Τα ΜΜΕ βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν «Δημοσκόπηση- γροθιά» τα ευρήματα της ΚΑΠΑ Research για λογαριασμό της εφημερίδας «Βήμα της Κυριακής», σύμφωνα με τα οποία το 69% όσων απάντησαν δήλωσαν πως τα χειρότερα είναι ακόμη μπροστά μας, ενώ μόλις ένας στους τέσσερις εκτιμά ότι τα μεγάλα προβλήματα έχουν περάσει. «Σοκαριστικό» χαρακτηρίζουν τα ΜΜΕ το γεγονός ότι στην ερώτηση για το ποια φράση περιγράφει καλύτερα το μέλλον της χώρας, επτά στους δέκα προκρίνουν τις λέξεις «καταστροφή» 27,5%, «στασιμότητα» (25%) και «κρίση» (18,5%). «Εντυπωσιακό» χαρακτηρίζουν τα ΜΜΕ το ποσοστό (56%) που απαντά πως θα έφευγαν από τη χώρα αν τους δινόταν η ευκαιρία.
Τα ΜΜΕ χρησιμοποίησαν τις λέξεις «γροθιά, σοκαριστικό, εντυπωσιακό» σε σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες. Δεν τη γνώριζαν τα ΜΜΕ, τώρα την έμαθαν, από την έρευνα. Θα περάσει όμως κι αυτή η διαπίστωση. Ως γνωστόν, για τα ΜΜΕ τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο τα περιγράφει ένα μέρος των πολιτών, αλλά είναι τόσο αισιόδοξα όσο τα περιγράφει ο Αντώνης Σαμαράς.
Τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης σαφώς και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «γροθιά», αλλά γροθιά που δίνουμε εμείς στα μούτρα μας. Διότι η δημοσκόπηση αποδεικνύει ότι ενώ ένα μεγάλος μέρος των Ελλήνων βιώνει και συνειδητοποιεί την τραγωδία, δεν κάνει τίποτα για να τη σταματήσει. Σοκαριστικά είναι τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης επειδή ένα ποσοστό των Ελλήνων δηλώνει ότι προτιμά να μπει στη διαδικασία να αλλάξει χώρα και ζωή, αλλά δε βρίσκει τον λόγο ή την ευκαιρία να μείνει και να ξεσπάσει την οργή του στους υπεύθυνους για την κατάσταση που τους οδηγεί στη φυγή.
Δε μπορώ να πω ότι δεν τους νιώθω ή ότι δεν τους κατανοώ. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι Ελλάδα δεν είναι μία, αλλά δύο. Για παράδειγμα, στην είδηση για την παρουσία του Βαρβιτσιώτη στο σκυλάδικο που τραγουδά η Πάολα, στάθηκα στο μέρος εκείνο όπου έλεγε πως το μαγαζί ήταν κατάμεστο. Στην είδηση για το χρυσαυγίτικο παραλήρημα του Σφακιανάκη στην πρεμιέρα του δικού του μαγαζιού, στάθηκα στο ότι το μαγαζί ήταν κατάμεστο. Στο βομβαρδισμό λεπτομερειών για την υπόθεση Τομπούλογλου, στάθηκα σε μία άσχετη μικρή είδηση που έλεγε πως τις παραμονές των Χριστουγέννων 42.000 οχήματα και 130.000 επιβάτες πέρασαν τα σύνορα Ελλάδας – Βουλγαρίας, με τελικό προορισμό το Μπάνσκο.
Πρόκειται για την Ελλάδα των σκυλάδικων και των 4Χ4 που θέλει να ξεσκάσει, βρε αδελφέ, να μην ακούει «τα δυσάρεστα και τη μίρλα». Και υπάρχει και η άλλη Ελλάδα που στην καλύτερη περίπτωση πρέπει να διαλέξει αν θα χρωστάει στο ΤΕΒΕ και θα μείνει ανασφάλιστη ή αν θα προτιμήσει να της κόψουν το τηλέφωνο. Η μία Ελλάδα δε συνομιλεί με την άλλη. Αυτή των σκυλάδικων θεωρεί «κρίση» το ότι δε μπορεί να αγοράσει τα 8 κιλά καλλυντικών που αγόραζε παλιότερα και τα πετούσε μόλις αγόραζε τα επόμενα. Η άλλη Ελλάδα κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι με 3 μπλούζες και παλτό επειδή δεν έχει χρήματα για πετρέλαιο.
Αυτές οι δύο Ελλάδες είναι λίγο απίθανο να συναντηθούν. Όταν η μία ανησυχεί μήπως της κουρέψουν τις 110.000 ευρώ που έχει στην τράπεζα και η άλλη δεν έχει ν’ αγοράσει φάρμακα, σε ποιο σημείο να συναντηθούν; Αν αυτή που πεινάει βγει στους δρόμους, η χορτάτη θα αντιδράσει με κινδυνολογίες και θα απαιτήσει να επιβληθεί «η τάξη». Όμως ακόμη κι έτσι, παραμένει η απορία μου. Σε τι ελπίζει όλη εκείνη η Ελλάδα που βυθίζεται στην απόγνωση; Τι φοβάται μη χάσει; Το εισιτήριο για την Αυστραλία; Αν θεωρεί πως μόνο αυτό της απέμεινε, τότε δυστυχώς η Ελλάδα των σκυλάδικων σαφώς κι έχει κάθε λόγο να γιορτάζει.
