Την Κυριακή, σαν κεραυνός εν αιθρία, οι οθόνες μας κατακλύστηκαν από εικόνες διαδηλώσεων του λαού της Κούβας εναντίον της κυβέρνησης και της Επανάστασης, ενώ στο twitter το hashtag “#SOSCuba” έγινε μέσα σε λίγες ώρες παγκόσμιο trend.
Το έργο αυτό, βέβαια, κάτι μας θυμίζει. Είναι μια συνταγή που έχουμε δει να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, όταν, μέσα σε μια νύχτα, πυροδοτούνται από μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ΜΚΟ και άλλες ομάδες, αντιδράσεις ενάντια σε κάποια κυβέρνηση που τυχαίνει να μη συμβαδίζει με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης». Οι αντιδράσεις αυτές βρίσκουν πάντα όψιμους υποστηρικτές τις χώρες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Προφανώς η Κούβα δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί από το στόχαστρο των ιμπεριαλιστών. Εξάλλου, εδώ και 60 χρόνια οι Κουβανοί είναι θύματα του πιο απάνθρωπου εμπάργκο από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, με την κυβέρνηση Μπάιντεν να εφαρμόζει εκτός από το εμπάργκο και τα 242 πρόσθετα μέτρα της κυβέρνησης Τραμπ εναντίον της Κούβας, δηλώνοντας ότι δεν είναι στις προτεραιότητές της να αλλάξει πολιτική για την Κούβα. Την ίδια στιγμή, οι μυστικές της υπηρεσίες «αλωνίζουν» προσπαθώντας να οργανώσουν αντεπαναστατικές ομάδες.