Δεν υπάρχει κράτος...

 

 

"Δεν υπάρχει κράτος ρε φίλε..."

"Η Ελλάδα είναι καφενείο ρε, δεν είναι κράτος"...

"Τι κάνουν ρε για τόσα προβλήματα; Ουρές στις κρατικές υπηρεσίες, λάθη παντού..."
 "Τι κάνουν για τους πρόσφυγες που έχουν γεμίσει λιμάνια και πλατείες; Πεινάνε οι άνθρωποι...που είναι το κράτος;"

"Πήγα να τακτοποιήσω κάτι σχετικά με το μαγαζί και με διαλύσανε, δεν υπάρχει κράτος σου λέω..."

Τέτοια ακούμε εδώ και χρόνια, και το μόνο που αλλάζει είναι οι λεπτομέρειες της επικαιρότητας.

Είναι έτσι όμως; Δεν νομίζω...

Το κράτος υπάρχει και παραυπάρχει.

Απλά δεν είναι για μας. Δεν είναι δικό μας κράτος.

 Το κράτος δεν είναι ουδέτερο, ανήκει κάπου. Ανήκει σε εκείνους που έχουν την εξουσία.

Το κράτος είναι μηχανή εξαναγκασμού, δεν είναι υπηρεσία εξυπηρέτησης του λαού.

Ας φανταστούμε για δευτερόλεπτα ότι δεν υπήρχε αυτό που λέμε κράτος, αυτή η μηχανή επιβολής των νόμων που δεν είναι φυσικά ουδέτεροι.

Θα ανεχόταν κανεις όλα αυτά που υποχρεώνεται να υποστεί;

Από τη βία του αφεντικού του μέχρι τους λογαριασμούς της εφορίας;

Θα πήγαινε κανονικά να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, κι ας μην έχει ούτε γάλα για τα παιδιά του, "για το καλό της πατρίδας";

Θα δεχόταν να πληρώσει το γάλα 1,5 ευρώ επειδή έτσι αποφάσισε ο επιχειρηματίας και η "αγορά";

Ή μήπως θα γινόταν ο μαύρος χαμός;

Ας το σκεφτούμε...

Λένε τώρα πολλοί για τους πρόσφυγες τα ίδια. "Δεν υπάρχει κράτος..."

Ας κάνουν καμια εξέγερση σε κάποιο σημείο, κι εκεί θα το δούμε μια χαρά το κράτος και θα τρίβουμε τα μάτια μας για την αποτελεσματικότητα του. 

Δηλαδή στη FYROM που έκλεισε σύνορα λειτουργεί καλύτερα το κράτος; Αλλά κι εκεί τα ίδια θα λένε στα καφενεία, πως "δεν υπάρχει κράτος".

Ομως και συρματοπλέγματα σηκώθηκαν, και δακρυγόνα και ρόπαλα βγήκαν, και ό,τι άλλο ζητήθηκε από την εκεί εξουσία.

Αλλά κι εδώ "δεν έγινε τίποτα";

Δάνεια δίχως χρήμα; Απλούστατον!

 

Δάνεια δίχως χρήμα; Απλούστατον!

Γράφει ο Cogito ergo sum // Στο Ατέχνως

Το παραμυθάκι έχουμε χρόνια που το ακούμε. Μας το σέρβιρε ο Γιωργάκης, μας το εξήγησε ο Σαμαράς, μας το κάνει λιανά για να το εμπεδώσουμε ο ΣυΡιζΑ. Ποιο παραμυθάκι; Μα το ότι έπρεπε να ταΐσουμε με μερικές δεκάδες δισεκατομμυριάκια τις τράπεζες, επειδή… δεν γινόταν αλλιώς. Αφ’ ενός μεν, μόνον έτσι θα αποφεύγαμε την πτώχευση και θα είχαμε πρόσβαση σε καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα κλπ (όπως χτυπιόταν στα διαγγέλματά του ο Παπαδήμος, αν θυμάστε). Επίσης, μόνον έτσι, με την στήριξη των τραπεζών, μπορεί να διοχετευτεί ζεστό χρήμα στην αγορά (νάτη η ρευστότητα!) και να ξαναπάρει μπροστά η πραγματική οικονομία (νάτη κι η ανάπτυξη!). Αυτά μας τα είπαν, μας τα εξήγησαν, τα καταλάβαμε, τα μάθαμε. Έτσι; Μπράβο. Τώρα είναι ώρα να τα ξεχάσουμε!
Στο θεό σας, πιστέψατε αυτές τις παπαρδέλες; Πιστέψατε ότι οι τράπεζες, με το που παντελόνιασαν τις ενισχύσεις, θα ρίχνανε χαρτούρα στην αγορά; Πάτε καλά, ρε σεις; Για συνέλθετε, σας παρακαλώ. Κι αν επιμένετε να κοιμάστε τον ύπνο τού δικαίου και να ονειρεύεστε ρευστότητα, ανάπτυξη και λοιπά κουραφέξαλα, έρχεται το δίδυμο θεσμών-Blackrock να σας ξυπνήσει.
Παρενθεσούλα για τους αδαείς. Η Blackrock είναι μια πολιτειακή εταιρεία διαχείρισης επενδύσεων, η μεγαλύτερη στον κόσμο. Ανάμεσα στις δουλειές που αναλαμβάνει, είναι και η διαχείριση των κρίσεων. Στην Ελλάδα έχει αναλάβει την αξιολόγηση των ελληνικών τραπεζών και τροφοδοτεί με τα πορίσματα και τις συστάσεις της τους θεσμούς. Α! Αναλαμβάνει, επίσης, την διαχείριση των κόκκινων δανείων. Κλείνει η παρενθεσούλα.

Τα «διαβατήρια» του ξενιτεμού

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

  Οι βόμβες, οι πόλεμοι, οι στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η δια των όπλων επαναχάραξη των συνόρων, όπως υπαγορεύεται από τους δρόμους της ενέργειας.

  

  Αλλά τα «διαβατήρια» του ξενιτεμού έχουν κι άλλες σφραγίδες. Μιλάμε για εκείνα τα άλλα αίτια της προσφυγιάς που η πατρίδα μας και ο λαός μας (όπως και την πολιτική προσφυγιά) τα έχουν γνωρίσει όσο λίγες χώρες στον κόσμο, από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα. 

  

  Ας δούμε ορισμένα κομμάτια από το παζλ της κοινωνικής «Γκουέρνικα» που βασιλεύει στον κόσμο και παράγει αυτό το διαρκές καραβάνι της στέρησης, της φτώχειας, της απελπισίας, που οι Έλληνες πολύ πριν από τον ξενιτεμό λόγω Μνημονίων τον βίωσαν στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, στα εργοστάσια της Γερμανίας, στα λαντζέρικα της Αμερικής, στα πέρατα της Αυστραλίας (αντιγράφουμε από το βιβλίο «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε», εκδόσεις Λιβάνη, 2011):

    

«1. Το 50% του παγκόσµιου πληθυσµού στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδοµή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδη υγεία, περίθαλψη, κ.λπ.).

  

   2. Περίπου 60.000 άνθρωποι πεθαίνουν ηµερησίως από την πείνα και τη δίψα. Οι µισοί, δηλαδή πάνω από 10 εκατοµµύρια το χρόνο, είναι παιδιά. Στο σύγχρονο κόσµο τους ένα παιδί κάθε 15 δευτερόλεπτα πεθαίνει από ιλαρά, κάθε 53 δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από κοκίτη.

    

 3. Στις λιγότερο αναπτυγµένες χώρες του κόσµου το προσδόκιµο ζωής φτάνει µόλις τα 49 χρόνια και 1 στα 10 παιδιά δε χρονίζει.

    

 4. Σχεδόν τα 2/3 των κατοίκων του πλανήτη επιβιώνουν µε λιγότερα από 3 δολάρια την ηµέρα.

   

  5. Περίπου 1/4 των κατοίκων του πλανήτη τα βγάζει πέρα µε λιγότερο από 1 δολάριο την ηµέρα, ζώντας σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας.