Σήμερα λέω να διηγηθώ μια ιστορία, μάλλον αρκετά διαφορετική από εκείνες
στις οποίες σας έχω συνηθίσει. Ή, μήπως, όχι και τόσο διαφορετική; Ας
το κρίνετε μόνοι σας.
Μεταφερόμαστε στις ΗΠΑ, κάπου στα τέλη τής προηγούμενης δεκαετίας και φτάνουμε στο Άκρον, μια πόλη διακοσίων χιλιάδων ψυχών που βρίσκεται καμμιά εξηνταριά χιλιόμετρα νότια του Κλήβελαντ. Όπως συμβαίνει σε πολλές πολιτισμένες πόλεις, έτσι και στο Άκρον όλες οι ψυχές δεν είναι ίδιες. Κάποιες απ' αυτές πρέπει να ζουν ξέχωρα από τις υπόλοιπες, σε γειτονιές διαμορφωμένες ειδικά για ψυχές που δεν έχουν μεγάλη ανάγκη από κοινωνικές παροχές, καλά σχολεία, ασφάλεια κλπ. Σε μια τέτοια γειτονιά ζη και η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, η έγχρωμη Κέλλυ Ουίλλιαμς-Μπόλαρ με τις δυο της κόρες.
Η Κέλλυ δεν έχει σύζυγο. Έχει, όμως, έναν πατέρα που μένει στην παραπάνω
γειτονιά. Μια γειτονιά όπου μένουν ψυχές οι οποίες φαίνεται πως έχουν
διαφορετικές ανάγκες. Μια γειτονιά όπου υπάρχουν καλά σχολεία, όπου
υπάρχει καθαριότητα, όπου στον δρόμο δεν βρίσκεις ναρκωτικά ευκολώτερα
απ' ότι βρίσκεις ποπ-κορν και όπου τα κορίτσια σαν τις κόρες της δεν
φοβούνται να πάνε ασυνόδευτα στο σχολείο.
Όπως κάθε μάνα, έτσι και η Κέλλυ δεν μπορεί να μη σκέφτεται πόσο καλά θα ήταν αν μπορούσε να στείλει τις κόρες της στο σχολείο τής παραπάνω γειτονιάς. Μόνο που κάτι τέτοιο απαγορεύεται από τον νόμο! Απαγορεύεται διότι το σχολείο της γειτονιάς της παίρνει μικρότερες επιχορηγήσεις από τον δήμο, άρα το κόστος εκπαίδευσης των παιδιών τής γετονιάς της είναι μικρότερο, οπότε, αν στείλει τις κόρες της στο καλό σχολείο, θα είναι σαν να κλέβει τον δήμο!
Όταν ο πατέρας της μπαίνει φυλακή για χρέη προς την εφορία, η Κέλλυ παίρνει την μεγάλη απόφαση: δηλώνει ως μόνιμη κατοικία της το σπίτι τού πατέρα της κι έτσι καταφέρνει να γράψει τα παιδιά της στο σχολείο τής παραπάνω γειτονιάς. Δεν την πειράζει που είναι υποχρεωμένη να τα πηγαινοφέρνει καθημερινά με το αυτοκίνητό της γιατί ξέρει πως εκεί θα έχουν καλύτερη εκπαίδευση και πολύ μικρότερους κινδύνους να αντιμετωπίσουν.
Μεταφερόμαστε στις ΗΠΑ, κάπου στα τέλη τής προηγούμενης δεκαετίας και φτάνουμε στο Άκρον, μια πόλη διακοσίων χιλιάδων ψυχών που βρίσκεται καμμιά εξηνταριά χιλιόμετρα νότια του Κλήβελαντ. Όπως συμβαίνει σε πολλές πολιτισμένες πόλεις, έτσι και στο Άκρον όλες οι ψυχές δεν είναι ίδιες. Κάποιες απ' αυτές πρέπει να ζουν ξέχωρα από τις υπόλοιπες, σε γειτονιές διαμορφωμένες ειδικά για ψυχές που δεν έχουν μεγάλη ανάγκη από κοινωνικές παροχές, καλά σχολεία, ασφάλεια κλπ. Σε μια τέτοια γειτονιά ζη και η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, η έγχρωμη Κέλλυ Ουίλλιαμς-Μπόλαρ με τις δυο της κόρες.
Κέλλυ Ουίλλιαμς-Μπόλαρ |
Όπως κάθε μάνα, έτσι και η Κέλλυ δεν μπορεί να μη σκέφτεται πόσο καλά θα ήταν αν μπορούσε να στείλει τις κόρες της στο σχολείο τής παραπάνω γειτονιάς. Μόνο που κάτι τέτοιο απαγορεύεται από τον νόμο! Απαγορεύεται διότι το σχολείο της γειτονιάς της παίρνει μικρότερες επιχορηγήσεις από τον δήμο, άρα το κόστος εκπαίδευσης των παιδιών τής γετονιάς της είναι μικρότερο, οπότε, αν στείλει τις κόρες της στο καλό σχολείο, θα είναι σαν να κλέβει τον δήμο!
Όταν ο πατέρας της μπαίνει φυλακή για χρέη προς την εφορία, η Κέλλυ παίρνει την μεγάλη απόφαση: δηλώνει ως μόνιμη κατοικία της το σπίτι τού πατέρα της κι έτσι καταφέρνει να γράψει τα παιδιά της στο σχολείο τής παραπάνω γειτονιάς. Δεν την πειράζει που είναι υποχρεωμένη να τα πηγαινοφέρνει καθημερινά με το αυτοκίνητό της γιατί ξέρει πως εκεί θα έχουν καλύτερη εκπαίδευση και πολύ μικρότερους κινδύνους να αντιμετωπίσουν.