Γιατί ενοχλεί το “Πάμε κι όπου βγει” στη χώρα που οι βουλευτές ψήφιζαν Μνημόνια που δεν είχαν διαβάσει;

 

6 Μαρ, ’23 4:03 ΜΜ

 

Το «Πάμε κι όπου βγει» που άκουσε να λέγεται μέσα από τον ασύρματο, λίγο πριν τη σύγκρουση των τρένων, ένας επιβάτης της μοιραίας αμαξοστοιχίας στα Τέμπη, έχει σοκάρει πολλούς Έλληνες αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τους έχει σοκάρει.

Όταν οι Έλληνες βουλευτές ψήφιζαν τα Μνημόνια χωρίς καν να τα έχουν διαβάσει -και δεν ήταν μόνο ο Χρυσοχοΐδης που το παραδέχτηκε ανοιχτά-, αυτό δεν ήταν ένα “Πάμε και όπου βγει”; Τι ήταν; Σχέδιο; Επιτελικό σχέδιο;

Δεν ήξεραν οι βουλευτές που ψήφισαν τα Μνημόνια τι σήμαιναν τα Μνημόνια για τις υποδομές της χώρας και την ασφάλεια των πολιτών; Ήξεραν.

Ξέρετε, τα Μνημόνια, που οι εφαρμοστικοί τους νόμοι είναι ακόμα σε ισχύ, έχουν να κάνουν με όλες τις περικοπές που έχουν γίνει τα τελευταία 12 χρόνια σε Υγεία, Παιδεία, Πολιτική Προστασία, δρόμους και ναι, σιδηρόδρομους.

Κύριε Μητσοτάκη, η ανθρωπιά δεν φοράει μάσκα

 

ΑΠΟ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ Κυριακη 5 Μαρτιου 2023

 

Ο άνθρωπος Μητσοτάκης έβαλε «σε σειρά τις σκέψεις» του, σε ένα κείμενο, για το σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη και ιδού το αποτέλεσμα: 

 

 

Ο κύριος Κυριάκος Μητσοτάκης, ο πρωθυπουργός της χώρα με τα πολλά πρόσωπα;

Μετά την πρώτη δήλωση ντροπής για το σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη, όπου έβγαλε και… πόρισμα («όλα δείχνουν πως το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος»), τώρα επανέρχεται με ένα – υποτίθεται – ανθρώπινο κείμενο που – υποτίθεται – βρίσκεται κοντά στα συναισθήματα του λαού για την τραγωδία. 

Το κείμενο Μητσοτάκη είναι σαν να έχει σκηνοθετηθεί. 

Πρώτα μας ενημερώνει ότι θα εκφραστεί «χωρίς ξύλινα λόγια». «Κάνω μια προσπάθεια να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου και σε λόγια τα συναισθήματα μου», γράφει ο άνθρωπος – πρωθυπουργός. Στη συνέχεια, ζητά «μια μεγάλη συγγνώμη, τόσο προσωπική, όσο και στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και χρόνια».

Μετά ο άνθρωπος Μητσοτάκης αλλάζει το… πόρισμα του και ανακαλύπτει (;) ότι «στην Ελλάδα του 2023, δεν γίνεται δυο τρένα να κινούνται αντίθετα στην ίδια γραμμή και να μην το έχει αντιληφθεί κανείς». Προσθέτει ότι «δεν μπορούμε, δεν θέλουμε και δεν πρέπει να κρυφτούμε πίσω από το ανθρώπινο σφάλμα. Αν το έργο της τηλεδιοίκησης είχε ολοκληρωθεί, αυτό το δυστύχημα θα ήταν πρακτικά αδύνατο να είχε συμβεί».

Η αριθμητική του νεκροταφείου

 

Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980, στο Μομπάλ της Ινδίας έγινε το μεγαλύτερο βιομηχανικό δυστύχημα όλων των εποχών. Δράστης η αμερικανική χημική εταιρεία Γιούνιον Καρμπάιντ (UNION CARBIDE), που ιδρύθηκε το 1917! Άμεσα έχασαν τη ζωή τους κάπου τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι, είκοσι χιλιάδες έμειναν ανάπηροι, κυρίως τυφλοί, και εκατόν είκοσι χιλιάδες θερίζονται έως σήμερα από καρκίνο και γενετικές παραμορφώσεις. Η δίκη κράτησε κοντά τριάντα χρόνια και η τελική αποζημίωση που κατέβαλε η εταιρεία, αντί δισεκατομμυρίων που είχαν ζητηθεί, κατέληξε σε κάπου δέκα χιλιάδες δολάρια για τον καθέναν από τους είκοσι χιλιάδες σακατεμένους. Αν ψάξει κανείς σήμερα το θέμα στο διαδίκτυο, έχοντας μάλιστα ταυτίσει την εταιρεία με τις μπαταρίες, ζητούμενο αγαθό των καιρών μας, που έχει αγοραστεί από τον κολοσσό των χημικών DOW, θα δει ότι το δυστύχημα χαρακτηρίζεται τοξικός θρύλος. Ως βασική συνέπεια η αστική οικονομική αρθρογραφία προβάλλει το γεγονός ότι μετά το Μομπάλ άρχισε η ταχεία εκβιομηχάνιση της πολυάνθρωπης Ινδίας, που σήμερα πια μπαίνει με όρους γίγαντα στην παγκόσμια συγκρουσιακή αρένα των θηριωδών συμφερόντων του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Το 1983-84 ήμουν απλώς μια συγκλονισμένη δημοσιογράφος, που οδυνηρά ασχολιόταν με το Μομπάλ και τους ανθρώπους του. Τότε μιλούσαμε για τοξικό δυστύχημα και όχι για τοξικότητα της πολιτικής ζωής.

Στη δεκαετία του 2000, βουλευτίνα του ΚΚΕ και μέλος της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας, βρίσκομαι απέναντι από τον προσφάτως εκλιπόντα Στράτη Στρατήγη, τέως περιφερειακό διευθυντή στην Ευρώπη της «Carbide». Είχε έρθει ως επικεφαλής της ΜΚΟ, παρακαλώ, «Διεθνής Διαφάνεια»… Η απόφαση για αποζημίωση δεν είχε βγει ακόμα για το Μομπάλ, και συνάμα δεν έλεγε να κατέβει το αίμα που μου ανέβηκε στο κεφάλι, όταν συνδύασα το όνομά του με την εταιρεία και το έργο της ΜΚΟ, που τάχα μου δήθεν ήταν η πάταξη της κρατικής διαφθοράς διεθνώς. Πολιτικός πια, πάσχιζα εντός και εκτός Βουλής να πείσω κυρίως δημοσιογράφους να σκεφτούν πώς γίνεται να μιλάνε οι αστοί και οι πολυεθνικές για διαφάνεια τύπου Μομπάλ.

Απορίες... και σιωπές

 

«Μα καλά, είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα να λειτουργεί ο σιδηρόδρομος με "κλειδιά" και μπακαλοτέφτερα;», αναρωτιούνται διάφοροι δημοσιολόγοι, καλοπροαίρετα και κακοπροαίρετα, με αφορμή το δυστύχημα στα Τέμπη. Και συνεχίζουν: «Είναι δυνατόν να σκοτώνεται κόσμος ενώ υπάρχει η τεχνολογία για μεγαλύτερη ασφάλεια;». Εύλογα και σωστά τα ερωτήματα. Στο δια ταύτα όμως και επειδή δεν μιλάμε για τίποτα «ανυποψίαστους», απάντηση στο «γιατί» δεν δίνουν. Γιατί πράγματι, η επιστήμη και η τεχνολογία προσφέρουν σήμερα δυνατότητες για λιγότερη και πιο ασφαλή εργασία, για μεγαλύτερη και καλύτερη ποιότητα ζωής, για μετακινήσεις με ασφάλεια και σιγουριά. Εμπόδιο στέκονται όμως το κέρδος και η πολιτική όλων των κομμάτων που το στηρίζει, σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Αυτήν τη μικρή «λεπτομέρεια» αποσιωπούν όσοι αναγνωρίζουν βέβαια τις δυνατότητες που προσφέρει στον λαό η σύγχρονη τεχνολογία, κάνουν όμως πως δεν βλέπουν ότι αυτή βρίσκεται στα χέρια μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, που τη χρησιμοποιούν καταπώς συμφέρει τα κέρδη τους.

Και επί τη ευκαιρία: Πολλούς απ' αυτούς δεν τους ακούσαμε να λένε τα ίδια την περίοδο της πανδημίας, όταν ο κόσμος πέθαινε σωρηδόν επειδή δεν υπήρχαν επαρκή κρεβάτια ΜΕΘ ή και ελεύθερες κλίνες στα νοσοκομεία, με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Και δεν μιλάμε βέβαια για τίποτα υπερσύγχρονα εργαλεία, αλλά για ιατρικό υλικό που χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες, όμως στη λογική του κόστους - οφέλους οι ελλείψεις είναι τεράστιες και σε συνθήκες κρίσης μεγαλώνουν την απόσταση από τις πραγματικές ανάγκες. Ούτε τους ακούσαμε να λένε τα ίδια για τους νεκρούς εργάτες, που σκοτώνεται ένας κάθε πέντε μέρες στους χώρους δουλειάς εξαιτίας της έλλειψης σύγχρονων μέσων για την υγεία και την ασφάλεια. «Ψιλά γράμματα» οι ζωές των ανθρώπων όταν τα φώτα σβήνουν...

Οι κερδισμένοι του πολέμου και της ελληνικής εμπλοκής

 

Τα χέρια τους τρίβουν ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι, κυρίως των Μεταφορών και της Ενέργειας, στο φόντο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία. Με όχημα τη βαθιά εμπλοκή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που γίνεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι του λαού, διεκδικούν και παίρνουν μερίδιο από την επαναχάραξη των πηγών, των αγορών και των δρόμων της Ενέργειας, αυξάνοντας κατακόρυφα την κερδοφορία τους.

Ειδικά το σχέδιο «απεξάρτησης» της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο, στο έδαφος των ανταγωνισμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, προσφέρει νέα πεδία κερδοφορίας, που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, όπως εφοπλιστικοί, ενεργειακοί και κατασκευαστικοί όμιλοι, με τις πλάτες της κυβέρνησης και όλων των άλλων κομμάτων, που στηρίζουν μέχρι τα μπούνια τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο και στον επικίνδυνο για τους λαούς ευρωατλαντικό σχεδιασμό.

Είναι ενδεικτικά τα όσα σημειώνονται στον ναυτιλιακό Τύπο: «Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον και τις πιθανές νέες αναταράξεις, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να εισέρχεται στο δεύτερο έτος, η κόντρα HΠA - Δύσης με τους Ρώσους να εντείνεται, η Κίνα να παρακολουθεί και να κινείται στη δική της περιοχή, όπου βλέπει να σφίγγει ο αμερικανικός κλοιός μέσω Ιαπωνίας, Νοτίου Kορέας, Αυστραλίας και Φιλιππίνων.