Ο δικός μας καβγάς
Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, τόσο θα φουντώνει η διαμάχη μεταξύ των
θιασωτών τού ευρώ και των υπερασπιστών τής επιστροφής σε εγχώριο
νόμισμα, όπως κι αν λέγεται αυτό. Κι ο δόλιος ο απλός πολίτης θα
παρακολουθεί την κόντρα και το μυαλό του θα γίνεται κουρκούτι καθώς θα
προσπαθεί να καταλάβει ποια πλευρά έχει δίκιο.
Για παράδειγμα, οι ευρωλάγνοι επιμένουν πως, αν τολμήσουμε να εγκαταλείψουμε το ευρώ, θα καταστραφούμε. Θα βυθιστούμε, λένε, σε απύθμενη φτώχεια. Δεν θα βρίσκουμε φάρμακα. Τα καύσιμα θα γίνουν απλησίαστα. Το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί 50% ή 80% ή ακόμη και 100%, πράγμα που σημαίνει ότι σε μια στιγμή οι έλληνες πολίτες θα χάσουν ως και την μισή αξία τής περιουσίας τους. Ο πληθωρισμός θα σκαρφαλώσει σε τέτοια ύψη ώστε εκείνα τα 20άρια και τα 25άρια των δεκαετιών '70 και '80 θα φαντάζουν λοφίσκοι. Βέβαια, όλοι τούτοι αδυνατούν να μας εξηγήσουν πώς γίνεται να φτωχύνουμε βγαίνοντας από το ευρώ όταν αφ' ενός μεν δεν πλουτίσαμε μπαίνοντας αφ' ετέρου δε η πείνα και η κακομοιριά που μας δέρνουν σήμερα, σε περίοδο με ευρώ μάς βρήκε.
Από την άλλη, οι λάτρεις τής επιστροφής σε εγχώριο νόμισμα υποστηρίζουν ότι έτσι θα μας δοθεί η δυνατότητα να επιχειρήσουμε έξοδο από την κρίση παίζοντας με την ισοτιμία τού δικού μας νομίσματος, ανατιμώντας ή υποτιμώντας το κατά πώς μας βολεύει, κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Και όλοι θυμούνται το πόσο ωραία περνάγαμε με την δραχμούλα, τότε που ένα ματσάκι μαϊντανός κόστιζε ένα δεκάρικο... τότε που με ένα χιλιαρικάκι έπινες καπουτσίνο στην καλύτερη καφετέρια, κέρναγες και την γκόμενα κι άφηνες και πουρμπουάρ στο γκαρσόνι... τότε που πλήρωνες ένα πεντακοσάρικο για ένα πακέτο Σαντέ σκέτο... τότε που τα γιασεμιά πουλιόνταν μια δραχμή... Βέβαια, όλοι τούτοι αποφεύγουν να μας θυμίσουν ότι κάθε φορά που πτώχευε τούτος ο τόπος, δικό του νόμισμα είχε.
Παράλληλα, ούτε οι μεν ούτε οι δε θα μπουν στον κόπο να μας εξηγήσουν γιατί υπάρχουν οπαδοί τής εξόδου από το ευρώ σε όλες τις χώρες τής ευρωζώνης. Γιατί, δηλαδή, ακόμη και στην Γερμανία, την ατμομηχανή τής Ευρώπης, υπάρχουν θιασώτες τής επιστροφής στο μάρκο; Κι απ' την άλλη, πώς γίνεται και στην Αγγλία ακούγονται φωνές υπέρ της ένταξης της Γηραιάς Αλβιώνος στο ευρώ;
Και όμως, τα πράγματα είναι απλά: ο καθένας υποστηρίζει αυτό που τον συμφέρει! Οι εφοπλιστές, ας πούμε, δεν έχουν κανέναν λόγο να κόπτονται υπέρ του ευρώ αφού τα κεφάλαιά τους βρίσκονται σπαρμένα σε όλον τον κόσμο και κάνουν συναλλαγές κυρίως σε δολλάριο ΗΠΑ, οπότε βολεύονται καλύτερα εκτός ευρώ, με ένα νόμισμα που δεν θα είναι δεμένο στο ευρώ. Αντίθετα, οι μεγαλοκατασκευαστές και οι μεγαλοεργολάβοι, που κάνουν δουλειές με επιδοτήσεις από τα ευρωπαϊκά προγράμματα τύπου ΕΣΠΑ, έχουν ανάγκη και κόψιμο να παραμείνουμε στο ευρώ, προκειμένου να μη στερέψει η κάνουλα των χρηματοδοτήσεων.
Κατά την ίδια έννοια, οι μεγάλοι εμπορικοί οίκοι είναι διχασμένοι. Όσοι συναλλάσσονται κυρίως με χώρες τής ευρωζώνης, έχουν συμφέρον να μείνουμε στο ευρώ. Αντίθετα, όσοι έχουν αλισβερίσι με χώρες εκτός ευρωζώνης (και, μάλιστα, εκτός Ευρώπης γενικώτερα) θα κέρδιζαν περισσότερα αν η χώρα είχε δικό της νόμισμα, το οποίο θα πήγαινε συνέχεια από υποτίμηση σε διολίσθηση.
Είναι σαφές ότι ο καβγάς όλων αυτών γίνεται για το πάπλωμα. Δηλαδή, στα πλαίσια της αιώνιας και αέναης ενδοκαπιταλιστικής διαπάλης, οι διάφορες μερίδες τού κεφαλαίου συγκρούονται προκειμένου να εξασφαλίσουν, κάθε μια για λογαριασμό της, καλύτερες θέσεις εκκίνησης στον αγώνα επικράτησης, ο οποίος θα ξεκινήσει όταν υποχωρήσει η διεθνής κρίση τού καπιταλισμού. Παράλληλα, γνωρίζοντας ότι η υποχώρηση της κρίσης προαπαιτεί καταστροφή ενός τμήματος του συσσωρευμένου κεφαλαίου, κάνουν ό,τι μπορούν (η κάθε μια για λογαριασμό της, πάντα) ώστε αυτή η καταστροφή να μην αγγίξει τα δικά τους κεφάλαια αλλά εκείνα των ανταγωνιστών τους.
Μόνο που όλα τούτα δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τις "καλύτερες μέρες" των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων γενικώτερα. Όλος αυτός ο καβγάς δεν τους αφορά. Εκείνοι που σήμερα πεινούν με ευρώ, αύριο θα πεινούν με άλλο νόμισμα. Εκείνοι που σήμερα προσπαθούν να επιβιώσουν με ευρωψίχουλα, αύριο θα προσπαθούν να επιβιώσουν με δραχμοψίχουλα. Από την στιγμή που ο πλούτος θα συνεχίσει να στοιβάζεται στα σεντούκια των ολίγων, για μας δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το νόμισμα στο οποίο θα στοιβάζεται. Άλλωστε, όποιο βουβάλι κι αν επικρατήσει στον τσακωμό μέσα στον βάλτο, το μόνο σίγουρο είναι πως θα την πληρώσουν τα βατράχια.
Ο δικός μας καβγάς πρέπει να είναι άλλος, επιβάλλεται να είναι άλλος: να αλλάξουμε το σύστημα με τρόπο που ο παραγόμενος πλούτος να πάψει να συσσωρεύεται στα χέρια μερικών πλουτοκρατών και να επιστρέφει στα χέρια εκείνων που τον παράγουν. Σε όποιο νόμισμα κι αν παράγεται.
Απορία ως υστερόγραφο: Αλήθεια, γιατί χάθηκαν όσοι προ καιρού υποστήριζαν (με προεξάρχοντες τους χρυσαυγήτες, μη το ξεχνάμε!) ότι πρέπει "να πατήσουμε πόδι" στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να στραφούμε προς την Ρωσσία για βοήθεια; Προφανώς, έχουν καταπιεί την γλώσσα τους μετά το στραπάτσο που έπαθε τελευταία το ρούβλι...
Για παράδειγμα, οι ευρωλάγνοι επιμένουν πως, αν τολμήσουμε να εγκαταλείψουμε το ευρώ, θα καταστραφούμε. Θα βυθιστούμε, λένε, σε απύθμενη φτώχεια. Δεν θα βρίσκουμε φάρμακα. Τα καύσιμα θα γίνουν απλησίαστα. Το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί 50% ή 80% ή ακόμη και 100%, πράγμα που σημαίνει ότι σε μια στιγμή οι έλληνες πολίτες θα χάσουν ως και την μισή αξία τής περιουσίας τους. Ο πληθωρισμός θα σκαρφαλώσει σε τέτοια ύψη ώστε εκείνα τα 20άρια και τα 25άρια των δεκαετιών '70 και '80 θα φαντάζουν λοφίσκοι. Βέβαια, όλοι τούτοι αδυνατούν να μας εξηγήσουν πώς γίνεται να φτωχύνουμε βγαίνοντας από το ευρώ όταν αφ' ενός μεν δεν πλουτίσαμε μπαίνοντας αφ' ετέρου δε η πείνα και η κακομοιριά που μας δέρνουν σήμερα, σε περίοδο με ευρώ μάς βρήκε.
Από την άλλη, οι λάτρεις τής επιστροφής σε εγχώριο νόμισμα υποστηρίζουν ότι έτσι θα μας δοθεί η δυνατότητα να επιχειρήσουμε έξοδο από την κρίση παίζοντας με την ισοτιμία τού δικού μας νομίσματος, ανατιμώντας ή υποτιμώντας το κατά πώς μας βολεύει, κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Και όλοι θυμούνται το πόσο ωραία περνάγαμε με την δραχμούλα, τότε που ένα ματσάκι μαϊντανός κόστιζε ένα δεκάρικο... τότε που με ένα χιλιαρικάκι έπινες καπουτσίνο στην καλύτερη καφετέρια, κέρναγες και την γκόμενα κι άφηνες και πουρμπουάρ στο γκαρσόνι... τότε που πλήρωνες ένα πεντακοσάρικο για ένα πακέτο Σαντέ σκέτο... τότε που τα γιασεμιά πουλιόνταν μια δραχμή... Βέβαια, όλοι τούτοι αποφεύγουν να μας θυμίσουν ότι κάθε φορά που πτώχευε τούτος ο τόπος, δικό του νόμισμα είχε.
Παράλληλα, ούτε οι μεν ούτε οι δε θα μπουν στον κόπο να μας εξηγήσουν γιατί υπάρχουν οπαδοί τής εξόδου από το ευρώ σε όλες τις χώρες τής ευρωζώνης. Γιατί, δηλαδή, ακόμη και στην Γερμανία, την ατμομηχανή τής Ευρώπης, υπάρχουν θιασώτες τής επιστροφής στο μάρκο; Κι απ' την άλλη, πώς γίνεται και στην Αγγλία ακούγονται φωνές υπέρ της ένταξης της Γηραιάς Αλβιώνος στο ευρώ;
Και όμως, τα πράγματα είναι απλά: ο καθένας υποστηρίζει αυτό που τον συμφέρει! Οι εφοπλιστές, ας πούμε, δεν έχουν κανέναν λόγο να κόπτονται υπέρ του ευρώ αφού τα κεφάλαιά τους βρίσκονται σπαρμένα σε όλον τον κόσμο και κάνουν συναλλαγές κυρίως σε δολλάριο ΗΠΑ, οπότε βολεύονται καλύτερα εκτός ευρώ, με ένα νόμισμα που δεν θα είναι δεμένο στο ευρώ. Αντίθετα, οι μεγαλοκατασκευαστές και οι μεγαλοεργολάβοι, που κάνουν δουλειές με επιδοτήσεις από τα ευρωπαϊκά προγράμματα τύπου ΕΣΠΑ, έχουν ανάγκη και κόψιμο να παραμείνουμε στο ευρώ, προκειμένου να μη στερέψει η κάνουλα των χρηματοδοτήσεων.
Κατά την ίδια έννοια, οι μεγάλοι εμπορικοί οίκοι είναι διχασμένοι. Όσοι συναλλάσσονται κυρίως με χώρες τής ευρωζώνης, έχουν συμφέρον να μείνουμε στο ευρώ. Αντίθετα, όσοι έχουν αλισβερίσι με χώρες εκτός ευρωζώνης (και, μάλιστα, εκτός Ευρώπης γενικώτερα) θα κέρδιζαν περισσότερα αν η χώρα είχε δικό της νόμισμα, το οποίο θα πήγαινε συνέχεια από υποτίμηση σε διολίσθηση.
Είναι σαφές ότι ο καβγάς όλων αυτών γίνεται για το πάπλωμα. Δηλαδή, στα πλαίσια της αιώνιας και αέναης ενδοκαπιταλιστικής διαπάλης, οι διάφορες μερίδες τού κεφαλαίου συγκρούονται προκειμένου να εξασφαλίσουν, κάθε μια για λογαριασμό της, καλύτερες θέσεις εκκίνησης στον αγώνα επικράτησης, ο οποίος θα ξεκινήσει όταν υποχωρήσει η διεθνής κρίση τού καπιταλισμού. Παράλληλα, γνωρίζοντας ότι η υποχώρηση της κρίσης προαπαιτεί καταστροφή ενός τμήματος του συσσωρευμένου κεφαλαίου, κάνουν ό,τι μπορούν (η κάθε μια για λογαριασμό της, πάντα) ώστε αυτή η καταστροφή να μην αγγίξει τα δικά τους κεφάλαια αλλά εκείνα των ανταγωνιστών τους.
Μόνο που όλα τούτα δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τις "καλύτερες μέρες" των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων γενικώτερα. Όλος αυτός ο καβγάς δεν τους αφορά. Εκείνοι που σήμερα πεινούν με ευρώ, αύριο θα πεινούν με άλλο νόμισμα. Εκείνοι που σήμερα προσπαθούν να επιβιώσουν με ευρωψίχουλα, αύριο θα προσπαθούν να επιβιώσουν με δραχμοψίχουλα. Από την στιγμή που ο πλούτος θα συνεχίσει να στοιβάζεται στα σεντούκια των ολίγων, για μας δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το νόμισμα στο οποίο θα στοιβάζεται. Άλλωστε, όποιο βουβάλι κι αν επικρατήσει στον τσακωμό μέσα στον βάλτο, το μόνο σίγουρο είναι πως θα την πληρώσουν τα βατράχια.
Ο δικός μας καβγάς πρέπει να είναι άλλος, επιβάλλεται να είναι άλλος: να αλλάξουμε το σύστημα με τρόπο που ο παραγόμενος πλούτος να πάψει να συσσωρεύεται στα χέρια μερικών πλουτοκρατών και να επιστρέφει στα χέρια εκείνων που τον παράγουν. Σε όποιο νόμισμα κι αν παράγεται.
Απορία ως υστερόγραφο: Αλήθεια, γιατί χάθηκαν όσοι προ καιρού υποστήριζαν (με προεξάρχοντες τους χρυσαυγήτες, μη το ξεχνάμε!) ότι πρέπει "να πατήσουμε πόδι" στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να στραφούμε προς την Ρωσσία για βοήθεια; Προφανώς, έχουν καταπιεί την γλώσσα τους μετά το στραπάτσο που έπαθε τελευταία το ρούβλι...
