”Ο Θεός μεγάλος είναι!…”

 

Από Δημήτρης Βαλαής στο Ατέχνως  Δεκ 4, 2020 

Ξύπνησε νωρίς σήμερα ο κυρ-Παντελής. Ξυρίστηκε κι ετοιμάστηκε για την εκκλησία. Κάθε Κυριακή θέλει να πηγαίνει πρωί-πρωί, σχεδόν μαζί με τον παπά. Πολλές φορές, μάλιστα, συμμετέχει και στο ψαλτήρι.

Βγήκε απ’ την εξώπορτα του σπιτιού του, έκανε το σταυρό του και τάχυνε το βήμα του. Το κρύο ήταν τσουχτερό, ο χειμώνας είχε αγριέψει για τα καλά. Δεν πρόλαβε ν’ απομακρυνθεί πολύ, όταν απ’ την αντίθετη κατεύθυνση είδε να έρχεται μια νεαρή γυναίκα τυλιγμένη στο γούνινο παλτό της. Τα τακούνια της έκαναν θόρυβο στην ησυχία του πρωινού. Αναγνώρισε ο κυρ-Παντελής τη Ρόζα, την κοπέλα της γειτονιάς, όλοι ήξεραν πως ”κάνει πιάτσα” σε γνωστό στέκι της πόλης. Γύρισε αλλού το κεφάλι του και μια έκφραση αποστροφής και αηδίας ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. ”Έχει και ο σατανάς τούς πιστούς του” σκέφτηκε και σταυροκοπήθηκε τρεις φορές.

Πιο πορτοκαλί πεθαίνεις – Ποιοι κρύβονται πίσω από το “Κίνημα του Σαν Ισίδρο” στην Κούβα;

 

04-12-2020

Αυτοπαρουσιάζονται ως λογοκριμένοι και διωκόμενοι καλλιτέχνες απεργοί πείνας, στην πραγματικότητα είναι όμως ένα ακόμα γκρουπούσκουλο βγαλμένο από τις μηχανές παραγωγής “regime change” του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με το βασικό τους “ίνδαλμα”, το ράπερ Ντένις Σολίς Γκονσάλες να ονομάζει “πρόεδρό του” το Ντόναλντ Τραμπ.

Κατιούσα

Kυκλοφορεί τις τελευταίες και στη χώρα μας, και μάλιστα σε ιστοσελίδα του “χώρου”, κείμενο συμπαράστασης στο λεγόμενο “Κίνημα του Σαν Ισίδρο” στην Αβάνα, στο οποίο εμφανίζονται μια σειρά δακρύβρεχτα αντικουβανικά κλισέ, για διωκόμενους καλλιτέχνες και ΛΟΑΤΚΙ, κατάπνιξη της ελευθερίας της έκφρασης, προσπάθειας “απόλυτου ελέγχου” της τέχνης από την εξουσία και αλλά τινά παρόμοια.

Αν όμως δει κανείς το ζήτημα λίγο βαθύτερα, χωρίς τον εύκολο συναισθηματισμό στον οποίο επενδύουν οι συντάκτες του κειμένου κι όσοι συμμετέχουν στη διάδοσή του, θα αντικρύσει την πολύ γνώριμη πρώτη ύλη με την οποία επιχειρούνται να στηθούν οι ποικιλώνυμες πορτοκαλί επαναστάσεις σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Γι’ αυτό όντως αξίζει να ψάξει κανείς προσεχτικά ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που αυτοαναγορεύονται σε αντιφρονούντες καλλιτέχνες και υπερασπιστές της ελεύθερης καλλιτεχνικής δημιουργίας, σε μια χώρα όπου -παρόλα τα λάθη και τις παραλείψεις και σε αυτό τον τομέα κατά καιρούς – ο πολιτισμός αποτελεί εδώ και πάνω από μισό αιώνα εμπεδωμένο λαϊκό δικαίωμα κι όχι απλά χόμπι των ελίτ ή κλειστό κλαμπ λίγων κι εκλεκτών “ιδιοφυιών”.

Υπάρχει διέξοδος και πρέπει να δυναμώσει μέσα στο λαό

Ο ένας μετά τον άλλον τα στελέχη της κυβέρνησης, οι «σοφοί» της και οι κάθε λογής αναλυτές - παπαγαλάκια της ξεκαθαρίζουν ότι όποιος θέλει την καπιταλιστική ανάπτυξη δεν έχει παρά να αποδεχτεί τα εργαλεία που αποδιαρθρώνουν πλήρως τις εργασιακές σχέσεις και κατεδαφίζουν ολοκληρωτικά την Κοινωνική Ασφάλιση, όπως αυτά που περιλαμβάνει το «Πόρισμα Πισσαρίδη». Δεν έχει παρά να υπομένει το στράγγισμα του λαϊκού εισοδήματος για να χρηματοδοτούνται οι επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων, να αποδέχεται την παράδοση γης και θάλασσας «στα πόδια» των επενδυτών, ώστε να στηθούν τα «Ελντοράντο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης και των «πράσινων» μπίζνες. Ξεκαθαρίζουν ότι η «ανάπτυξη» πάει μαζί με τη «γεωπολιτική αναβάθμιση», δηλαδή το βάδισμα της χώρας μέσα στο βούρκο του «παγκόσμιου ΝΑΤΟ», με συμμετοχή σε αποστολές από το Μάλι μέχρι τη Σαουδική Αραβία και βάζοντας στον «ντορβά» τα κυριαρχικά δικαιώματα.

«Αυτή είναι η ανάπτυξη του 21ου αιώνα», λένε χαρακτηριστικά, «δεν υπάρχει εναλλακτική, αν θέλετε να λειτουργήσει η αγορά», συμπληρώνουν. Βάζουν βέβαια και έναν αστερίσκο, με το γνώριμο πάντα απαξιωτικό - αντικομμουνιστικό ύφος: «Εκτός αν θέλετε οικονομία "Σοβιετίας"», μπας και ξορκίσουν το ...κακό. Κάτι τέτοιες διατυπώσεις, εκτός από ένδειξη ψύχωσης, αποτελούν και μια έμμεση παραδοχή ότι πράγματι, εναλλακτική «διαχείριση» στο πλαίσιο του σημερινού σάπιου συστήματος δεν υπάρχει. Οτι πράγματι, οι όποιες «συνταγές», τα «πορίσματα» και τα «αντιπορίσματα», σαν αυτά που ψάχνει να παρουσιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν έναν παρονομαστή: Την πολύμορφη, ανοιχτή ή συγκαλυμένη ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, τη διαρκή υποτίμηση αναγκών και δικαιωμάτων συνολικά των λαϊκών στρωμάτων, σε πλήρη αντίθεση με τις δυνατότητες της παραγωγής και της επιστήμης. Μόνο έτσι «μένουν όρθιοι» οι επιχειρηματικοί όμιλοι, μόνο έτσι στρώνεται έδαφος για επενδύσεις.