Ο «αντικομμουνισμός» είναι εκείνο το νήμα που ενώνει από τον Πινοσέτ μέχρι τον Παττακό και από τον Φράνκο μέχρι τον Μακάρθι. Πρόκειται για τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή κάθε αντιδραστικής, ανελεύθερης, καταπιεστικής, τρομοκρατικής και δικτατορικής συμπεριφοράς απέναντι σε χώρες και λαούς.
Είναι μια στείρα, υστερική και άκρως συντηρητική ιδεολογία, που δεν κατάφερε να οικοδομήσει ουσιαστικά κανένα σοβαρό θεωρητικό επιχείρημα ενάντια στον κομμουνισμό, παρά μόνο τη συμμαχία της με τα πιο ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα.
Στη χώρα μας έχουμε πολύτιμη εμπειρία: Δεν υπάρχει λαϊκή διεκδίκηση που οι δυνάστες του λαού, δικτάτορες και επίδοξοι δικτάτορες, να μην έβλεπαν πάντα «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους».
Ο αντικομμουνισμός από την εποχή του ιδιώνυμου είναι η βασική προμετωπίδα του καθεστώτος όταν αυτό επέλεγε την ολοκληρωτική, την δικτατορική, τη φασιστική του φορεσιά, όπως συνέβη το ‘36 με τον Μεταξά ή το ’67 με τους Μακαρέζους.