Στη «Δευτέρα Παρουσία»

«Μεταξύ σποράς και θερισμού μεσολαβεί πάντα ένα χρονικό διάστημα. Οι επενδύσεις θέλουν τον χρόνο ωρίμανσής τους και για να μετατραπούν σε αυξήσεις εισοδημάτων (...)». Αυτά είπε ο υπουργός Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, σε συνέντευξή του στην «Αυγή της Κυριακής», με προφανή στόχο να καλλιεργήσει προσδοκίες στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα ότι οι θυσίες δίχως τέλος για την ανάκαμψη της οικονομίας θα έχουν για έπαθλο την αύξηση των εισοδημάτων. Δεν προκαλεί εντύπωση η ...χοντροκοπιά με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεγελάσει το λαό και να ανανεώσει την ανοχή του στην πολιτική που τον εξαθλιώνει. Αλήθεια, όμως, πόσο θα χρειαστεί να περιμένουν τα λαϊκά στρώματα για να ωριμάσει η «σπορά» των επενδύσεων και να αρχίζει να «καρπίζει» το εισόδημα; Και πόσο μεγάλος θα είναι αυτός ο «καρπός»; Και πόσο πιο βαθιά θα χωθεί ο λαός στη φτώχεια για να «φυτρώσουν» αυτές οι περίφημες επενδύσεις; Απαντήσεις σε ορισμένα από αυτά τα ερωτήματα δίνει η μελέτη του ΔΝΤ, ενός από τους τέσσερις «θεσμούς» του κουαρτέτου, όπου γίνεται η πρόβλεψη ότι η ανεργία θα επανέλθει στα επίπεδα του 2009 μόνο μετά από 21 χρόνια! Κι αυτό με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει σταθερή ανάπτυξη της οικονομίας όλα αυτά τα χρόνια, πράγμα ιδιαίτερα αμφίβολο. Κατ' αντιστοιχία, οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για αυξήσεις στο εισόδημα ανήκουν στη σφαίρα της ...«Δευτέρας Παρουσίας». Πολύ περισσότερο που στα χρόνια της κρίσης, οι μισθοί έχουν κατακρημνιστεί στην κυριολεξία και οι σχέσεις εργασίας έχουν σμπαραλιαστεί.

Τι πρέπει να ξεχάσει ο κάθε πραγματικός δημοκράτης

 

Δημοκρατία : η επιβολή της θέλησης του λαού 
Υφίσταται δημοκρατία ... χωρίς την εξουσία στα χέρια του λαού ??

 Όχι και ποτέ. Καμμιά πολιτική μορφή πραγματικής δημοκρατίας δεν μπορεί να υπάρξει ... ενάντια σε οποιαδήποτε εξουσία που δεν είναι στα χέρια του λαού. Η αμεσοδημοκρατία που τάχα μπορεί να επιβάλλει ο λαός παρά και ενάντια σε εξουσία που δεν κατέχει ... είναι αφελής ουτοπία.

Λοιπόν ...

 

... ή ο λαός παραδίδει και αναθέτει την εξουσία παραπλανημένος απο την ψευδαίσθηση δημοκρατίας και προπαντός υπό καθεστώς πολυποίκιλων εκβιασμών ... όπως στις σημερινές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες που εξ´ ορισμού δεν μπορούν να πάρουν ποτέ την πολιτική μορφή της πραγματικής δημοκρατίας ... επειδή ακριβώς υπάρχουν για να διατηρούν την εξουσία στα χέρια δεδομένων μειοψηφικών κοινωνικών τάξεων και κυρίως στήνουν ολόκληρο τον μηχανισμό της εξουσίας τους με πρωταρχικό στόχο να αποτρέπει την απώλεια της εξουσίας

... ή ο λαός κατέχει την εξουσία οπότε μπορεί να πάρει σάρκα και οστά η πραγματική δημοκρατία. ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ.

Φόρεσαν την προβιά του «φίλου»...

Οπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης δηλώνει πως η κυβέρνηση θα «σεβαστεί» τον αγώνα των αγροτών, τους καλεί όμως να εγκαταλείψουν τα μπλόκα και να προσέλθουν σε «διάλογο», βάζοντας ως προϋπόθεση τα αιτήματά τους να μην είναι «μαξιμαλιστικά» και να μην αντιτίθενται στους «υπάρχοντες δημοσιονομικούς περιορισμούς», όπως έλεγε τις προάλλες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Οι μπαγαποντιές της κυβέρνησης, μαζί με τις ψευτιές ότι όλα τα αιτήματα των αγροτών έχουν ικανοποιηθεί σε προηγούμενη φάση και άρα δεν υπάρχει λόγος να κινητοποιούνται, στόχο έχουν να τους συκοφαντήσουν στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, να ενσωματώσουν τη δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους των μικρομεσαίων αγροτών για την αντιλαϊκή της πολιτική και να ανακόψουν τις όποιες αγωνιστικές διαθέσεις αναπτύσσονται κάτω από την πίεση των οξυμένων προβλημάτων και την παρέμβαση του αγωνιστικού κινήματος των αγροτών, όπως εκφράζεται από Ομοσπονδίες, Συλλόγους και Επιτροπές Αγώνα, που συντονίζονται μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων.

Στην προσπάθεια αυτή, η κυβέρνηση δεν είναι μόνη. Τη στηρίζουν τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως η ΝΔ, η οποία προσπαθεί να κρατήσει τους μικρομεσαίους αγρότες μακριά από τα μπλόκα, αξιοποιώντας κάθε πρόσφορο μέσο. Μάλιστα, κάνει στοχευμένη δουλειά σε αγρότες που τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν στους αγώνες, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, και τώρα θέλει να τους κρατήσει τουλάχιστον αδρανείς.

Η αντιλαϊκή «κανονικότητα»

 

 

Τα επόμενα χτυπήματα στα Εργασιακά, τα ζητήματα της Ενέργειας, καθώς και οι αναδιαρθρώσεις, που κρίνονται αναγκαίες στην προοπτική της προσέλκυσης νέων κερδοφόρων επενδύσεων, αποτελούν τους κεντρικούς άξονες της τρέχουσας «αξιολόγησης». Κυρίαρχη θέση κατέχει και το ζήτημα του δημοσιονομικού «κόφτη», που θα λειτουργεί ως πρόσθετη δικλίδα διασφάλισης της αντιλαϊκής πολιτικής και των μέτρων «μόνιμου χαρακτήρα και επαναλαμβανόμενης απόδοσης» στους κρατικούς προϋπολογισμούς και για την περίοδο μετά το 2018.

Τα πάντα, στην κυριολεξία, υποτάσσονται στη στρατηγική για την ανάκαμψη των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων και των ισχυρών επιχειρήσεων, ζήτημα που με τη σειρά του προϋποθέτει την εμπέδωση κλίματος «επιχειρηματικής εμπιστοσύνης», ιδιαιτέρα, μάλιστα, σε συνθήκες που εκδηλώνονται μια σειρά από «κίνδυνοι» και αβεβαιότητες γύρω από τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη και γενικότερα στην παγκόσμια οικονομία.