Όποιος αποφασίσει
να διαβάσει το παρακάτω κείμενο ας έχει
λίγο υπομονή και κατανόηση. Το γράψιμο δεν ήταν ποτέ ένα σπορ που είχα καλές
επιδόσεις .
Ακούγοντας τις
τελευταίες μέρες αυτά για μνημονιακή -
αντιμνημονιακή ψήφο και για την ευκαιρία της αριστεράς να κάνει κυβέρνηση,
μπήκα στον πειρασμό να εκφράσω κάποιες
σκέψεις .
Από το 1974 και
μετά δεν θυμάμαι ποτέ την ψήφο μου και την ψήφο όλων μας , να μην της είχαν
δώσει κάποιο χαρακτηρισμό και να μην έπρεπε να απαντήσει σε κάποιο δίλημμα.
Το 1977 το
δίλλημα ήταν Καραμανλής ή τανκς , μετά για την αλλαγή, μετά για να μην έρθει η
δεξιά , μετά για το όραμα της ισχυρής Ελλάδας μέσω ΟΝΕ , μετά ήταν ότι λεφτά
υπάρχουν και τώρα το δίλλημα είναι
μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Το αποτέλεσμα των εκλογών πάντα ερμηνεύονταν από τους εκάστοτε ειδικούς
όπως τους βόλευε την κάθε φορά. (Η κάλπη είναι σαν εκείνα τα σώβρακα με τις
παραπλανητικές κωλοτρυπίδες που ποτέ δεν βρίσκεις τη σωστή).
Τώρα μαγειρεύεται
ο επόμενος εγκλωβισμός του κόσμου σε διλήμματα που στην ουσία δεν θα δίνουν
καμία απάντηση στα πραγματικά προβλήματα .
