Ο «ορατός εχθρός»...

Του Μιχάλη Μπέλλα, Μέλους του ΤΓ Βιομηχανίας Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ

Με την εμφάνιση των πρώτων κρουσμάτων, οι εργοδότες πήραν πάσα από την κυβέρνηση και προέβαλαν τη λογική της «ατομικής ευθύνης», καθυστερώντας να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έμειναν στην αναπαραγωγή οδηγιών που δεν μπορούσαν να τηρηθούν χωρίς την αποσυμφόρηση των χώρων δουλειάς, όπως οι οδηγίες για απόσταση 1,5 μέτρου μεταξύ των εργαζομένων, ή προέτρεπαν τους εργαζόμενους να κάνουν χρήση μέσων προστασίας που δεν τους δίνονταν (μάσκες, αντισηπτικά μαντιλάκια και υγρά, γάντια κ.τ.λ.).

Ετσι, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση έπαιρνε μέτρα περιορισμού των δημόσιων συναθροίσεων και των άσκοπων μετακινήσεων λόγω «συνωστισμού», μεγάλα μονοπώλια του κλάδου Τηλεπικοινωνιών - Πληροφορικής, με τηλεφωνικά κέντρα που απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους, λειτουργούσαν ανενόχλητα χωρίς να παίρνουν ούτε τα βασικά μέτρα για την προστασία της υγείας τους.

Γράμμα από τη Γερμανία

Γεια σου μάνα, γεια σου Στράτοκι έχω είδηση καλή (;)
(Από τη συλλογή του Φ. Λάδη «Γράμματα από τη Γερμανία»)

* * *

 

Στο σύστημα αυτό η Υγεία ήταν, είναι και θα είναι εμπόρευμα. Οι υπηρεσίες της πουλιούνται και αγοράζονται έτσι ώστε να αναπαραχθεί το βασικό εμπόρευμα, η εργατική δύναμη, και για να αυγατίζουν τα κέρδη των καπιταλιστών. Τίποτα παραπάνω. Τίποτα λιγότερο. Η Γερμανία δεν θα μπορούσε να αποτελεί τη «θετική εξαίρεση» αυτού του κανόνα. Αρα η αντιμετώπιση της πανδημίας και στη χώρα αυτή έχει την ίδια αφετηρία, δηλαδή το εμπορευματοποιημένο σύστημα Υγείας, που από το 1991 μέχρι σήμερα αλλάζει προς το χειρότερο.

Σημαντικό ρόλο παίζει η εισαγωγή των «διαγνωστικά ομοειδών ομάδων» DRGs αλλά και η εισαγωγή τα τελευταία χρόνια των «case mix» και «case mix index», με τα οποία το νοσοκομείο αμείβεται για κάθε ασθενή με ένα σταθερό νοσήλιο, ανεξάρτητα από το πραγματικό χρόνο νοσηλείας. Το αποτέλεσμα γνωστό.

Περί ατομικής ευθύνης, ατομικής ενοχής, ατομικής λύσης...

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Καθημερινά και ενώ ο λαός συνεχίζει να βρίσκεται σε πολύ άσχημη θέση με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με την πανδημία, το τρίπτυχο «ατομική ευθύνη» - «ατομική ενοχή» - «ατομική λύση» δίνει και παίρνει. Είναι εκεί που προτάσσεται το ατομικό αίσθημα για να σμπαραλιάζεται το συλλογικό, είναι εκεί που προτάσσεται - ορθότερα, μονοπωλεί - η ατομική ευθύνη, για να εξαφανίζεται απ' το κάδρο η κρατική.

 

 Είναι εκεί που το ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ γίνεται ενορχηστρωμένα σύνθημα, αφίσα, γιγαντοπανό, σποτάκι, αντικείμενο παροτρύνσεων και πολύωρων συζητήσεων από ειδησεογραφικές εκπομπές μέχρι και κουτσομπολίστικα πάνελ, σχεδόν σε αντιπαράθεση με το ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΥΓΕΙΑΣ, ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.

Και δεν λέμε φυσικά να πηγαίνουμε όλοι στα νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας, υγιείς και άρρωστοι, ούτε φυσικά να κάνουμε άσκοπες μετακινήσεις, ούτε να μην παίρνει ο καθένας μέτρα ατομικής προστασίας (τα τελευταία βέβαια αν τα βρει και αν έχει χρήματα να τα αγοράσει, αφού και η ατομική προστασία έχει μετατραπεί σε ατομική υπόθεση με ατομικό κόστος φυσικά).

Ολα αυτά είναι επιβεβλημένα, αδιαπραγμάτευτα. Γιατί όμως όλοι αυτοί που ενορχηστρωμένα «λανσάρουν» σε καθημερινή βάση το ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ, πολιτικά πρόσωπα δηλαδή, δημοσιογράφοι, τηλεπερσόνες, δεν βγάζουν άχνα για τις ελλείψεις στα νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας, που είναι τραγικές και εγκληματικές;

Εμπιστοσύνη;

  Πηγή: Eurokinissi

Το πρωθυπουργικό «φιρμάνι» της περασμένης Δευτέρας, με το βλέμμα στραμμένο στην επερχόμενη καπιταλιστική κρίση, ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στα λαϊκά στρώματα να υποταχθούν στους στόχους του κεφαλαίου, μήνυμα το οποίο πρέπει να απορριφθεί.

Η αποστροφή του πρωθυπουργού ότι «το μεγαλύτερο κέρδος μας από αυτήν την πρωτόγνωρη κρίση λέγεται εμπιστοσύνη προς το κράτος και την κυβέρνηση» και ότι αυτό αποτελεί «παρακαταθήκη» που «θα τη χρειαστούμε για την επόμενη μεγάλη πρόκληση, την ανάταξη της οικονομίας μας» μιλάει από μόνη της.

Μπροστά στη νέα κρίση ο πρωθυπουργός καλεί το λαό να εμπιστευτεί το κράτος και την κυβέρνηση, που από τώρα επεξεργάζονται σχέδια για το πώς θα τη φορτώσουν στο λαό - όπως έκαναν και με την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση - μαζί με τις συνέπειες της πανδημίας.

Για ποια εμπιστοσύνη μιλάει όμως ο πρωθυπουργός; Μπορούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να έχουν εμπιστοσύνη στην πολιτική της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, που στον τομέα της Υγείας έχει αφήσει τα νοσοκομεία γυμνά από ΜΕΘ, προσωπικό, μέτρα ατομικής προστασίας;