Το μέλλον ξεκίνησε

Το μέλλον ξεκίνησε

Μικρά προεκλογικά στιγμιότυπα

-Άντε ρε, που ήσουν τόση ώρα κι άργησες;

-Ε να, πετάχτηκα λίγο στην τράπεζα και μετά στο μπουγατσατζίδικο στη γωνία, αλλά είχε πολύ κόσμο.

-Τι, δηλ ξεκίνησε το μπανκ-ραν;

-Όχι, αλλά τους τελείωσε το μπουγατσάν.

Σουρεάλ διάλογοι σε μια χώρα που μαθαίνει να τρέμει ένα πιθανό μπανκ-ραν, για τις καταθέσεις που δεν έχει, και να εκστασιάζεται με το σάντα-ραν (και τους άδειους αγιοβασιλίτικους σάκους), αλλά να διατηρεί την αισιοδοξία της (και το πολιτικό κριτήριο του ραν-ταν-πλαν), για να τα ξεχάσει όλα με ένα μπουγατσάν –ιδίως αν είσαι στη λδ του βορρά.

Χτες η αλέκα πρέπει να ‘ταν από τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στη βουλή –πιο πολύ και από τους συριζαίους, που κατά βάθος ίσως προτιμούσαν να φύγει από το προσκήνιο το επόμενο πακέτο μέτρων που θα απαιτηθεί, προτού αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες. Η βαριεστημένη εικόνα της με την τσάντα πάνω στο έδρανο παρέπεμπε σε μαθητή που περιμένει το τελευταίο κουδούνι της χρονιάς για να βγει τρέχοντας να παίξει μπουγέλο. Τέρμα πια η θανάσιμη ανία με τις κακοστημένες παράτες στο κοινοβούλιο και η αγγαρεία να εκφωνεί λόγους σε ένα σώμα που είναι ζήτημα αν έχει διάθεση (και βασικά το επίπεδο) να την παρακολουθήσει και για ένα τηλεοπτικό κοινό που ψοφά για ατάκες, εξυπνακισμούς και τζέρτζελο, αλλά όχι για σοβαρές αναλύσεις. Και στο πικ απ του μυαλού της (γιατί τα βινύλια προσφέρουν φαντασιακά ακόμα και σήμερα μεγαλύτερη απόλαυση) θα έπαιζαν τραγούδια του γλεντιού και του κεφιού: απαλλάχτηκα από σένα, απαλλάχτηκα...

Ζήτω η… “αποσταθεροποίηση”!

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Οι εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου θα διεξαχθούν με μια λέξη να δεσπόζει στην πορεία προς τις κάλπες: «Σταθερότητα». Η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μαζί με τα δεκανίκια τους θα κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «υπονομεύει τη σταθερότητα της χώρας».
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του θα επιδιώξει να αντιστρέψει την κατηγορία και να αναδειχτεί εκείνος ως «εγγυητής της σταθερότητας».
Ας δούμε, όμως, ποιο είναι το πλαίσιο, ποιοι είναι οι πυλώνες αυτής της «σταθερότητας»:

• Είναι η ΕΕ των 30 εκατομμυρίων ανέργων και των 100 εκατομμυρίων φτωχών. Η ΕΕ στο εσωτερικό της οποίας τα πλεονάσματα της Γερμανίας – κατά δήλωση της κυρίας Λαγκάρντ – είναι τα ελλείμματα της Ελλάδας. Είναι η ΕΕ του κυρίου «καλό κουράγιο Έλληνες» Ολι Ρεν και του μετρ της φοροαποφυγής πολυεθνικών πρώην πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου και νυν προέδρου της Κομισιόν κ.Γιούνγκερ.
• Είναι η ΕΚΤ του κ.Ντράγκι, δηλαδή του πρώην αντιπροέδρου του ευαγούς ιδρύματος της «Goldman Sachs». Η ΕΚΤ που ακόμα και τώρα παίζει με τα ελληνικά ομόλογα. Που βασικό της μέλημα είναι να λειτουργεί ως τροχονόμος της χρηματοπιστωτικής φούσκας και όταν σκάει η φούσκα αποστολή της είναι η σωτηρία των τραπεζών δια της σταύρωσης των λαών. Είναι η ΕΚΤ του κ.Ντράγκι ο οποίος μόλις πριν ένα μήνα, στις 18 Νοέμβρη 2014, αναφερθείς στο ελληνικό δημόσιο χρέος δήλωνε ότι είναι αντιπαραγωγικό να μιλάμε για μείωση, αναδιάρθρωση ή κούρεμά του και απαιτούσε την εντατικοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής.
• Είναι το ΝΑΤΟ. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς. Περιοριζόμαστε σε ένα: Είναι στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, εδώ όπου κάθε γενικός γραμματέας της «συμμαχίας» δίνει συγχαρητήρια στις ελληνικές κυβερνήσεις για το γεγονός ότι κρατούν την Ελλάδα πρωταθλήτρια στις εξοπλιστικές δαπάνες ακόμα και τα χρόνια της κρίσης, που από τα 12 «σούπερ πούμα» στην προχτεσινή ναυτική τραγωδία λειτουργούσαν μόνο τα 3 κι από αυτά επιχειρούσε μόνο το 1…

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΝΤΙΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.

Και κάπου εδώ τελειώνουν τα ψέμματα, και τα παχιά τα λόγια και τα ανέξοδα φληναφήματα. Τις επόμενες μέρες, ίσως ούτε καν μήνες, θα γραφτεί Ιστορία
και οι μέρες που γράφεται η Ιστορία δεν είναι -την ώρα που γράφεται- ούτε ένδοξες, ούτε λαμπρές ούτε πανηγυρικές. Είναι μέρες πόνου, μέρες σκληρές, μέρες θυσίας, πανικού,
μέρες που απαιτούνε δύναμη κι άτεγκτη αποφασιστικότητα κι άκαμπτη βούληση.
 Μάθαμε να θεωρούμε θρίαμβο και δόξα το ΟΧΙ στον Ιταλό εισβολέα, ώρα να μάθουμε και τις συνέπειες των ΟΧΙ, ή μπορεί να είναι κι ώρα να μάθουμε τις συνέπειες των ΝΑΙ.
Η Ιστορία δε γράφεται από καταθλιπτικούς, ούτε από πρεζάκηδες (των ευρωενωσιακών ή λοιπών οραμάτων) ούτε από πλαστελίνες ούτε από το ίντερνετ, ούτε καν από happenings στον δρόμο. Η Ιστορία δε γράφεται με λόγια αλλά με πράξεις, κι όσο προσπαθώ να τεκμηριώσω τον τρόπο που γράφεται, τόσο απομακρύνομαι από αυτό που νομίζω ότι γράφω αλλά ουσιαστικά δεν γράφω. Τα λόγια είναι ψευτικα, τα λόγια είναι αρλούμπες, οταν γράφεται Ιστορία, οι πρωταγωνιστές της δε μιλάνε, όποιος μιλάει δε γράφει Ιστορία αλλά εξακολουθεί ουσιαστικά να συμμετέχει ως κομπάρσος σε αυτήν που γράφτηκε μέχρι τότε όσο αυτός μιλούσε. Μέχρι τώρα μιλήσαμε πολύ, μάλλον γιατί αυτό θέλαμε, να μιλάμε δηλαδή κι όχι να γράφουμε την Ιστορία. Δεν είναι τόσο καταδικαστέο όσο ακούγεται, ούτε είναι εύκολο από τη μία στιγμή στην άλλη ο καταναλωτής του Θεάματος να μετατραπεί σε υποκείμενο των Ιστορικών εξελίξεων από αντικείμενο που έμαθε τόσα χρόνια να είναι.

Κι όλα αυτά στο θετικό σενάριο ότι θα γραφτεί ξανά Ιστορία. Γιατί παίζει και να εξακολουθήσει να γράφεται η υπάρχουσα.