“Κλιματική αλλαγή”. “Ατομική ευθύνη”. “Ακραία φαινόμενα”. “Πρωτοφανή φαινόμενα”. Και – ανέκαθεν – “επιτελικό κράτος”. Μάλιστα. Πάμε, λοιπόν, να δούμε:
Ήταν Νοέμβρης, το 1961, όταν η θεομηνία πλήττει την Αττική. Οι νεκροί φτάνουν τους 43, οι άστεγοι τους 4.000.
Ήταν Νοέμβρης, το 1977, όταν η θεομηνία πλήττει την Αθήνα. Οι νεκροί ανέρχονται στους 37.
Ηταν Οκτώβρης του 1994 όταν η θεομηνία πλήττει την Αθήνα. Η Νέα Ιωνία “πνίγεται”, 10 νεκροί, ανυπολόγιστη καταστροφή.
Ηταν Νοέμβρης του 2017. Η καταστροφή στην Μάνδρα αφήνει πίσω της 25 νεκρούς.
Ερώτηση: Σαράντα, πενήντα, εξήντα χρόνια από το 1961, μέσα σε αυτές τις δεκαετίες που πέρασαν και που η Αττική και η Ελλάδα βίωσε και βιώνει αναρίθμητες τέτοιες θεομηνίες, θα ήταν υπερβολή να μιλήσουμε για θεομηνίες που η μετατροπή τους σε τραγωδίες δεν συνιστά φυσικό αλλά πολιτικό φαινόμενο;