Εκτός τόπου

«Εκτός τόπου και χρόνου». Αυτή ήταν η απάντηση του «υπουργού εργοδοσίας» Γ. Βρούτση, όπως και των εισηγητών της ΝΔ, στα αιτήματα των εργαζομένων που μετέφερε στη Βουλή με Επίκαιρη Επερώτηση το ΚΚΕ, για αύξηση του κατώτατου μισθού, επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης, για μέτρα προστασίας όλων των ανέργων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, για να ανέβει το ατομικό αφορολόγητο με βάση το οποίο φορολογούνται και όσοι έχουν μοναδικό εισόδημα τον βασικό μισθό. Και γιατί; Επειδή, όπως είπε, «έδωσε τα χέρια» με την ηγεσία του κυβερνητικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ για «να βγάλουμε μαζί τη χώρα από την κρίση», για να φορτωθεί δηλαδή ξανά την καπιταλιστική κρίση ο λαός. Αλλά και γιατί οι απλήρωτες υπερωρίες και η κατάργηση του 8ωρου κατά τον υπουργό δεν είναι οι ανατροπές του αιώνα, αλλά η ενεργοποίηση «του υφιστάμενου πλαισίου που νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας» και ό,τι συμβαίνει «σε όλο τον πολιτισμένο ευρωπαϊκό κόσμο». Ε, αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς και την εκκωφαντική σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ και των υπόλοιπων για τα αιτήματα που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων είναι μόνιμα εκτός του «τόπου» και του «χρόνου» του κεφαλαίου, που θέλει να επιβάλει εργασιακό Μεσαίωνα. Αυτές μπορεί να τις φέρει στο επίκεντρο μόνο η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων, του λαού.

«Πολλαπλασιαστής ισχύος» σε επικίνδυνα σχέδια

Μια αναλυτική εικόνα της κατάστασης που διαμορφώνεται στην Ανατ. Μεσόγειο, στο έδαφος των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται, δίνει ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εξειδικευμένη έκδοση «The National Inerest» («Το Εθνικό Συμφέρον»), με τίτλο «Η περίπτωση ενός στρατηγικού άξονα προς Ελλάδα και Κύπρο», με τις υπογραφές στελεχών του ισραηλινού «think tank» JINSA. Η έκθεση περιγράφει την Ελλάδα ως «έναν ενθουσιώδη σύμμαχο των ΗΠΑ που θέλει να κάνει περισσότερα σε ένα όλο και πιο προβληματικό αλλά σημαντικό μέρος του κόσμου».

Ξεκινώντας από το γεγονός ότι το αμερικανικό πολεμικό πλοίο «USS Hershel Williams» χρησιμοποιεί πλέον τη Σούδα ως βάση του για πρώτη φορά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, «στην καρδιά της ολοένα και πιο σημαντικής και αμφισβητούμενης Ανατολικής Μεσογείου», η έκθεση αναφέρει ότι η περιοχή «επανεμφανίζεται γρήγορα ως ένα σημαντικό γεωπολιτικό σημείο ανάφλεξης μετά από δεκαετίες σχετικής ηρεμίας».

Εξηγώντας το γιατί, σημειώνει: «Ισραήλ, Κύπρος και Αίγυπτος έχουν εντοπίσει μερικά από τα μεγαλύτερα συνδυασμένα υπεράκτια ενεργειακά ευρήματα οπουδήποτε στον κόσμο την τελευταία δεκαετία (...) Η Τουρκία ακολουθεί μια στρατιωτικοποιημένη εξωτερική πολιτική, που βασίζεται στη χρήση βίας για την ανατροπή του περιφερειακού status quo. Και για πρώτη φορά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων επιστρέφει στην Ανατολική Μεσόγειο, χάρη στη στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας σε Συρία και Λιβύη, καθώς και στην κρίσιμη τοποθεσία της περιοχής για την Πρωτοβουλία Belt and Road της Κίνας». Το κάδρο συμπληρώνει «η παγκόσμια οικονομική ύφεση», που «καθυστερεί την περιφερειακή ενεργειακή ανάπτυξη» και «υπονομεύει τις αμερικανικές φιλοδοξίες για μείωση της εξάρτησης της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο».

Επιλεκτικά ... «ανίκανο»

 

Ενα μήνα μετά τον καταστροφικό σεισμό στη Σάμο, τρεις μήνες μετά τις πλημμύρες του «Ιανού» στη Θεσσαλία και τέσσερις μήνες μετά τις φονικές πλημμύρες στην Εύβοια, οι πληγέντες, όπως και όλοι οι κάτοικοι των περιοχών αυτών, προσπαθούν ακόμα να μαζέψουν τα κομμάτια τους.

Οπως οι ίδιοι καταγγέλλουν, η κρατική στήριξη που θα τους βοηθούσε να σταθούν στα πόδια τους και να μην ξανακινδυνεύσουν η περιουσία και η ζωή τους δεν έφτασε ποτέ, παρά τις μεγαλόστομες υποσχέσεις από τις κυβερνητικές κουστωδίες που βρέθηκαν «στον τόπο του εγκλήματος» τις μέρες των καταστροφών.

Δεν πρόκειται βέβαια για ανευθυνότητα ή «ανικανότητα»... Κι αυτό επιβεβαιώνεται από πολλά παραδείγματα:

Το κράτος που δεν έχει καταφέρει ακόμα να ανακουφίσει στοιχειωδώς ξεσπιτωμένα νοικοκυριά, είναι το ίδιο που μέσα σε χρόνο ρεκόρ έφτιαξε την «εγκυκλοπαίδεια» της καπιταλιστικής ανάπτυξης για τα επόμενα χρόνια, το λεγόμενο «σχέδιο Πισσαρίδη», όπου συμμαζεύει όλες τις αξιώσεις του κεφαλαίου για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας.