Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2016

Το Ίδρυμα, ο Νιάρχος, τα Liberties και οι ιθαγενείς



peter_minuit-manhattan

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ • 1 Νοεμβριου 2016 
 
Πολλές οι συζητήσεις και οι δημοσιεύσεις που κυμαίνονται μεταξύ άκρατου θαυμασμού για το έργο και δέους για το ύψος της «δωρεάς». Κάτι σαν «το αφεντικό τρελάθηκε»! Αλλά και προβληματισμοί για το πρέπον σε εποχή κρίσης, ακόμη και επιφυλάξεις για την επιλογή της τοποθεσίας και την προσβασιμότητα προς αυτήν. Κάτι ακούστηκε και για… νοσοκομεία, ανέργους κλπ, αλλά θεωρήθηκαν υποβολιμαία, ίσως και κακόβουλα. 

Να ‘ναι καλά ο «ευεργέτης»! Η ΕΛΣ1 και η Εθνική Βιβλιοθήκη απόκτησαν (υπό όρους) σύγχρονη στέγαση, οι περίοικοι και οι επισκέπτες ένα πάρκο για να κόβουν τις βόλτες τους και να «τσιμπάνε» κάτι στα εστιατόρια του χώρου. Από την άλλη, οι επίγονοι του κυρ-Σταύρου και το ομώνυμο Ίδρυμα, έναν αξιοπρεπέστατο και επικερδέστατο τρόπο για να βάλουν χέρι στον πολιτισμό και επί πλέον, να μνημονεύονται οι ίδιοι και ο μακαρίτης.

Θα μου πείτε γιατί το «Ίδρυμα» και τι του ‘ρθε ξαφνικά να ασχοληθεί με τον πολιτισμό και όχι το κράτος, που, έτσι κι αλλιώς, έχει υποχρέωση να εκπολιτίζει τους υπηκόους του. Πάω στοίχημα πως εσείς, είστε από τους… ανόητους που θέλουν δημόσια θεάματα. Για να μην πω και δημόσια Υγεία και Παιδεία…

Η αντεπανάσταση του 1956 στην Ουγγαρία και οι ετερόκλητοι υποστηριχτές της



 

Η αντεπανάσταση του 1956 στην Ουγγαρία και οι ετερόκλητοι υποστηριχτές της

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 60 χρόνων από την εκδήλωση της αντεπανάστασης στην τότε Λ.Δ της Ουγγαρίας έχουμε και στη χώρα μας μία πλούσια αρθρογραφία αλλά και εκδηλώσεις (π.χ ΣΕΚ 30/10 στην ΑΣΟΕE!) γι’αυτήν.

Στην ίδια την Ουγγαρία όπως αναφέρουν τα διεθνή ΜΜΕ δεκάδες εκατομμύρια ευρώ δαπάνησε φέτος το ουγγρικό κράτος για τον εορτασμό των 60 χρόνων της «επανάστασης». Για παράδειγμα στις  23 Οκτωβρίου ο πρόεδρος Viktor Orbán μίλησε στη κεντρική συγκέντρωση στη Βουδαπέστη. Μάλιστα ολόκληρη η Βουδαπέστη είχε διακοσμηθεί με φωτογραφίες από την «εξέγερση» ενώ στα κινητά όλως των Ούγγρων παραδόθηκε μήνυμα με πρόσκληση για την ομιλία του Προέδρου.

Γύρω από τα γεγονότα αυτά, το τελευταίο διάστημα σε μια σειρά άρθρα που ξεκινούν από διαφορετικές ιδεολογικές-πολιτικές αφετηρίες φαίνεται να καταλήγουν στα ίδια (αντιιστορικά) συμπεράσματα για τον χαρακτήρα των γεγονότων. Ας πάρουμε τρία από αυτά:

1.Από την ιστοσελίδα της «Χρυσής Αυγής: (xryshaygh.com-23/10): «Στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 στην Ουγγαρία κυβέρνηση ήταν το Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα με τις πλάτες του κόκκινου στρατού που έκανε την εμφάνιση του στη χώρα το Σεπτέμβριο του 1944.Τον Οκτώβριο του 1956 η επανάσταση σάρωσε την Ουγγαρία. Ήταν μια γνήσια πατριωτική επανάσταση της νεολαίας που έδωσε τον αγώνα της στους δρόμους και τις πλατείες όσο και στα εργατικά συμβούλια. Οι νέοι εργάτες ήταν τα πιο αυθόρμητα και επαναστατικά στοιχεία στα εργοστάσια. Αν οι μεγαλύτεροι εργάτες σκέφτονταν τις συνέπειες και τα αντίποινα του Ρώσικου κολοσσού, οι νεολαίοι επάνδρωσαν με ενθουσιασμό και θάρρος την επαναστατική δράση και ταυτόχρονα αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη για την οργάνωση των συμβουλίων.Αλλά και ο χαρακτήρας της επανάστασης καθόρισε ότι τον κύριο ρόλο στην επανάσταση τον είχε η νεολαία. Απ’ την αρχή της εξέγερσης οι νέοι δεν περιορίστηκαν σε διαδηλώσεις αλλά προχώρησαν στην εξουδετέρωση των σωμάτων ασφαλείας και των ρώσικων τανκς. Για την σταλινική αριστερά η επανάσταση του ‘56 θεωρείται μια  αντεπαναστατική συνωμοσία  στημένη απ’ τη Δύση που στόχο είχε την ακμή του καπιταλισμού, στην πραγματικότητα όμως ήταν μια εξέγερση ενάντια στον «κόκκινο ολοκληρωτισμό» με πρωταγωνιστές τους Ούγγρους εργάτες να παλεύουν για την δικιά τους δημοκρατία, γι’ αυτό η άρχουσα τάξη της Ρωσίας έπνιξε στο αίμα την επανάσταση αυτή και γι’ αυτό η «ελεύθερη» Δύση  έμεινε στο πλάι κοιτώντας.»

2

2. Σε σχετικό άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (25/10- Κατερίνα Τσέκου) αναφέρει: «…Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ουγγαρία βρέθηκε στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ενωσης (στις 13 Φεβρουαρίου 1945 η παράδοση της Βουδαπέστης στον Κόκκινο Στρατό). Ως «Λαϊκή Δημοκρατία» βίωνε άκαμπτο/σκληρό γραφειοκρατικό μονοκομματικό καθεστώς, υπό τον Ματίας Ράκοσι, γενικό γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουγγαρίας, τον «καλύτερο Ούγγρο μαθητή του Στάλιν» που εφάρμοζε πιστά τη «μέθοδο του σαλαμιού» (σταδιακή -φέτα φέτα- εξόντωση των αντικομμουνιστών και των θεσμών του αστικού κράτους)… Οι περιορισμένες ελευθερίες που παραχώρησε, στον απόηχο και του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Φεβρουάριος του 1956), επέτρεψαν σε ομάδες διανοουμένων και νεολαίων (π.χ. Ενωση Συγγραφέων, «Κύκλος Πέτοφι») διάδοση της κριτικής και των διεκδικήσεών τους (ιδεολογική προετοιμασία). Έτσι, η φοιτητική κινητοποίηση στη Βουδαπέστη, τον Οκτώβριο του 1956, πήρε διαστάσεις. .. Όμως η ουγγρική επανάσταση (εκτός από «αντεπανάσταση» αντισοβιετική, αντιγραφειοκρατική) θεωρήθηκε και αντικαπιταλιστική «αυθεντική εργατική επανάσταση», αφού επιδίωξε εργατική αυτοδιαχείριση, εργατική διαχείριση παραγωγής-διανομής…»

3. Από την ιστοσελίδα «ΞΕΚΙΝΗΜΑ» (11/10/2016): «Η Ουγγρική πολιτική επανάσταση του 1956 (23 Οκτώβρη – 10 Νοέμβρη) απόδειξε ότι η εργατική τάξη των χωρών του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού», πριν προκύψει η καπιταλιστική παλινόρθωση του 1989-1991, έδωσε μεγάλους αγώνες, αγώνες επαναστατικούς, για να απαλλαγεί από το σταλινικό γραφειοκρατικό καρκίνωμα και να ανοίξει το δρόμο για τον σοσιαλισμό με εργατική εξουσία και εργατική δημοκρατία….»

Ας δούμε ορισμένα ζητήματα:

Ηρθε για ν' αφήσει όνομα...


Στη μόνη «νησίδα σταθερότητας» στην περιοχή, όπως χαρακτηρίζει η κυβέρνηση την Ελλάδα, κατέφτασε νέος πρέσβης των ΗΠΑ, ο οποίος, τις λίγες πρώτες μέρες της παραμονής του εδώ, αποδείχτηκε ήδη υπερδραστήριος ή «παρεμβατικός», όπως τον χαρακτηρίζουν τα ΜΜΕ. Μέχρι και τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γ. Μπουτάρη, πρόλαβε να συναντήσει... Οπως, μάλιστα, πληροφορούμαστε από διάφορα ρεπορτάζ, ο συγκεκριμένος, ως πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία, μαζί με την Αμερικανίδα υφυπουργό Εξωτερικών, αρμόδια για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Βικτόρια Νούλαντ, ήταν εκ των αφανών πρωταγωνιστών των γεγονότων στην πλατεία Μεϊντάν του Κιέβου, που άνοιξε το δρόμο στη φασιστική κυβέρνηση και στην ένοπλη διαμάχη στο εσωτερικό της χώρας, με τη συμμετοχή και της Ρωσίας.
 
 Η Ελλάδα βρίσκεται πάνω στον άξονα των περιφερειακών ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, που ξεκινάνε από την Ουκρανία, διασχίζουν την Τουρκία και τη Μέση Ανατολή, εκτείνονται μέχρι τα σύνορα του Ιράκ με το Ιράν και μέχρι τη Βόρεια Αφρική. 
 
Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον των ΗΠΑ γι' αυτήν την περιοχή και την τελική τακτοποίηση των λογαριασμών ανάμεσα στους διάφορους ανταγωνιστές είναι μεγάλο. 
 
Επομένως, δεν θα μπορούσαν παρά να διαλέξουν τους «καλύτερους» για τις θέσεις - κλειδιά σε ό,τι αφορά την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή.
 
 Με τέτοιες «περγαμηνές», ο νέος πρέσβης φαίνεται πως ήρθε για να ...αφήσει όνομα και αυτό πρέπει να το πάρει σοβαρά υπόψη του ο λαός.

Οι «δυο κόσμοι»


Τη μάχη των «δυο κόσμων» εμφανίζεται να δίνει η κυβέρνηση, προσδιορίζοντας ως εξής τα αντιμαχόμενα «στρατόπεδα»: Από τη μια, η δική της προσπάθεια «να βάλει τέλος σε όλα αυτά που μας οδήγησαν στην κρίση και κατέστρεψαν τη ζωή και τα όνειρα των πολιτών», όπως γράφει η «Αυγή» της Κυριακής, και από την άλλη η ΝΔ «που εξαντλεί την πολεμική της για να γυρίσουμε στο παραθεσμικό χθες».

Η κυβέρνηση συνεχίζει να σηκώνει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην ίδια και τη ΝΔ, για να κρυφτεί η δική της ταξική, αντιλαϊκή πολιτική, αλλά και η ταύτιση που έχουν στα «μεγάλα» οι δυο βασικοί πόλοι της κυβερνητικής εναλλαγής.

Οι δυο κόσμοι που περιγράφει η κυβέρνηση, καμιά σχέση δεν έχουν με τις αγωνίες και τα βάσανα του λαού, ο οποίος βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο γύρο επίθεσης, στο όνομα της ανάκαμψης της οικονομίας, στόχο που η κυβέρνηση και η ΝΔ ανταγωνίζονται για το ποιος μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα.