«ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ»

Και μια που αύριο είναι η επέτειος της ελληνικής επανάστασης του 1821  και οι προβληματισμοί με το παρελθόν  έχουν ουσιαστικά τις ρίζες τους στο εκάστοτε παρόν, ένα κείμενο, που γράφτηκε πριν 61 χρόνια,  του Κ. Βάρναλη για τους εθνικούς αγωνιστές, μοιάζει να μην έχει  χάσει την επικαιρότητά του. Ίσως γιατί τα προβλήματα που θέτει η εποχή μας φαίνονται να είναι προέκταση  των προβλημάτων της εποχής του Βάρναλη, ακόμα κι αν φαντάζουν πιο περίπλοκα, κι ίσως γιατί δεν έχει αλλάξει και πολύ ο τρόπος που ο κυρίαρχος λόγος θέλει να ανακατασκευάζει  το παρελθόν για να ελέγχει το παρόν. 

 

               « Αυτές οι γιορτές (οι κατ’ ανάγκην του ημερολογίου!) για τα 200 χρόνια του Ρήγα και τα εκατό του Σολωμού θέλ’ η  δημοκρατία της Ολιγαρχίας να τις περιορίσει σε δυο άτομα και με «βαλτούς»  ρήτορες να τους «αποχρωματίσει», μα είναι αδύνατο  να το πετύχει. Οι γιορτές αυτές για τον πρόδρομο και πρωτομάρτυρα της Ελευθερίας και για το βάρδο της Επανάστασης δεν μπορεί να κλειστούνε μέσα στα στενά φράγματα δυο βιογραφιών. Φουντώνουνε, σπάζουνε τα φράγματα και ξεχύνονται σ’ όλην την Ελλάδα. Αγκαλιάζουνε τις δυο εθνεγερσίες του Εικοσιένα και του Σαρανταένα και ξεσηκώνουν όλο το Έθνος όρθιο να συνεχίσει τον Αγώνα. 

ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ πέταξαν και το τελευταίο φύλλο συκής

 Από το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ για τις ΣΣΕ στην Αθήνα στις 20 Μάρτη

 

«Πέταξαν και το τελευταίο φύλο συκής οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ στην ΓΣΕΕ», επισημαίνει το ΠΑΜΕ, καθώς όπως αναφέρει, στη χθεσινή συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας οι ηγεσίες αυτών των παρατάξεων «πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, αφού, αποκαλύφθηκε ότι πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων όλοι μαζί σφιχταγκαλιασμένοι έχουν συμφωνήσει και προχωρούν στην υπογραφή της αθλιότητας των 586 ευρώ και των 511 για τους νέους κατά παραγγελία κυβέρνησης και εργοδοσίας».

 

Το ΠΑΜΕ στην ανακοίνωσή του αναφέρει τα εξής:

 

«Προχωρούν χωρίς να κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Ομολόγησαν ότι διαπραγματεύονται τέτοια σημαντικά ζητήματα που αφορούν στη ζωή της εργατικής τάξης σε δείπνα με τους εργοδότες. Ομολόγησαν ότι είναι στην αντίπερα όχθη με τους εργαζόμενους. Ομολόγησαν ότι ακόμα και τα 751 ευρώ που δήθεν ζητούσαν ήταν όπως είπαν για “τυπικούς λόγους”. 

 

Κορόιδευαν δηλαδή κατάματα την εργατική τάξη

 

Συμφώνησαν επιπλέον πέρα από την φτωχοποίηση με τους άθλιους μισθούς στην διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης κάνοντας ένα βήμα παραπέρα. Στη δημιουργία Εθνικού Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης, δηλαδή ιδιωτικά ασφαλιστήρια. Οδηγώντας έτσι τους εργαζόμενους στα νύχια της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

1821: Ποιοι «όλοι μαζί», βρε ζαγάρια;

1821: Ποιοι «όλοι μαζί», βρε ζαγάρια; – του Νίκου Μπογιόπουλου

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

«Ό,τι ξέρουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο ‘21, αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της επίσημης διπλωματίας και αυτό του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…» 

                                                                    (Δ. Φωτιάδης, από την ιστορική μονογραφία «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»)

   Πώς γίνεται η Καλαμάτα να έχει απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μάρτη του 1821, αλλά να γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη;

   Η απάντηση είναι απλή: Έπρεπε ο ξεσηκωμός να εγκιβωτιστεί σε ένα σχήμα που θα εξυπηρετούσε τους επί τουρκοκρατίας εξουσιαστές του λαού που παρέμειναν τέτοιοι και μετά την Επανάσταση. Ανάμεσά τους οι σεβάσμιοι δεσποτάδες της εποχής. Κι αφού οι τελευταίοι δεν είχαν να επιστρατεύσουν τίποτα άλλο για να οικειοποιηθούν την Επανάσταση, επιστράτευσαν την Παναγία.

   Ήταν 17 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση, με διάταγμα του 1838, που ως εθνική γιορτή ορίστηκε η μέρα του Ευαγγελισμού ώστε το ιερατείο να καμώνεται ότι ευλόγησε τον ξεσηκωμό…

   Η αλήθεια, βέβαια, είναι ελαφρώς διαφορετική: Η σημαία της επανάστασης πρωτοσηκώθηκε από το λαογέννητο ηγέτη και δολοφονημένο αργότερα από τους πρόκριτους, Παναγιώτη Καρατζά, στην Πάτρα στις 21 Μάρτη. Όσο για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που όπως επιβεβαιώνουν τα απομνημονεύματά του απλώς… απουσίαζε, θυμήθηκε να «ευλογήσει» τα όπλα μόνο αφότου η Επανάσταση είχε ξεσπάσει και επιβληθεί.

   Και τούτο συνέβη γιατί ο λαός (ανάμεσά του και ο λαϊκός κλήρος) δεν άκουσε τις «νουθεσίες» του ραγιαδισμού ούτε τις φοβέρες των φορέων του. Αυτοί, οι δεύτεροι, αντί του «Ελευθερία ή θάνατος» είχαν άλλη αντίληψη:

«Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου», έλεγαν…

ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

Σύγκρουση για συνδικάτα στη γραμμή της ταξικής πάλης

 

 

Από τη μαζική τριήμερη κινητοποίηση συνδικάτων και εργαζομένων της Πάτρας ενάντια στην επιχειρούμενη νοθεία στο Εργατικό Κέντρο

Στο συνδικαλιστικό κίνημα διεξάγεται μια διαρκής σκληρή σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού και στις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Βασική πλευρά της αντιπαράθεσης είναι ο προσανατολισμός των συνδικάτων: Αν δηλαδή θα είναι στην υπηρεσία των εργοδοτών ή θα είναι εστίες αντίστασης και αγώνα, σε σύγκρουση με το κεφαλαίο και τις κυβερνήσεις του.

Ο δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού επιδιώκουν να κρατάνε τα συνδικάτα σε αδράνεια, θέλουν τους εργάτες ανίσχυρους να αντιδράσουν στο πέρασμα των αντεργατικών μέτρων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, πολύ περισσότερο επιδιώκουν να τους στρατεύουν ενεργά πίσω από τους στόχους των μονοπωλίων. Η δράση τους, σε συνδυασμό με το συνολικό χτύπημα της συλλογικής οργάνωσης και δράσης των εργαζομένων που προωθεί το κεφάλαιο, οδηγεί στον εκφυλισμό των συνδικάτων, στην απομαζικοποίησή τους - μιλώντας με όρους ενεργής και όχι τυπικής συμμετοχής. 

Προκειμένου να διατηρήσουν την ισχύ τους, τις θέσεις τους, οι δυνάμεις αυτές εντείνουν τη νοθεία, φτιάχνουν μηχανισμούς παραγωγής αντιπροσώπων, είτε με σωματεία σφραγίδες ή και με τον εξαναγκασμό των εργατών για συμμετοχή σε διαδικασίες που ελέγχονται από την εργοδοσία. Για παράδειγμα, παρατηρούνται φαινόμενα όπου το σύνολο των ψηφισάντων σε αρχαιρεσίες σωματείων εκτοξεύεται στο 70 - 80% των εργαζομένων μιας περιοχής (πάρα πολύ πάνω από το μέσο όρο και χωρίς καμία συνδικαλιστική δράση που να δικαιολογεί κάτι τέτοιο), στελέχη επιχειρήσεων συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια, μηχανισμοί της εργοδοσίας υποδεικνύουν σε εργάτες τι θα ψηφίσουν.

«ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ» ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Κριτήριο του αστικού σχεδιασμού είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου, όχι του λαού

 

 

Μπροστά στο «αναπτυξιακό» συνέδριο της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (ΠΚΜ), που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη 26-28 Μάρτη, θα ενταθεί η προσπάθεια να στηριχτεί το απατηλό για τα λαϊκά συμφέροντα αφήγημα της «δίκαιης ανάπτυξης», αλλά και να εξειδικευτεί περαιτέρω ο αστικός σχεδιασμός για την περιοχή. Με βάση τα όσα έχουν συζητηθεί το προηγούμενο διάστημα στη ΔΕΘ, στο συνέδριο των βιομηχάνων «Thessaloniki Summit», όσα καταγράφονται στο περιφερειακό ΕΣΠΑ, αλλά και από το πώς κινούνται οι επενδύσεις, μπορούμε να έχουμε μια εικόνα για το τι θα συζητηθεί, σε ποια κατεύθυνση εξειδικεύεται ο αστικός σχεδιασμός και στην ΠΚΜ.

 Συνοπτικά, αυτός ο σχεδιασμός ιεραρχεί τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της περιοχής, τη μετατροπή της σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, την ενίσχυση του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος, τη μεταποίηση διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων, τον τουρισμό, επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες και πληροφορική, μεγαλύτερη διασύνδεση του εκπαιδευτικού και ερευνητικού δυναμικού με τις επιχειρήσεις.