιστές ή και σοσιαλδημοκράτες. Ζητήματα, δηλαδή, που δεν τ' αντιμετωπίσαμε με ολοκληρωμένη ιδεολογικοπολιτική δουλειά με άξονα το Πρόγραμμα του Κόμματος και μετά από το 1991.

 

Το 9ο Συνέδριο (1973) διατηρεί τη λογική της στρατηγικής των σταδίων του 8ου Συνεδρίου (1961), λογική που επίσης διατηρείται αλώβητη, με ορισμένες επιμέρους τροποποιήσεις που δεν αλλάζουν την ουσία, και στο 10ο Συνέδριο το 1978. Στην ίδια βάση, με ορισμένους εκσυγχρονισμούς διαμορφώνεται η στρατηγική του Κόμματος έως και το 12ο Συνέδριο το 1987, αν και τυπικά δεν φαίνονται καθαρά τα δύο στάδια στον όρο «αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό», καθώς προβάλλεται ο όρος ενιαία επαναστατική διαδικασία που αναιρείται με τη λογική της στήριξης κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού. Το 13ο Συνέδριο το 1991 ήταν συνέδριο της διάσπασης, καταργήθηκε πολύ γρήγορα με το 14ο Συνέδριο το ίδιο έτος και αφού είχε συντελεστεί η διάσπαση του Κόμματος. Από την άποψη αυτή, δεν χρειάζεται ειδική ενασχόληση στο πλαίσιο του άρθρου.

«Έξω οι βάσεις και τα πυρηνικά διατράνωσαν οι διαδηλωτές στη Θεσσαλονίκη (ΦΩΤΟ)

 

Από τη μαζική, μαχητική κινητοποίηση στην Θεσσαλονίκη

Μαζική και μαχητική πορεία πραγματοποιήθηκε το πρωί στην Θεσσαλονίκη από την Επιτροπή Αγώνα Ενάντια στην Ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις Στρατιωτικές Βάσεις. Η πορεία ξεκίνησε από το Άγαλμα Βενιζέλου όπου νωρίτερα έγινε συγκέντρωση με κατάληξη το Αμερικανικό Προξενείο. Αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα κυριάρχησαν όπως, «Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών, «Να κλείσουνε οι βάσεις, καμιά συμμετοχή, στον πόλεμο του ΝΑΤΟ καμία εμπλοκή» και «Θεσσαλονίκη λιμάνι των λαών όχι ορμητήριο των ιμπεριαλιστών».

Φθάνοντας έξω από το Αμερικανικό Προξενείο τα συνθήματα που δόνησαν την ατμόσφαιρα ήταν, «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και «Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη - Μπελογιάννη, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Συμβολικά μπροστά στην είσοδο του αμερικανικού προξενείου έκαψαν μια αμερικάνικη σημαία, φωνάζοντας το σύνθημα, «ΝΑΤΟ σημαίνει χούντες και πολέμοι». Επίσης έγραψαν το σύνθημα, «Pompeo - Yankees go home».

Μιλώντας έξω από το Αμερικανικό Προξενείο, ο Μπάμπης Βέλης, γγ της ΕΔΥΕΘ, κάλεσε σε συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα για να κλείσουν οι βάσεις στην χώρα μας, για καμία συμμετοχή, καμία εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. 

Ένοχη η παγκόσμια προοδευτική διανόηση!

Του Τάκη Βαρελά*

Είναι να απορείς με το απύθμενο θράσος: Το Ευρωκοινοβούλιο ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία (565 υπέρ - 66 κατά και 52 πονηροί Πόντιοι Πιλάτοι) ότι τότε, στο τέλος της δεκαετίας του '30, που οι λαοί της Ευρώπης χόρευαν χορτάτοι κι ευτυχισμένοι κι έτρεχαν αμέριμνοι στα λιβάδια με τις παπαρούνες και τις μαργαρίτες, συναντήθηκαν τα δύο πανομοιότυπα άκρα, υπέγραψαν το σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ για να τιμωρήσουν τον ελεύθερο κόσμο και ξεκίνησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος...

Ξαναγράφεται η ιστορία με δηλώσεις και ψηφίσματα εκτοπίσματος ...«Μάρκου Σεφερλή»!

Οι υπέρμαχοι αυτής της ντροπής, το Ευρωκοινοβούλιο!

Ισπανοί ευρωβουλευτές εξίσωσαν την Πασιονάρια και τον Λόρκα με τον Φράνκο.

Οι Ιταλοί ευρωβουλευτές εξισώνουν τον Γκράμσι με τον Μουσολίνι.

Οι Γερμανοί τον Μπρεχτ με τον Χίτλερ!

Οι Γάλλοι τον Πικάσο με την κυβέρνηση του Βισί!

Οι Έλληνες εξίσωσαν τον Άρη και το ΕΑΜ με τον Τσολάκογλου, τους γερμανοτσολιάδες και τους δοσίλογους!

Στην ίδια γραμμή ακολούθησαν και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ που τιμούν τους ναζί και τα SS!

Αντεπίθεση η απάντηση στις συμφωνίες Ελλάδας - ΗΠΑ!

«Δίκιο έχετε, αλλά τι να κάνουμε; Να πάμε κόντρα στις ΗΠΑ και σε ολόκληρο ΝΑΤΟ;»

 Το ερώτημα αυτό επανέρχεται συζητώντας με εργαζόμενους και νεολαία για τις εξελίξεις με την επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, όπως αυτές τις μέρες, που σωματεία, Επιτροπές Ειρήνης και άλλοι μαζικοί φορείς οργανώνουν τις κινητοποιήσεις ενάντια στη Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ για τις βάσεις. Είναι η - με άλλα λόγια - επίκληση του αρνητικού συσχετισμού, που τα αστικά κόμματα, οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, η εργοδοσία έχουν φροντίσει να φαίνεται σαν αιώνιος και αμετάβλητος. Είναι η λογική του «μικρότερου κακού», των μειωμένων απαιτήσεων που ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ με μαστοριά καλλιέργησε τα χρόνια της διακυβέρνησής του.

Προφανώς δεν παραβλέπουμε τον αρνητικό συσχετισμό που υπάρχει ανάμεσα στα μονοπώλια και την εργατική τάξη, ανάμεσα στις κυβερνήσεις, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους και τους λαούς. Ομως, είναι άλλο πράγμα η συναίσθηση των δυσκολιών που προκύπτουν για την οργάνωση της πάλης λόγω του υπαρκτού αρνητικού συσχετισμού και άλλο η παραίτηση στο όνομά του. Γιατί η παραίτηση από την πάλη, η υποταγή στην αστική τάξη και τους σχεδιασμούς της, η μοιρολατρία απέναντι στις εξελίξεις, είναι στοιχεία που διαιωνίζουν τον αρνητικό συσχετισμό, βάζουν εμπόδια στην προσπάθεια για την ανατροπή του. 
Γιατί όσο αλήθεια είναι ότι υπάρχει αρνητικός συσχετισμός, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι αυτός δεν είναι στατικός, ότι αλλάζει. Και δεν αλλάζει περιμένοντας παθητικά τις εξελίξεις, αλλά μέσα στη φωτιά της μάχης, της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.