ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)

Αναθεώρηση του Συντάγματος. Ποιος την Χρειάζεται;

Τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης φοράς «αριστεράς», εν τοις πράγμασι θα προσπαθήσουν, σε περιβάλλον καπιταλιστικής κρίσης με βασικά συμπτώματα την ανάσχεση των ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης και καταστροφή της μεσαίας τάξης, να δημιουργήσουν ένα νέο Σύνταγμα, διότι υπάρχουν εκατοντάδες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προεδρικά διατάγματα και νόμοι -κατά τις επιταγές των «εταιρών» και τις συμφωνίες που κυρώθηκαν τα τελευταία χρόνια-που ακύρωσαν ακόμα και την προηγούμενου τύπου και φάσης αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Μην ξεχνάμε π.χ. ότι οι δανειακές συμβάσεις, που είτε δεν ψηφίστηκαν ποτέ από την βουλή αλλά εφαρμόστηκαν, είτε ψηφίστηκαν χωρίς την απαραίτητη επικύρωση των τριών πέμπτων της Βουλής, προκαλούν ακόμα και σοβαρά προβλήματα αστικής νομιμότητας.

Γνωρίζουμε όμως το σεβασμό που έδειξαν μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις των αστικών κομμάτων ακόμα και στο υπάρχον Σύνταγμα. Επί της ουσίας παραβίαση του υπάρχοντος αστικού Συντάγματος έχουμε και σε πλείστες όσες περιπτώσεις, όπως στην παιδεία, την υγεία, την εργασία, στο δικαίωμα της στέγης. Οι προβλέψεις του Συντάγματος, δηλαδή η Κευνσιανή συναίνεση για δωρεάν δημόσια παιδεία, δωρεάν δημόσια υγεία ή το δικαίωμα στην εργασία παραβιάζονται αφού διευκολύνεται ο ιδιωτικός τομέας να εισχωρεί τόσο στην παιδεία όσο και την υγεία, ενώ το ποσοστό ρεκόρ της ανεργίας χλευάζει κάθε πρόβλεψη για το δικαίωμα όλων στην εργασία.

Επίσης το Ελληνικό Σύνταγμα του 1975 που ισχύει, ακόμα και μετά την μερική αναθεώρηση του το 2001  δεν περιέχει κάποια ξεκάθαρη διάταξη που να προστατεύει ειδικά την «ελευθερία» των αγορών και του «ανταγωνισμού» (όπως προέβλεπε το «ευρωπαϊκό σύνταγμα» που απέρριψαν μια σειρά δημοψηφίσματα, ή όπως περιέχονται σε άλλα συντάγματα χωρών της ΕΕ και όχι μόνο…), ως δικαίωμα έναντι κρατικών επεμβάσεων.

ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΜΑΣ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 12 ΟΚΤΩΒΡΗ 11π.μ. στο ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΜΑΣ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΑΦΑΙΡΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ,  ΜΑΣ ΦΟΡΤΩΝΟΥΝ ΜΕ ΝΕΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΒΑΡΗ, ΜΑΣ ΡΙΧΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ

ΝΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΡΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ  ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΕΤΑΡΤΗ 12 ΟΚΤΩΒΡΗ  11π.μ.  στο ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

     Συνάδελφοι – Συναδέλφισσες

Μας τσακίζουν κάθε μέρα χωρίς σταματημό, χωρίς έλεος, χωρίς δισταγμό.

     Τις κύριες και επικουρικές συντάξεις τις έκαναν προνοιακά βοηθήματα, το ΕΚΑΣ, το μέρισμα, τα έστειλαν στα αζήτητα. Μας αποκλείουν από την υγεία την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Μας φορτώνουν κάθε μέρα με νέα φορολογικά βάρη. Κατάργησαν όποια κοινωνική παροχή κατακτήσαμε. Τα παιδιά μας τα κάνουν δούλους του 21^ου αιώνα.

     Τα δισεκατομμύρια που κούρεψαν και άρπαξαν από τα ταμεία μας για λογαριασμό των τραπεζιτών των επιχειρηματικών ομίλων για την αιματοβαμμένη τους ανάπτυξη, είναι δικά μας χρήματα, δικός μας μόχθος. Δεν τα δανειστήκαμε από κανένα δανειστή ντόπιο ή Ευρωπαίο, δεν τα χρωστάμε σε κανένα. Τους επιστρέφουμε τα λεγόμενα αντισταθμιστικά τους ψίχουλα και διεκδικούμε ότι μας έχει αφαιρεθεί μέχρι το τέλος.

     Καμία ανοχή στα μέτρα της κυβέρνησης να τελειώνουμε με τις αυταπάτες τον εφησυχασμό, την αδιαφορία την απογοήτευση.

     Απορρίπτουμε την μαύρη προπαγάνδα της κυβέρνησης και την προσπάθειά της να κατευνάσει με ωμά ψέματα, την δικαιολογημένη οργή και αγανάκτησή μας.

     Την ευθύνη έχουν και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου που έχουν ψηφίσει τα μνημόνια και δεν πρόκειται να επαναφέρουν κανένα από τα κομμένα δικαιώματά μας.

     Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι με τις προσφυγές στην δικαιοσύνη θα μας επιστραφεί ότι μας έχει αφαιρεθεί. Οι πολιτικές που ακολουθούνται από όλες τις κυβερνήσεις δεν έχουν μόνο στόχο τα οικονομικά. Στοχεύουν μακριά να καταργήσουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, τις συλλογικές συμβάσεις, τα ωράρια εργασίας, ότι με αγώνες και θυσίες κερδίσαμε. Θέλουν φθηνή εργατική δύναμη και ανάπτυξη για μια χούφτα εκμεταλλευτές, θυσιάζοντας τα δικαιώματά μας.

     Δεν υποχωρούμε, δεν θα υποταχθούμε, δεν θα αποδεχθούμε και δεν θα νομιμοποιήσουμε ποτέ στη συνείδησή μας ως τετελεσμένο ότι μας έχει αφαιρεθεί. Ούτε θα επιλέξουμε ποιος νέος δήμιος θα μας αποκεφαλίσει. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι οι μειώσεις στις συντάξεις και στα δικαιώματά μας, θα σταματήσει εδώ! 

·          Διεκδικούμε την απόδοση στο ακέραιο τις κύριες, επικουρικές συντάξεις μας, το ΕΚΑΣ, τα μερίσματα. Την επαναφορά της 13^ης και 14^ης σύνταξης και ότι άλλο μας έχει αφαιρεθεί. Ανακεφαλαιοποίηση των ταμείων μας.

·          Απαιτούμε την παροχή δημόσιας υγείας, δωρεάν παροχής υπηρεσιών περίθαλψης σε όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με άμεση ενίσχυση των δημόσιων υποδομών σε έμψυχο και λοιπό υλικό, την απαγόρευση δράσης ιδιωτικού τομέα στον κλάδο της υγείας-περίθαλψης. Επαρκή χρηματοδότηση και απόδοση των κρατήσεών μας για την υγεία, στον ΕΟΠΥΥ.

Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών, αντιλαϊκών, φορομπηχτικών νόμων.

ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

ΙΚΑ – ΕΛΤΑ – ΔΗΜΟΣΙΟΥ – ΟΣΕ – ΟΑΕΕ – ΝΑΤ – ΠΟΣΕ ΟΑΕΕ

www.syntaxio.blogspot.com        -------     e-mail:suntax.ika@gmail.com 

Αναρτήθηκε από https://syntaxio.blogspot.com ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΙΚΑ Η ΕΝΟΤΗΤΑ

Το γερμανικό πείραμα Χαρτς : Η βάση του νέου ευρωπαϊκού μεσαίωνα

Η παρούσα, εξαιρετικά έντονη, και συνεχής επίθεση σε κάθε απομεινάρι του δυτικού μοντέλου κράτους πρόνοιας,συνδέεται άρρηκτα με μια ολόκληρη εξελικτική πορεία που έχει την αφετηρία της στην Γερμανία στο λυκαυγές του νέου αιώνα.Ήταν τότε που έγινε αντιληπτό από τις κυρίαρχες καπιταλιστικές ελίτ στην Ευρώπη με προεξέχουσες τις γερμανικές, πως το μοντέλο κράτους πρόνοιας που ηγεμόνευσε στην Δυτική Ευρώπη, λειτουργώντας ως δίχτυ ασφαλείας, για τις κατώτερες και κατώτατες κοινωνικές τάξεις είχε φθάσει στο ιστορικό του όριο. Ήταν πλέον αδύνατο να συνεχίζεται η στήριξη σε ένα οικονομικό μοντέλο πολιτικής , που στόχευε στην λείανση των κραυγαλέων ταξικών διαφορών και λειτουργούσε ως βαλβίδα αποσυμπίεσης μιας ενδεχόμενης έξαρσης ενός κοινωνικού πολέμου στο εσωτερικό τω αστικών κοινωνιών, που για πολλές δεκαετίες είχε αποφευχθεί.

Η διατήρηση μιας κοινωνικής κατάστασης σχετικής νηνεμίας, που εξασφάλιζε στα 2/3 των κοινωνιών ένα πλαίσιο σχετικής ευημερίας και προστασίας των βασικών δικαιωμάτων στην εργασία, την υγεία και την εκπαίδευση, άρχισε να αποκτά χαρακτηριστικά αποσάθρωσης των πυρηνικών στοιχείων και ερεισμάτων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διανομής του κοινωνικού προϊόντος.

Η ανειρήνευτη ιστορική σύγκρουση ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, απαλλαγμένη από την μυθοπλασία της αέναης , απρόσκοπτης ανάπτυξης για την ολότητα των σύγχρονων κοινωνιών, άρχισε να αναδύεται ως εκκωφαντική επιστροφή στις πηγές της κυρίαρχης αντίθεσης, όχι μονοδιάστατα στην σφαίρα της παραγωγής ως μιας οικονομικής διάστασης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας αλλά, ως καθολική κοινωνική σχέση, που αφορά στο σύνολο των κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και πολιτισμικών ρήξεων.

Το ψεύδος ως κοινός παρονομαστής

1. Ο καινούργιος δόλος του Τσίπρα είναι η διάδοση της ελπίδας σαν ένα νέο πολιτικό καθήκον μέσα στην πραγματικότητα. Ισως αυτό να γίνει και ο άξονας του συνεδρίου. Εδώ κλονίζεται η λογική: ποιο συνέδριο μπορεί να γίνει χωρίς ανθρώπους; Πάλι δεν καταλαβαίνουν πολλά, γι' αυτό το κόβουν και ράβουν την ελπίδα στα μέτρα τους ανερυθρίαστα.

 

2. Δεν οδηγήθηκαν τυχαία στον νέο τους δόλο. Μην έχοντας την τόλμη να ψηλαφίσουν την αλήθεια τους, όσο δυσάρεστη κι αν είναι, καταφεύγουν στα πολιτικά συνθήματα του τύπου «τώρα ελπίζουμε», μέσα σε αντιφάσεις και κακεντρέχειες, μέσα στη φρενίτιδα ενός κράτους που δεν έχει και πολλά να κάνει. Τους χαρίζω χωρίς δόλο μια κινέζικη συμβουλή: «Αν δεν ξέρεις πού θέλεις να πας, μπορεί να φτάσεις αλλού».

Ο Τσε στους ουρανούς. Η τελευταία πράξη...

Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στης 9 Οκτωβρίου 2011απο τον Οικοδόμο για την δολοφονία του ΤΣΕ

Στις 8 Οκτώβρη του 1967, ξημερώματα, οι 16 κομπανιέρος του και ο Τσε βαδίζουν, χωρισμένοι σε τρεις ομάδες, προς το φαράγγι του Γιούρο. Προχωρούν πολύ κοντά η μια ομάδα με τις άλλες αλλά δεν το γνωρίζουν. Το άγριο ανάγλυφο του βουνού, εμποδίζει την μεταξύ τους οπτική επαφή. Τα χαράματα, ένας χωρικός που τους βλέπει να περνούν κοντά από το χωράφι του, ειδοποιεί το στρατό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δέχονταν προδοσία από τους εξαθλιωμένους χωριάτες. Πολλές εκατοντάδες πάνοπλων στρατιωτών συγκεντρώνονται με μιας και η μάχη ξεκινά. Οι ομάδες αποκόπτονται. Δεν υπάρχει καμία επαφή μεταξύ τους.

Ο κομαντάντε, συνοδευόμενος από δύο άντρες, τον Κούμπα και τον Τσανγκ, έχει τραυματιστεί από σφαίρα στο δεξί του πόδι που αιμορραγεί. Παράλληλα το κορμί του συγκλονίζεται από μια ακόμα κρίση άσθματος. Ο Κούμπα τον σηκώνει στους δυνατούς τους ώμους. Βρίσκονται περικυκλωμένοι από τους στρατιώτες. Αρνείται να τον εγκαταλείψει. Τα όπλα είναι στραμμένα επάνω τους. Ο Κούμπα ουρλιάζει: «Να πάρει ο διάολος! Αυτός είναι ο κομαντάντε Γκεβάρα και θα τον σεβαστείτε!».

Οι στρατιώτες τους αιχμαλωτίζουν. Αργότερα οδηγούνται στο σχολείο της κοντινής κωμόπολης Λα Ιγκέρα… Στη σκηνή παίζεται η τελευταία πράξη του έργου της ζωής του. Αυτός, το αγρίμι της βολιβιανής ζούγκλας, αιχμάλωτος στα χέρια του εχθρού! Λίγες ώρες πριν, κατά τη διάρκεια της μάχης, μια εχθρική σφαίρα έχει χτυπήσει το όπλο του και το αχρηστεύει. Είναι άοπλος, τραυματισμένος και άρρωστος. Και γίνεται το θήραμα των Βολιβιανών αρχών και των Αμερικανών καθοδηγητών τους.

Καιρό πριν, στην Αβάνα, ο Φιντέλ εξαντλούσε τα επιχειρήματά του να τον πείσει για την ακαταλληλότητα της χρονικής συγκυρίας της αποστολής του Τσε στη Βολιβία: «Ήταν ανυπόμονος. Αλλά αυτό που ήθελε να κάνει ήταν δύσκολο. Τότε, με βάση τη δική μας πείρα, λέω στον Τσε ότι θα μπορούσαν να δημιουργηθούν καλύτερες συνθήκες. Του είπαμε ότι χρειαζόταν χρόνος, να μην είναι ανυπόμονος.

Θέλαμε άλλα στελέχη, λιγότερο γνωστά, να κάνουν τα αρχικά βήματα, δημιουργώντας τις καλύτερες συνθήκες γι’ αυτό που ήθελε να κάνει. Ήξερε τι είναι η αντάρτικη ζωή, ήξερε ότι χρειάζεται κανείς σωματική αντοχή, μια ορισμένη ηλικία, και, παρ’ όλο που ξεπερνούσε τους περιορισμούς και είχε ατσάλινη θέληση, ήξερε ότι αν περίμενε κι άλλο δεν θα ήταν σε καλύτερη σωματική κατάσταση.