10 Μέρες που Συγκλόνισαν τον Κόσμο

 

10 Μέρες που Συγκλόνισαν τον Κόσμο

 

Από atexnos

 

Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //

Φίλε, τους τάφους που σκάβουμε τους λένε χαρακώματα. Τις παγίδες που στήνουμε τις λένε οδοφράγματα. Τη φύτρα όμως που σπέρνουμε την λέμε επανάσταση. Στ΄ όνομα αυτού του καινούργιου που γεννιέται, χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες πέθαναν στις φυλακές, στις εξορίες, στα παγωμένα ορυχεία της Σιβηρίας.

Το ρεγάλο, το μουστάκι κι ένα ράσο φλάμπουρο…

Λιάνα Κανέλλη
 

«Σκληρή ανάρτηση από ιερέα στην Κρήτη για την επίθεση στον 11χρονο Αμίρ» ο τίτλος.

Αυτή είναι η ανάρτηση:

«Φρόντισε να ξυρίζεις συχνά το “μουστάκι” του φασίστα που φυτρώνει μέσα σου. Να πλένεις την κουκούλα του ρουφιάνου που διψά να στείλει την ζωή στο απόσπασμα. Κρύψε τις πέτρες που κουβαλάς στις τσέπες σου, γιατί βαραίνουν την ψυχή σου. Τσάκισε τον φασίστα που ζει μέσα σου, το φοβισμένο αυτό ανθρωπάκι που δεν αντέχει το διαφορετικό γιατί τρέμει τον εαυτό του. Και μάθε επιτέλους ότι Χριστός και φασισμός δεν περπάτησαν ποτέ χέρι χέρι, γιατί τους χωρίζει ένας σταυρός. Ο ένας σταυρώθηκε, ο άλλος σταυρώνει…»  Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Απάντηση στη συντονισμένη επίθεση

Το πανό του ΠΑΜΕ που αναρτήθηκε στην πρόσοψη του Υπ. Εργασ. στις 2/11

Την ώρα που το ΠΑΜΕ έκανε τη συμβολική κατάληψη προχτές στο υπουργείο Εργασίας, ο ΣΕΒ με το εβδομαδιαίο δελτίο του επαναλάμβανε, για μια ακόμα φορά, τα «θέλω» των βιομηχάνων εκθειάζοντας τις αντεργατικές ανατροπές της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Οι βιομήχανοι προκλητικά ανακοίνωσαν ότι το μέλλον των εργαζομένων είναι η δουλειά - λάστιχο και οι εξευτελιστικοί μισθοί, καλώντας τους να παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις τους, στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας». Η πρόκλησή τους απογειώθηκε με τη σαφή απειλή εκ μέρους τους ότι «χωρίς τη μερική απασχόληση και τη μείωση του κατώτατου μισθού καθώς και τη μεγαλύτερη ευελιξία στον καθορισμό των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, η ανεργία θα ήταν σήμερα σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα...».

Προσοχή στις... αμοιβάδες!

Η ενσωμάτωση της Χρυσής Αυγής στο σώμα της ελληνικής σύγχρονης κοινωνίας επισπεύδεται με ταχύτητες ευθέως ανάλογες της ανόδου ακροδεξιών και ναζιστοειδών μορφωμάτων στην υπόλοιπη Ευρώπη, παρά και πέραν της καταγραφής των δυνάμεών της στις δημοσκοπήσεις. Σ' αυτές μπορεί να φαίνεται μια τάση πτωτική ως σταθερή, σε συνδικάτα και επαγγελματικές ενώσεις το μόρφωμα μπορεί να δυσκολεύεται να συγκροτηθεί και να εξασφαλίσει παρουσία, αλλά στα πραγματικά και διαδικτυακά πεζοδρόμια, στη λεγόμενη κοινή γνώμη αντίληψης της πραγματικότητας, τα χρυσαυγίδια αμοιβαδοποιούνται επικίνδυνα. Στα δε σώματα ασφαλείας, στον ευρύτερο χώρο της Δικαιοσύνης, εξακολουθούν να απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας που καλύπτεται πίσω απ' το δόγμα «έχουμε σοβαρότερα θέματα να επιλύσουμε».