«Η κρίση του κορονοϊού μάς αφορά όλους και όλοι μαζί θα την αντιμετωπίσουμε ενωμένοι»...
Ατάκες σαν κι αυτή «φοριόντουσαν» πολύ από κυβερνητικά στελέχη και
αστικά επιτελεία εντός και εκτός Ελλάδας πριν από δύο χρόνια, όταν
ξέσπασε η πανδημία, επιχειρώντας να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου και να
διαμορφώσουν κλίμα «συναίνεσης» για την ολομέτωπη επίθεση που
κλιμακώθηκε από την πρώτη στιγμή, για να φορτωθούν αποκλειστικά στις
πλάτες των λαών τα βάρη της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης του 2020.
Στη
χώρα μας, το σχετικό προπαγανδιστικό μπαράζ «απογείωσε» ο πρόεδρος της
ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, ο οποίος δήλωνε προκλητικά τον Μάρτη του 2020 ότι
η πανδημία «δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά» και ότι πρέπει εργαζόμενοι, εργοδότες, κράτος «να αναλάβουμε όλοι το κόστος της αντιμετώπισης».
Από κοντά, το ίδιο αντιλαϊκό παζλ που καλούσε τον λαό να «βάλει πλάτη»,
συμπλήρωνε το περιβόητο πια «θα λογαριαστούμε μετά» του ΣΥΡΙΖΑ...
Δύο
χρόνια μετά, οι εργαζόμενοι και οι λαοί σε όλο τον κόσμο κάνουν
«λογαριασμό» και γνωρίζουν από την ίδια τους την πείρα ότι η διαχείριση
της πανδημίας ήταν και είναι πέρα για πέρα ταξική: Το βιώνουν στην
«απογείωση» των απολύσεων και στη μεγάλη ανεργία που παραμένει, στην
εντατικοποίηση της δουλειάς, στο πολύπλευρο βάθεμα της υποαπασχόλησης
και της «ευελιξίας». Το βλέπουν στο ακόμα πιο τσακισμένο εισόδημά τους,
με τις μειώσεις μισθών και την ακρίβεια, στα τσακισμένα δημόσια
συστήματα Υγείας...