Ανάμεσα σε δεκάδες σορούς τυλιγμένες με λευκό σάβανο, ξεχώρισε μία γαλάζια κουβέρτα. Ακουμπισμένος πάνω στο νεκρό κορμί της μητέρας του, ήταν ο μικρούλης Ιντρίς. Τα ονόματα της Ουμ Ζεγιάντ αλ-Ντμπάρι και του γιου της γράφτηκαν στην λίστα των νεκρών της 12ης Δεκεμβρίου. Ο Ιντρίς γεννήθηκε λίγες ημέρες μετά την ισραηλινή εισβολή στον παλαιστινιακό θύλακα και έκτοτε ζούσε με την μητέρα και την γιαγιά του σε μία σκηνή στην Ράφα. Κοντά στο συνοριακό πέρασμα. Κοντά στις βάσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Στον νότιο τομέα της Λωρίδας της Γάζας, εκεί που το Ισραήλ οδήγησε τον άμαχο πληθυσμό «για να είναι ασφαλής». Τελικά, δεν ήταν. Ενάμισης μήνας στην μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του πλανήτη ήταν αρκετός για να προλάβει να ζήσει ο Ιντρίς τον πόλεμο και την πείνα.
Τα παιδιά δεν είναι ασφαλή σε κανένα σημείο της Γάζας. Δεν υπάρχει μέρος να κρυφτείς. Καμία γυναίκα δεν μπορεί να εγγυηθεί για την επιβίωση του μωρού της. Δεν υπάρχει μέρος να γεννήσεις. Πριν από 2024 χρόνια, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα από εκεί που ο Ιντρίς σκοτώθηκε σε ισραηλινό αεροπορικό βομβαρδισμό, γεννήθηκε το θείο βρέφος. Ήταν και εκείνο υπό διωγμό, πριν ακόμα γεννηθεί. Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, ο Ηρώδης ο Μέγας, βασιλιάς της Ιουδαίας, διέταξε την εκτέλεση όλων των αρσενικών παιδιών – ηλικίας δύο ετών και κάτω- που ζούσαν στην Βηθλεέμ και τα περίχωρα. Η Μαρία και ο Ιωσήφ έφυγαν για να σώσουν τον αγέννητο Ιησού από την «Σφαγή των νηπίων».