Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

"Εγώ την δουλειά μου κάνω"...

Η είδηση είναι ήδη γνωστή και παραμένει ανατριχιαστική: η Ευτυχία Ποποδάκη, άτομο που έπασχε από τετραπληγία επί δώδεκα χρόνια και έμενε στην ζωή με μηχανική υποστήριξη, κατέληξε λίγο πριν κλείσει τα 56 της χρόνια επειδή της έκοψαν το ρεύμα. Η Ευτυχία πέθανε επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει έναν λογαριασμό οκτακοσίων ευρώ στην ΔΕΗ...

Δεν θα σπεκουλάρω πάνω σ' αυτή την είδηση. Δεν θα εκμεταλλευτώ ένα από εκείνα τα μακάβρια γεγονότα, που αποτελούν βούτυρο στο ψωμί κάθε σχολιογράφου τής κακιάς ώρας. Δεν θα πουλήσω φτηνή εξυπνάδα, σχολιάζοντας το σουρρεαλιστικό γεγονός ότι, λίγο μετά τον θάνατο της Ευτυχίας, η ΔΕΗ έσπευσε να επανασυνδέσει το ρεύμα υπό τα μενανδρικώς ειρωνικά χειροκροτήματα των γειτόνων. Σκοπός αυτού του σύντομου σημειώματος είναι άλλος: να εκφράσει την αηδία μου για το γνωστό ηλίθιο τσιτάτο-δικαιολογία "εγώ κάνω την δουλειά μου".

Το ρεύμα τής Ποποδάκη δεν κόπηκε από μόνο του. Κάποιος υπάλληλος κάποιας εταιρείας πήγε και το έκοψε. Κατά πάσα πιθανότητα, ήξερε σε ποιον κόβει το ρεύμα και δεν χρειαζόταν και πολύ μυαλό για να καταλάβει τι θα ακολουθούσε ή, έστω, τι υπήρχε φόβος να ακολουθήσει. Βέβαια, η εντολή τής διακοπής δόθηκε από κάποια απρόσωπη υπηρεσία και επ' αυτού δεν υπάρχει καμμιά αντίρρηση. Όμως, η ουσία είναι ότι κάποιο συγκεκριμένο χέρι έκοψε το ρεύμα. Κι αυτό το χέρι όφειλαν εκείνοι που το πήραν χαμπάρι, να το κόψουν στεγνά από τον αγκώνα. Όσο κι αν ο κάτοχος αυτού του χεριού ισχυριζόταν "εγώ την δουλειά μου κάνω" ή "εγώ εντολές εκτελώ".

"Εγώ την δουλειά μου κάνω"... "εγώ εντολές εκτελώ"... Βαρέθηκα αυτή την μαλακισμένη δικαιολογία. Αυτή την δικαιολογία δεν χρησιμοποιούσαν επί κατοχής όλοι εκείνοι που δούλευαν στην υπηρεσία των κατακτητών; Αυτή δεν ήταν η δικαιολογία πίσω από την οποία καλύπτονταν οι βασανιστές τής χούντας; Αυτή δεν είναι η δικαιολογία των διαφόρων δικαστικών επιμελητών που πετάνε έξω από το σπίτι τους όσους φουκαράδες χρωστάνε είτε σε τράπεζες είτε στην εφορία; Αυτό δεν ήταν το βασικό υπερασπιστικό ατού των δολοφόνων των Ες-Ες; Εντολές δεν εκτελούσαν οι στρατιώτες που έκαψαν το Δίστομο, που ξεκλήρισαν τα Καλάβρυτα, που εκτέλεσαν τους πατριώτες στην Καισαριανή, που τουφέκισαν χαράματα Κυριακής τον "άνθρωπο με το γαρύφαλλο"; Την δουλειά τους δεν κάνουν όσοι επιστρατεύουν απεργούς, χτυπάνε συνταξιούχους διαδηλωτές, πνίγουν στα δακρυγόνα απολυμένους εργάτες, φυλακίζουν αντιρρησίες συνείδησης;

Και ποια είναι η δουλειά όλων αυτών, παρακαλώ; Να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τής κάθε εξουσίας; Να βοηθούν τα αφεντικά τους στην επιβολή των ταξικών τους αποφάσεων; Να γίνονται τα όργανα υλοποίησης των κάθε λογής αντιλαϊκών επιλογών; Και γιατί, παρακαλώ; Για να μη χάσουν το μεροκάματο και πεινάσουν τα παιδιά τους; Στέλνουν ανθρώπους στον τάφο για να μη πεινάσουν τα παιδιά τους; Βγάζουν ξένα παιδιά στον δρόμο για να μη χάσουν τα δικά τους παιδιά την μερέντα τους; Δηλαδή, τα δικά τους παιδιά να μην έχουν πρόβλημα και τα άλλα ας τα πάρει ο διάολος; Σοβαρή δουλειά κάνουν, εδώ που τα λέμε. Αν όλοι αυτοί είχαν ελάχιστα ψήγματα συνείδησης, θα προτιμούσαν να αλλάξουν δουλειά ή να μείνουν άνεργοι παρά να ταΐζουν τα παιδιά τους με το αίμα κάποιων άλλων.

Δεν ξέρω αν η προσωπική μου γνώμη είναι εξεζητημένη, αν παραλογίζομαι ή αν κάτι έχω καταλάβει λάθος και δεν δίνω δεκάρα αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου ή όχι αλλά αυτό το "εγώ την δουλειά μου κάνω" μου γυρίζει τ' άντερα. Κι όσο κι αν θεωρηθώ προκλητικός από κάποιους, δηλώνω ευθαρσώς ότι όποιον αντιληφθώ να "κάνει την δουλειά του" με τον τρόπο που προανέφερα, θα του κόψω το χέρι από τον ώμο. Στο φινάλε-φινάλε, αυτή θα είναι η δικιά μου δουλειά και θα την κάνω σωστά για να μη με φάει η αηδία και για να έχω την συνείδησή μου ήσυχη. Από τον ώμο, λέμε!

Άκου "εγώ την δουλειά μου κάνω"! Άει στο διάολο πια με τις δικαιολογίες τού κώλου!

Αστυνομικοί έδειραν για λογαριασμό επιχειρηματία απλήρωτο μετανάστη

Ο κυνισμός των αστών



Αυτό θα πει στοχοπροσήλωση στα συμφέροντα της αστικής τάξης, τη στιγμή που στη γειτονιά μας εκτυλίσσεται μια νέα σφαγή του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος του Ισραήλ. Με προχτεσινό πρωτοσέλιδο άρθρο του στην «Καθημερινή», με τίτλο «Οι απειλές της πρώτης γραμμής», ο Αλέξης Παπαχελάς σημειώνει κυνικά: «Οσα συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή μας δημιουργούν νέα δεδομένα, αλλά και νέες απειλές για τα ελληνικά συμφέροντα» και συνεχίζει: «Η Μέση Ανατολή μετατρέπεται σε μια τεράστια μαύρη τρύπα. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα πού θα οδηγήσουν οι καταιγιστικές εξελίξεις στο Ιράκ, η διάλυση χωρών όπως η Συρία και η Λιβύη και η ένταση στην Παλαιστίνη. Από μια πρώτη ανάγνωση, η Ελλάδα ισχυροποιείται γεωπολιτικά γιατί παραμένει ένα ασφαλές αγκυροβόλιο σε μια πολύ ασταθή περιοχή. Υπάρχουν όμως σοβαρότατοι κίνδυνοι, τους οποίους δεν μπορούμε να αγνοήσουμε».
Ο αρθρογράφος κάνει μια καταγραφή των εξελίξεων, κρύβοντας συνειδητά τις αιτίες και τους υπεύθυνους, συγκαλύπτοντας έτσι το γεγονός ότι ο πόλεμος στη Γάζα είναι ιμπεριαλιστικός, γίνεται για το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο της Ενέργειας, των πρώτων υλών, των δρόμων μεταφοράς τους. Γίνεται γιατί το Ισραήλ θέλει να εξασφαλίσει τη θέση του στην περιοχή, στο πλαίσιο των έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Παρουσιάζει το μακελειό ως ευκαιρία για την Ελλάδα ...(εννοώντας βεβαίως το ελληνικό κεφάλαιο), προδίδοντας εμμέσως τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την εμπλοκή μέχρι τα μπούνια της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, όντας ενταγμένη στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και συμμαχίες.


Δε μένει μόνο σε αυτά, αλλά εκθειάζοντας την ανάγκη διατήρησης της ελληνοϊσραηλινής συμμαχίας σημειώνει ότι «η Ελλάδα έχει κάνει τα τελευταία χρόνια σημαντικές κινήσεις. Εχει έλθει πολύ πιο κοντά στο Ισραήλ, με το οποίο έχει κτισθεί μια στενή σχέση συνεργασίας σε τομείς που... δεν φαίνονται». Και αναρωτιέται δήθεν «θα διατηρηθεί αυτή η σχέση και πόσο μπορεί να αγνοήσει η Ελλάδα την αυτοκαταστροφική πολιτική του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων που έχει εξοργίσει ακόμη και τους πιο θερμούς συμμάχους του; Στην εξωτερική πολιτική δεν χωράει βεβαίως το συναίσθημα και η Ελλάδα πρέπει να φροντίσει πρωτίστως τα συμφέροντά της». Τέτοιος κυνισμός και ταυτόχρονα ρεαλισμός για τα συμφέροντα του κεφαλαίου που «ποτίζονται» από το αίμα των λαών. Για τον Αλ. Παπαχελά, την αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της στην Ελλάδα οι σχέσεις με το Ισραήλ είναι αδιαπραγμάτευτες. Εχουν στρατηγικές στρατιωτικοπολιτικές και οικονομικές συμφωνίες και φοβούνται τη μαζική λαϊκή εναντίωση στους εγκληματίες της Μέσης Ανατολής. Πράγμα που αποδεικνύει καθαρά ότι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο δεν έχουν ηθικούς φραγμούς, είναι αρπαχτικά του πλούτου και ας σφάζονται λαοί... Το ερώτημα είναι αν οι εργαζόμενοι, ο ελληνικός λαός θέλουν μια τέτοια Ελλάδα. Το ζητούμενο είναι να συνειδητοποιήσουν ότι όσο περισσότερο συμμετέχει για λογαριασμό του κεφαλαίου η Ελλάδα σε διεθνείς και περιφερειακές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όσο έχει και αυτή ευθύνη για το αίμα που χύνεται, όσο συμμετέχει δραστήρια στους ανταγωνισμούς για το μοίρασμα των αγορών τόσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για το λαό.


Τέλος, ο αρθρογράφος έχει και άλλη μια στόχευση: Να δημιουργήσει αντανακλαστικά φόβου για τους μετανάστες, να καλλιεργήσει ψυχολογία εχθρότητας ενάντιά τους, συγκαλύπτοντας ότι για τα βάσανα των λαϊκών ανθρώπων στην Ελλάδα αλλά και των μεταναστών ο εχθρός είναι ο ίδιος: Τα μονοπώλια, η εξουσία τους, τα συμφέροντά τους, οι ανταγωνισμοί για τη μοιρασιά του πλούτου των περιοχών που οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οδηγούν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, δημιουργώντας μετανάστες και φτώχεια στους Ελληνες εργαζόμενους. Συγκαλύπτει ακόμη συνειδητά το γεγονός ότι η αστική τάξη της Ελλάδας, της οποίας ο Αλ. Παπαχελάς και η εφημερίδα που διευθύνει είναι ταγοί, έχει ευθύνη για τα μεταναστευτικά κύματα γιατί συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και στις σφαγές των λαών. Παράδειγμα τελευταίο η συμμετοχή στην επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
Λέει, λοιπόν, πως το «πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης αποκτά πλέον γιγαντιαίες διαστάσεις και τίποτα δεν δείχνει πως θα περιορισθεί. Η απελπισία των πληθυσμών γειτονικών μας, σχετικά, χωρών σε συνδυασμό με τα δημογραφικά τους στοιχεία έχουν δημιουργήσει μια εκρηκτική κατάσταση. Ολοι νιώθουμε τον πόνο των ανθρώπων που στοιβάζονται σε σαπιοκάραβα και ενίοτε πνίγονται μαζί με τα παιδιά τους κυνηγώντας τη χίμαιρα μιας καλύτερης ζωής. Ούτε η Ελλάδα ούτε η Ευρώπη αντέχουν όμως να κατακλυσθούν από παράνομους μετανάστες και αργά ή γρήγορα η ΕΕ θα πρέπει να πάρει την υπόθεση στα σοβαρά». Ετσι εκφράζει ο Αλ. Παπαχελάς την αγωνία του θύτη που δημιουργεί θύματα και μετά θέλει να τα εξαφανίσει.