Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που
πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 10/8 στην παραλία Ιερισσού είχα την τύχη να
μιλήσω με την κ. Κατερίνα και τον κ. Χρήστο που είναι ενεργά μέλη του αγώνα
ενάντια στα μεταλλεία χρυσού και έζησαν τα γεγονότα της περασμένης Κυριακής.
«Αρχικά ξεκινήσαμε άντρες, γυναίκες, συνταξιούχοι και
παιδιά, για μια ειρηνική πορεία προς το κομμάτι εκείνο του Κακάβου που έχουν
αποψιλώσει. Θέλαμε να φτάσουμε στο σημείο του βουνού που η εταιρία έχει κόψει
τα δέντρα και να φυτέψουμε συμβολικά ένα. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι,
δεχτήκαμε τρομερή επίθεση από τα ΜΑΤ», περιγράφει η κ. Κατερίνα.
Ακολούθησαν έξι ώρες συμπλοκές με τα ΜΑΤ, όμως
όταν τη ρώτησα τι της έκανε εντύπωση, αυτό που συγκράτησε δεν ήταν ούτε οι
τόνοι χημικών, ούτε τα πυρά με πλαστικές σφαίρες που δέχτηκαν. Μόνο μου
απάντησε ευθέως: «Δεν είχα ξαναδεί τόσους ανθρώπους αποφασισμένους να μην κάνουν πίσω.
Ανάμεσά τους ήταν πολλές γυναίκες. Ήταν και συνταξιούχοι. Θαύμασα τα νέα παιδιά
που απωθούσαν τα ΜΑΤ όπως μπορούσαν. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο».
Είναι αλήθεια ότι όταν δεις τα αποφασισμένα
πρόσωπα των κατοίκων της Χαλκιδικής που αγωνίζονται για τον τόπο τους
αισθάνεσαι τη δύναμη που γεννάει η σιγουριά του δίκαιου αγώνα. Άνθρωποι που
μέχρι χθες δεν φαντάστηκαν ότι στην προσπάθειά τους να υπερασπιστούν τον τόπο
τους και το μέλλον των παιδιών τους θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με το κράτος και
τους μηχανισμούς καταστολής του στην υπηρεσία των συμφερόντων της εταιρίας. Ότι
θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με τις μηχανορραφίες του δημάρχου Πάχτα και των
ομοίων του που κοιτούν να αρπάξουν το μερτικό τους από το οργανωμένο έγκλημα.
