Ξενιτεμού θυμητάρι

Από το εξαιρετικό blog του Ευρυτάνα Ιχνηλάτη

Ευρυτανία : 2η δεκαετία 21ου αιώνα... 

Πόρτες σακατεμένες

σφαλιστές χρόνια τώρα, 

γερνάνε και τούτες

κλείνοντας σιγά-σιγά «το χρηστικό τους κύκλο»,

ώσπου ν’ αφήσουν το παλιό σπιτικό αφρούρητο

στα ξωτικά και την απόκοσμη αύρα των αερικών του βουνού,

αφού μήτε παιδιών γέλια ούτε γερόντων αναστεναγμοί

περιγελούνε πλέον τη φθορά…

Σκόρπισαν τα νιάτα μας

στους σιωπηλούς ανέμους της ξενιτιάς

στης πλάνας λησμονιάς  τα πέρατα,

και

ποιος να αφουγκραστεί πια

των γήινων κουφαριών την παραπονεμένη ανάσα,

που να βρει απάγκιο το θυμητάρι… 

Το "Δίκτυο" της αναθεώρησης

 

Απο Cogito ergo sum

Καθώς επέστρεφα σπίτι μου χτες βράδυ, ένας απίθανος συνειρμός με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι στο κλείσιμο του χτεσινού κειμένου είχα ξαναβαφτίσει τον Νίκο Μαραντζίδη ως... Γιώργο. Παρ' ότι έσπευσα να διορθώσω το λάθος μου πριν γίνω τελείως ρεζίλι, στο μυαλό μου έμενε μια ανησυχία η οποία με έπειθε ότι υπήρχε και κάτι άλλο που έπρεπε να θυμηθώ για τον Μαραντζίδη. Τί όμως; Παλιότερα θα το θυμόμουν αμέσως αλλά τώρα... ου γαρ έρχεται μόνον. Έμελλε να το θυμηθώ σήμερα το πρωί, αφού πρώτα σκάλισα το αρχείο μου.

Στάθης Καλύβας, Νίκος Μαραντζίδης

Στις 21 Φεβρουαρίου 2002, διοργανώθηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο η παρουσίαση του περιβόητου βιβλίου με τίτλο "Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού" και υπότιτλο "Εγκλήματα - Τρομοκρατία - Καταστολή". Για το βιβλίο μίλησαν δυο από τους συγγραφείς του (Στεφάν Κουρτουά, Νικολά Βερτ) και ο καθηγητής τού πανεπιστημίου τής Λιλ Ήλιος Γιαννακάκης, ο οποίος είχε αναλάβει να γράψει το κεφάλαιο "Οι έλληνες θύματα του κομμουνισμού" που προστέθηκε στην ελληνική έκδοση.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

 

Πολιτισμό θέλετε; «Ετελείωσε»….

Το να δίνει ένας νέος υπουργός (στην προκειμένη περίπτωση υπουργός Πολιτισμού) την πρώτη του συνέντευξη Τύπου και να παρουσιάζει ένα οραματικό τάχα πρόγραμμα – έκθεση ιδεών δεν είναι δα και κάτι το φοβερό και πρωτάκουστο. Αλλωστε, πάντα πίσω από τις ωραία διατυπωμένες εκθέσεις με μεγαλόπνοα σχέδια απογείωσης του πολιτισμού, εξάγωγής του στον έξω από την Ελλάδα κόσμο, καλλιτεχνικής ανάτασης και άλλα συναφή, κρύβονται οι κάθε φορά στρατηγικοί στόχοι του συστήματος και των κυβερνήσεων, οι οποίοι συνοψίζονται στο εξής απλό: κάθε υπουργός αφήνει τον πολιτισμό ακόμα φτωχότερο απ’ ότι τον βρήκε. Τα τελευταία, δε, χρόνια ακόμα πιο εκτεθειμένο στις ορέξεις «χορηγών», «ευεργετών», «επενδυτών».

Ο καημός τους δεν είναι για τους ανέργους

Τις «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης» είχε θέμα η προχτεσινή συνάντηση της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας, Ρ. Αντωνοπούλου, με τους εκπροσώπους των «θεσμών». Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, η αρμόδια υπουργός παρουσίασε τριετές σχέδιο για την απασχόληση, ανοίγοντας την αυλαία μιας συζήτησης που θα συντηρείται το επόμενο διάστημα.

Η κυβέρνηση διακηρύττει ως στόχο τη μείωση της ανεργίας κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες, ώστε να περιοριστεί το ποσοστό της στο 18%, από 23% που είναι σήμερα, με τη δημιουργία 100.000 - 150.000 θέσεων εργασίας ετησίως (300.000 - 450.000 στην τριετία 2018 - 2020), μέσα από την προώθηση «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης». Πιο συγκεκριμένα, το σχέδιο προβλέπει 50.000 - 75.000 θέσεις ετησίως μέσα από προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» και άλλες τόσες μέσα από προγράμματα που θα στοχεύουν σε νέους ανέργους (22 - 29 ετών) με υψηλά προσόντα και μακροχρόνια ανέργους ηλικίας άνω των 55 ετών.

Οσον αφορά τους πόρους για την υλοποίηση του προγράμματος, αναζητούνται «εναλλακτικοί τρόποι χρηματοδότησης», με την κυβέρνηση να προσανατολίζεται στην Παγκόσμια Τράπεζα για «τεχνική και οικονομική βοήθεια», πιθανότατα μέσα από δανεισμό. Που σημαίνει ότι τα κονδύλια για τη στήριξη του προγράμματος θα κληθούν να τα ξεπληρώσουν εργαζόμενοι και άνεργοι, με ένταση της φορολογίας και περικοπές στις κρατικές δαπάνες, που αφορούν στοιχειώδεις κοινωνικές και προνοιακές ανάγκες.

Ντελάληδες

Κάλεσμα στους διεθνείς επενδυτές «να αγοράσουν στην Ελλάδα τώρα, που οι τιμές είναι χαμηλές», απηύθυνε ο Α. Γεωργιάδης, από το τηλεοπτικό δίκτυο CNBC. Στην πραγματικότητα, ο Α. Γεωργιάδης ανέλαβε να διαφημίσει στο εξωτερικό τα επιτεύγματα της εσωτερικής υποτίμησης που με συνέπεια υπηρετούν οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση, καθιστώντας εξόχως συμφέρουσες και αποδοτικές τις επενδύσεις εγχώριων και ντόπιων συσσωρευμένων κεφαλαίων, πάνω στα συντρίμμια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Βέβαια, δεν πρωτοτυπεί ο Γεωργιάδης, όσο κι αν η κυβέρνηση τον κατηγορεί για απαράδεκτη και προκλητική δυσφήμιση της χώρας. Την ίδια δουλειά κάνουν και τα κυβερνητικά στελέχη, έστω και με πιο ραφιναρισμένο τρόπο, αν κρίνουμε από τις κατά καιρούς ομιλίες του Αλ. Τσίπρα σε υποψήφιους επενδυτές του εξωτερικού. Για παράδειγμα, το 2015, σε επίσκεψή του στις ΗΠΑ, μιλώντας στους μεγαλύτερους ομογενείς επιχειρηματίες, έλεγε: «Είμαι εδώ για να σας ζητήσω να επενδύσετε στην Ελλάδα. Τώρα είναι η ώρα να το κάνετε αυτό», προσθέτοντας ότι η κυβέρνηση «έχει στρατηγικό όραμα για τη χώρα. Δεν έχει σημασία αν είσαι δεξιός ή αριστερός, είμαστε όλοι Ελληνες». Και έχει δίκιο, αφού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μοιράζονται το ίδιο στρατηγικό όραμα: Να βάλουν πλάτη στην ανάκαμψη του κεφαλαίου, ισοπεδώνοντας γι' αυτό τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού. Ντελάληδες των «επενδυτικών ευκαιριών» που διαμορφώνει η αντιλαϊκή τους πολιτική είναι αμφότεροι...