Αστικός ιδεαλισμός ως σύγχρονη αριστερή θεωρία

 

 

Μείωση 40% του βιοτικού τους επιπέδου σύμφωνα με έρευνες, έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι στην Κυπριακή Δημοκρατία , την διετία 2012-2013. Αυτό είναι γεγονός, μετρήσιμο ψυχρά με αριθμούς, αν και τίθεται ζήτημα του τι ακριβώς μετριέται ως βιοτικό επίπεδο. Το ζήτημα της μείωσης του βιοτικικού επιπέδου, βάζει μπροστά το ερώτημα πως μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση, άρα σημαντικά είναι τα εργαλεία που μας δίνουν την δυνατότητα να αναγνώσουμε καλύτερα την κατάσταση ουτως ώστε να μπορέσουμε να ανατρέψουμε τα δεδομένα.

Επιμένοντας στα μαρξιστικά εργαλεία αυτό που θέτουμε ως βασικό ζήτημα δεν είναι μόνο η αλληλεγγύη γενικά και αόριστα στον κόσμο που πλήγηκε από την καπιταλιστική κρίση, αλλά η ένταξη της εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο στον πυρήνα του ζητήματος, η επιμονή ότι η βασική αντίθεση είναι η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία. Γι’ αυτό και η εργατική τάξη έχει ιστορικά κεντρική θέση ως το υποκείμενο της κοινωνικής αλλαγής. Διότι είναι η τάξη που έχει στα χέρια της, όταν συνειδητοποιήσει και οργανωθεί για τον εαυτό της, τα εργαλεία για κίνηση της ιστορίας μπροστά και για την κοινωνική αλλαγή. Είναι εν δυνάμει η επαναστατική τάξη.

Θα τα βρει μπροστά της

Δεν περνάει μέρα που ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης να μην πετάει και ένα νούμερο σχετικά με τους αγρότες, άλλοτε για να τους δυσφημίσει (π.χ. το 95% δεν πληρώνει φόρο), άλλοτε για να τους καθησυχάσει (π.χ. 40 εκατ. ευρώ θα μοιραστούν για αποζημιώσεις από ζημιές), άλλοτε για να τους δημιουργήσει προσδοκίες ότι στο νέο «παραγωγικό μοντέλο» έχουν θέση όλοι, μεγάλοι, μεσαίοι και μικροί. Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής ότι τα απανωτά προπαγανδιστικά «χτυπήματα» του υπουργείου γίνονται σε μια περίοδο κατά την οποία στην επαρχία προετοιμάζεται νέος κύκλος κινητοποιήσεων από τη μικρομεσαία αγροτιά, που ζει μια καθημερινότητα εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτήν που περιγράφει με συνεντεύξεις στα κανάλια και διαρροές στις εφημερίδες ο αρμόδιος υπουργός. Για παράδειγμα, το σύνολο σχεδόν των αγροτών, παρά το αφορολόγητο που κέρδισαν με τους περσινούς αγώνες τους, θα καταβάλει φόρο επειδή φορολογείται με τεκμήρια διαβίωσης. Την ίδια ώρα, ο ΕΛΓΑ και το κράτος αφήνουν χωρίς αποζημίωση χιλιάδες παραγωγούς που οι ζημιές τους δεν περιλαμβάνονται στον κανονισμό του Οργανισμού, παρά τις γαλαντόμες εισφορές των αγροτών, ενώ το νέο «παραγωγικό μοντέλο» της κυβέρνησης είναι φανερό ότι προορίζεται για τους αγροτοκαπιταλιστές και τις μεγάλες εκμεταλλεύσεις. Επομένως, φιλότιμη η προσπάθεια της κυβέρνησης να θολώσει τα νερά και να αποθαρρύνει τις αγροτικές κινητοποιήσεις, αλλά είναι βέβαιο ότι τις λογιστικές αλχημείες και τα προπαγανδιστικά της τερτίπια θα τα βρει σύντομα μπροστά της.

ΜΕΡΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Μέρες Χριστουγέννων και όπως χρόνια ολόκληρα γίνεται, με τη συνδρομή και τη δική μας,  η πραγματικότητα σκηνοθετείται σε μια προσπάθεια να διεγείρει  θετικά  συναισθήματα, ακόμα κι αν η προσπάθεια τελευταία χρόνο με το χρόνο μοιάζει απέλπιδα. Ψεύτικα ακούγονται τα ρητορικά προσχήματα θρησκευτικότητας που θέλουν να δώσουν νόημα στα στερεότυπα μιας κατεστημένης εμπορικής γιορτής που αρχίζει και τελειώνει στο διάκοσμο και το φαγητό, ενδείξεις του δείκτη καταναλωτικής ευχέρειας. Γιατί κάθε φορά το νόημα και η σημασία των γιορτών για την ψυχαγωγία, την επικοινωνία, την ξεκούραση κλπ. εξαρτάται από τα οικονομικοκοινωνικά συμφραζόμενα που προσδίδουν μαγεία και στις τελετουργίες τους. Κι έρχεται στο νου η επισήμανση για τα Χριστούγεννα του E. J.  Hobsbawm «Η οικογενειακή εστία ήταν για τον αστό η πεμπτουσία του κόσμου του, γιατί εκεί, και μόνον εκεί, τα προβλήματα και οι αντιθέσεις της κοινωνίας του μπορούσαν να ξεχαστούν ή να καταργηθούν τεχνητά. Εκεί, και μόνον εκεί, η αστική  και ακόμα περισσότερο η μικροαστική οικογένεια μπορούσαν να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση μιας αρμονικής, ιεραρχικά οργανωμένης, ευτυχισμένης ζωής, περιτριγυρισμένης από τα αντικείμενα που την εγγυώνταν και την εξεικόνιζαν. Μιας ονειρεμένης ζωής, με υπέρτατη έκφραση της το οικογενειακό τελετουργικό που καλλιεργήθηκε συστηματικά  γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό: τον εορτασμό των Χριστουγέννων. Το χριστουγεννιάτικο δείπνο (που εξυμνήθηκε  από τον Ντίκενς), το χριστουγεννιάτικο δέντρο (που επινοήθηκε στη Γερμανία, αλλά εγκλιματίστηκε γρήγορα στην Αγγλία χάρη στη βασιλική  προστασία), τα χριστουγεννιάτικα άσματα –με γνωστότερο  το γερμανικό «Αγια Νύχτα»- συμβόλιζαν ταυτόχρονα την ψυχρότητα του έξω κόσμου, τη θαλπωρή του οικογενειακού  κύκλου και την αντίθεση  ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο» ( σελ. 347 από το  Η εποχή του κεφαλαίου, 1848-1875, Μ.Ι.Ε.Τ, 2003)

Δυναμώνει η φοροληστεία του λαού

Με τις δόσεις για τα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ στη λαϊκή στέγη και τη μικρή ακίνητη περιουσία, καθώς και με τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων, «κλείνει» ο κρατικός προϋπολογισμός του 2016, στη διάρκεια του οποίου η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχώρησε σε σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων με κατεύθυνση την περαιτέρω ενίσχυση της φοροληστείας απέναντι στο λαϊκό εισόδημα.
«Τα έργα και οι ημέρες» της σημερινής κυβέρνησης περιλαμβάνουν τη μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς - συνταξιούχους, την αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ (24% από 23%) και μάλιστα σε συνδυασμό με τις μετατάξεις εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης στον υψηλό συντελεστή, την εκτίναξη του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης της λαϊκής οικογένειας και μια σειρά από άλλες αντιλαϊκές παρεμβάσεις στο μέτωπο της φοροληστείας. Σε αυτό το πλαίσιο, τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού για το 2016 αναμένεται να «φουσκώσουν» τις επόμενες μέρες κατά περίπου 1,1 δισ. ευρώ από τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων, κατά 700 εκατ. ευρώ από την προτελευταία δόση του ΕΝΦΙΑ κ.ά.

Η απόδοση των συγκεκριμένων μέτρων για το κρατικό ταμείο φτάνει στα 3,6 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση και είναι ισόποσα μοιρασμένη (από 1,8 δισ.) σε άμεσους και έμμεσους φόρους και άλλα χαράτσια. Αποτελεί τμήμα της αντιλαϊκής επίθεσης, σε συνέχεια των μέτρων που προηγήθηκαν στο πλαίσιο και των τριών μνημονίων, αλλά και ενόψει της φουρνιάς που θα ακολουθήσει, είτε σε περίπτωση «επιτυχίας» των αντιλαϊκών στόχων είτε και σε περίπτωση «αποκλίσεων» ή άλλων «αστοχιών». Είναι καθαρό πως πρόκειται για παρεμβάσεις μόνιμου χαρακτήρα, τόσο στο έδαφος του 3ου μνημονίου, όσο και πέραν αυτού, με στόχο τη μόνιμη «παραγωγή» των αιματοβαμμένων πρωτογενών πλεονασμάτων, στο 3,5% του ΑΕΠ και μάλιστα σε μακροπρόθεσμη περίοδο.