“Η πανδημία δεν κάνει διακρίσεις”, “είμαστε όλοι ίσοι και ευάλωτοι απέναντι στον ιό” και άλλα παρόμοια ακούγονται από την αρχή που η ανθρωπότητα ήρθε αντιμέτωπη με την υγειονομική απειλή του COVID-19. Η φαιδρότητα αυτών των ισχυρισμών έγινε φανερή από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο επειδή η πανδημία χτυπά δυσανάλογα στις περισσότερες χώρες μέλη μειονοτήτων και γενικά φτωχά λαϊκά στρώματα, που ζουν σε συνθήκες συνωστισμού και με συχνά επιβαρυμένη υγεία σε σχέση με πλουσιότερους συνομηλίκους τους, αλλά και επειδή η πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μόνο ισότιμη δεν είναι. Μια αντίθεση που γίνεται ακόμα πιο φανερή από τότε που άρχισαν να αναπτύσσονται κάποιες, πειραματικές έστω ακόμα ως επί το πλείστον θεραπείες.