Τι συμβαίνει όταν το «υποκείμενο νόσημα» της δυσανεξίας σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση, σε κάθε δίκαιο αίτημα των εργαζομένων και της νεολαίας, συναντάται με την προσπάθεια της αστικής τάξης να επιβάλει «σιγή νεκροταφείου» στο λαό; Τότε ξεχειλώνει το μίσος απέναντι στους αγώνες, που δυναμώνουν το τελευταίο διάστημα, με τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και του ΣΕΒ να μην αφήνουν πια ούτε διαδήλωση, ούτε συγκέντρωση, ούτε παράσταση διαμαρτυρίας χωρίς να τη συκοφαντούν ασύστολα.
Μια προσπάθεια που κλιμακώνεται από όταν η κυβέρνηση πέρασε το νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και σήμερα πάει μαζί με το κήρυγμα «εμπιστοσύνης στο κράτος, στους θεσμούς και στην κυβέρνηση». Θυμίζουμε μάλιστα ότι η κυβέρνηση της ΝΔ πέρασε τον κατάπτυστο αυτό νόμο για να αντιμετωπίσει τάχα τους «μπαχαλάκηδες». Και σήμερα, μόλις λίγους μήνες μετά την ψήφισή του, έχει εφαρμοστεί για την καταστολή κινητοποιήσεων όπως αυτή των υγειονομικών έξω από το υπουργείο Υγείας ή δασκάλων, μαθητών και γονέων που διαδηλώνουν με τα πανό των σωματείων και των άλλων φορέων τους, για να σέρνονται μαθητές στα δικαστήρια, με τα ΜΜΕ να κουνάνε και το δάχτυλο στη νεολαία, προκειμένου να περάσουν το μήνυμα ότι «όποιος αγωνίζεται θα έχει μπελάδες... Το τζάμπα πέθανε», όπως γράφτηκε πρόσφατα.
