Έρχεται πείνα. Ερχεται κι εμβόλιο. Ερχεται ανεργία. Ερχεται και πόλεμος.
Ξεφτιλίστηκαν οι τιμές των καυσίμων. Ξεφτιλίστηκε κι η ανθρώπινη ζωή.
Μόνον στα Ελληνικά όμως βρίσκεις αυτήν τη φριχτή συνήχηση: Ο ιός κι ο
υιός. Σε μια παγκοσμιοποιημένη νοσηρότητα και μια κυρίαρχη βαρβαρότητα
βρίσκω καταφύγιο στην υπέροχη φράση του ποιητή, πατρίδα μου είναι η
γλώσσα μου. Και πατάω έτσι, πέρα από το άκουσμα της συνήχησης, για να
γεφυρώσω την άβυσσο της αντίθεσης στην ουσία και την πραγματικότητα των
λέξεων. Εξ ορισμού ο ιός είναι ένα φριχτό παρόν, είναι αόρατος στο μάτι,
στην ψυχή, ως και στο κορμί, ίσαμε τη στιγμή που μπορεί να μετατραπεί
σε τέρας και να σε καταπιεί. Οχι απλά ως κορμί. Κι ως υπόσταση αυτή
καθαυτή, όταν ακούς πως επειδή τον συνάντησες μπορεί και να σκοτώσεις
κάποιον άλλον. Αν επιζήσεις μπορεί να γίνεις και πειραματόζωο, κι
ενδεχομένως ένας άνθρωπος που ζει σ' έναν κόσμο που δεν ξέρει για να τον
διατηρήσει ή να τον αλλάξει.
