Η Κούβα και η σιωπή των κομμουνιστών

Το πρόβλημα

Ερευνώντας κανείς σε βάθος το «τι έφταιξε» και ο σοσιαλισμός βάλτωσε σε σημείο που η παλινόρθωση του καπιταλισμού να αποτελεί τη «διέξοδό» του, συχνά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «μεγάλα ιδανικά έπεσαν σε πολύ μικρές πλάτες» με αποτέλεσμα να λυγίσουν και να τα μετατρέψουν στο αντίθετό τους.

Δεν είναι ιστορικά παράξενο. Πολλές επαναστάσεις πνίγηκαν στην αδυναμία των επαναστατικών υποκειμένων να διαχειριστούν τα μεγάλα ιδανικά τους.

Εξετάζοντας από κοντά την ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου και νοώντας την σαν μήτρα δικαίου σε μια κοινωνία ανισότητας, σαν μήτρα-κανόνα που επιβάλει το δικαίωμα του παραγωγού-εργάτη να είναι ιδιοκτήτης του κόπου του και να τον διαχειρίζεται, εξετάζοντας την τελειότητα μιας σωστής λειτουργίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, βλέποντας τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού στη βάση και το εποικοδόμημα, καταλήγει αβίαστα να πει: «ναι είναι πολύ τέλεια ιδανικά για να εφαρμοστούν από ατελείς ανθρώπους, ηγέτες, συλλογικούς φορείς».

 

Όμως δεν ήταν ποτέ διαφορετικά στη ζωή γιατί αυτή δεν παρασκευάζεται σε εργαστήρια αλλά μέσα στην ενότητα και πάλη των αντιθέτων, μέσα σε σκληρή ταξική σύγκρουση όπου τα λάθη και οι αδυναμίες είναι μέρος της ύπαρξης. Με αυτά θα ζούμε, με αυτά πρέπει να νικούμε, με αυτές τις πλάτες πρέπει να τα σηκώσουμε.

Μισθοί-χαρτζιλίκι στη νέα γενιά: 380 ευρώ καθαρά για 24χρονους - 265 ευρώ για 18αρηδες!

Για να έχει πιθανότητες εξασφάλισης ενός τετραψήφιου καθαρού μισθού ο εργαζόμενος θα πρέπει να έχει περάσει τα 50

 

Αποκαρδιωτικά τόσο για τους νέους όσο και για εκείνους που ανήκουν στη γενιά των τριαντάρηδων και σαραντάρηδων είναι τα ευρήματα από την επεξεργασία του «μισθολογίου» στον ιδιωτικό τομέα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία από τις αναλυτικές περιοδικές δηλώσεις που υποβάλλονται στον ΕΦΚΑ, για να έχει πιθανότητες εξασφάλισης ενός τετραψήφιου καθαρού μισθού ο εργαζόμενος θα πρέπει να έχει περάσει τα 50.

Ο Κώστας Πελετίδης και η Ιστορική δικαίωση

Από τον Γιάννη Δημογιάννη

Oι ζωές μας διασταυρώθηκαν ένα βροχερό Σάββατο του Γενάρη, και από τότε έσμιξαν για πάντα. 300 περίπου εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες, που αναγκάστηκαν, παρά τη θέλησή τους, να ζουν σε δύο εγκαταλειμμένα εργοστάσια – ποντικότρυπες, την Αβέξ και το Λαδόπουλο. Σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, που παραπέμπουν στις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας. Χωρίς την παραμικρή συμπαράσταση και το ενδιαφέρον καμίας εξουσίας. Άνθρωποι χωρίς ταυτότητα και δικαιώματα. Όσο για το «αμάρτημά» τους, φαντάζει τραγικό… Ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους βίαια, επειδή απλά πίστεψαν σε κάποιες κάλπικες υποσχέσεις, κι ύστερα διέσχισαν τη μισή Υφήλιο, μέχρις ότου εγκλωβιστούν στον τόπο μας, αναγκασμένοι να ζουν ξεχασμένοι, σαν ρακοσυλλέκτες και τρωγλοδύτες. Δίπλα ακριβώς στις καλό-σιδερωμένες μας ζωές!

Μου σερβίρετε ένα οικονομικό σκάνδαλο με μια πρέζα δικαιοσύνης παρακαλώ;

Popova
 

Καθημερινό σχόλιο στα μέσα ενημέρωσης κάτω από κάθε είδηση περί σκανδάλων και άλλων δεινών: «Γι’ αυτό χρεοκόπησε η χώρα». Η οργή έχει ξεχειλίσει είναι η αλήθεια και με τις προκλητικές αποφάσεις τις ελληνικής δικαιοσύνης. 
(Παρένθεση: εντύπωση μου κάνει που ο ήχος των πατημένων πλήκτρων δυναμώνει όταν οι δικαστικές αποφάσεις αφορούν πολιτικούς, το φιλικό περιβάλλον αυτών, επιχειρηματίες και όχι την ανελέητη και θρασεία επίθεση που δέχεται ο εργαζόμενος από τις αποφάσεις της. Της αναγνωσιμότητας το ανάγνωσμα μάλλον…)

Εξαπλώνεται ραγδαία η απληρωσιά σε όλους τους κλάδους

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα τις κραυγαλέες περιπτώσεις, από εκείνες που γίνονται γνωστές, όπου εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται

Σε γάγγραινα για την εργατική τάξη έχει μετατραπεί η πάγια πλέον τακτική της εργοδοσίας να μην καταβάλλει τα δεδουλευμένα στους εργαζόμενους. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους στερούνται και αυτά τα γλίσχρα μεροκάματα, που τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, με την ανοιχτή παρέμβαση των αστικών κυβερνήσεων, έχουν γίνει ακόμα πιο μικρά, δεν μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγούνται σε απόγνωση.

 

Η εξάπλωση αυτής της τακτικής έχει αιτίες, δεν εξελίσσεται στο κενό, αλλά τροφοδοτείται από το συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ακόμα πιο αντιδραστικό, καθώς προστατεύει τους εργοδότες που προκλητικά παρανομούν και όχι τους εργαζόμενους.

Στη συνέχεια παραθέτουμε μόνο ορισμένες ενδεικτικές, όσο και κραυγαλέες περιπτώσεις απλήρωτης εργασίας, που ταλαιπωρούν χιλιάδες εργαζόμενους, με δραματικές συνέπειες γι' αυτούς και τις οικογένειές τους.