(Αναμνηστική
φωτογραφία, 25 Μαρτίου 1941. Στο κέντρο: ο Γιάννης Πρίντζος, δίπλα: η
Λύκα, η Λέβυ, η Μαργαρίτα Μολυβάδα, η Αλεξ. Παπανικολάου-Παπαζήση, η
Νίνα Παπλωματά, η Ευτυχία Πρίντζου, επαγγελματίες αδελφές, η
Λάζαρη-Τρεμπέλη, η Αντιγόνη Μήτσιου, εθελόντριες άρωστοι-τραυματίες
νοσοκόμοι. Από το βιβλίο του Σπύρου Εργολάβου, «Η Δίκη της Πρίντζου και
οι εκτελεσμένοι των Ιωαννίνων, Αθήνα 2006).
Υπόθεση Ευτυχίας Πρίντζου
Προς
το τέλος του 1946, η παρακρατική τρομοκρατία και η δράση των ένοπλων
συμμοριών της δεξιάς, άρχισε να κοπάζει στην Ήπειρο – είχε άλλωστε
πετύχει τους στόχους της. Οι εφημερίδες της αριστεράς είχαν κλείσει, οι
οργανώσεις της είχαν περάσει στην αδράνεια ή στην παρανομία και οι
πρώτες ομάδες των «ένοπλων καταδιωκόμενων» είχαν εμφανιστεί στα βουνά.
Όμως, από το καλοκαίρι του 1946, η επίσημη κρατική τρομοκρατία, με τις
μαζικές συλλήψεις, τις εκτοπίσεις και τα έκτακτα στρατοδικεία, σφραγίζει
την πολιτική ζωή στα Γιάννινα. Στόχος αυτή τη φορά, όπως και στην
υπόλοιπη χώρα, η επαρχιακή Ελίτ, που είχε στηρίξει την εαμική αντίσταση
στα χρόνια της Κατοχής
Το 1947, μάλιστα, το κλίμα της τρομοκρατίας συμπληρώθηκε με μια βάρβαρη
και μακάβρια τελετουργία: μπροστά στη Διοίκηση της Χωροφυλακής – εκεί
που βρίσκεται σήμερα το «Ντράγκστορ.» εκθέσανε κομμένα και ματωμένα τα
κεφάλια πέντε ανταρτών. Μια τελετουργία, που ξένισε και σόκαρε στην
κυριολεξία την γιαννιώτικη κοινωνία.