Φυσική εξέλιξη ο κατήφορος του ΣΥΡΙΖΑ...

Είναι γνωστός ο ρόλος που αναλαμβάνει η σοσιαλδημοκρατία, να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά όταν η αστική τάξη διαπιστώνει ότι τα παραδοσιακά αστικά κόμματα θα συναντήσουν δυσκολίες στην υλοποίηση των ζητουμένων της. Τότε έρχεται η ώρα της αναβαπτισμένης «αριστερής» - «σοσιαλιστικής» δύναμης, που έχει δεσμούς και ικανότητα να διεισδύει σε εργατικά - λαϊκά στρώματα, είτε λόγω ευκολίας στη χρήση διαφόρων συνθημάτων, π.χ. «σοσιαλισμός», «κοινωνική δικαιοσύνη» κ.λπ., είτε λόγω καταγωγής και πρότερου «έντιμου» βίου (έως και κομμουνιστικού) ορισμένων στελεχών της.

 

Αυτό ακριβώς ζει ο λαός μας σήμερα, με τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από μικρό οπορτουνιστικό κόμμα σε βασικό φορέα της σοσιαλδημοκρατίας, που διεκδίκησε και πήρε τη διακυβέρνηση. Αυτό άλλωστε διαπιστώνει και ο εργατόκοσμος όταν λέει, απλά και λαϊκά, ότι αν επιχειρούσε να πάρει η ΝΔ τα μέτρα που παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες...

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 10 π.μ. ΟΛΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ. ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ.

ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

Συναδέλφισσες - συνάδελφοι

Στις 15 του Δεκέμβρη οι συνταξιούχοι από όλη την χώρα κατεβήκαμε για μια ακόμη φορά σε πανσυνταξιουχικό συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα.

Εκφράσαμε την πλήρη αντίθεσή μας με τις αντισυνταξιουχικές πολιτικές και της πρακτικές της κυβέρνησης. Την προσπάθεια της κυβέρνησης με  τα επιδόματα φτώχειας από τις σφαγιασμένες μας συντάξεις και τα αιματοβαμμένα πλεονάσματα να δημιουργήσει αυταπάτες. Καταδικάσαμε τις  τακτικές προπαγάνδας για να κρύψει τις νέες θανατηφόρες περικοπές, την νέα καρατόμηση που ετοιμάζει, με τον επανυπολογισμό και την περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ, κάθε είδους κοινωνικού επιδόματος και μέριμνας, τη φοροληστεία, με τη μείωση του αφορολόγητου στα 5.600ευρώ.

26 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1991 Η επικράτηση της αντεπανάστασης Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 28 Δεκέμβρη του 1991

Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 28 Δεκέμβρη του 1991

«Η σοβιετική κόκκινη σημαία δεν κυματίζει πλέον στους τρούλους του Κρεμλίνου. Η υποστολή της σφράγισε με δραματικό και ταυτόχρονα συμβολικό τρόπο το τέλος της 74χρονης πορείας του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους. Για μια στιγμή οι δείχτες των ρολογιών έμειναν ακίνητοι, σημαδεύοντας την κρίσιμη στιγμή. Οι καρδιές πολλών εκατομμυρίων εργατών σ' όλο τον κόσμο σταμάτησαν να χτυπούν, αναμετρώντας το μέγεθος των απωλειών» (Ριζοσπάστης 28 Δεκέμβρη 1991).

 Στις 22 Δεκέμβρη 1991 οι ηγεσίες τριών από τις μεγαλύτερες Σοβιετικές Δημοκρατίες αποφάσισαν τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Είχε προηγηθεί το καλοκαίρι του '91 η απαγόρευση του ΚΚΣΕ. Στις 25 Δεκέμβρη του '91 ο Γκορμπατσόφ ανακοίνωσε την παραίτησή του από Πρόεδρος της Σοβιετικής Ενωσης. Το βράδυ της 26 Δεκέμβρη 1991 η κόκκινη σημαία έπαψε να κυματίζει στο Κρεμλίνο.
Μια πορεία, που επίσημα ξεκίνησε το 1985 ως περεστρόικα και κορυφώθηκε το '89 ως ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, έληξε το 1991 με την ολοκληρωτική επικράτηση της αντεπανάστασης.

Οι «The New York Times» έγραψαν: «Εχοντας συλληφθεί μέσα σε μια ουτοπική υπόσχεση και γεννηθεί μέσα στις βίαιες εξεγέρσεις της "Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης", η Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών εξέπνευσε μέσα στο τρομακτικό σκοτάδι μιας από τις τελευταίες μέρες ενός Δεκέμβρη».

Το ντόπιο «Βήμα» αφιέρωσε μια σελίδα για να πει ότι το ΚΚΕ «είναι μια πεθαμένη υπόθεση», ενώ ο τότε «Συνασπισμός», σε αναφορά του για τον Γκορμπατσόφ, σημείωνε ότι «θεωρεί χρέος του να εξάρει το ρόλο και τη συμβολή του (...) στη διάδοση καινούργιων ιδεών, που σχετίζονται με μια νέα σκέψη για την πορεία της Ευρώπης και της ανθρωπότητας». Αυτές οι καινούργιες ιδέες είναι που εξασφάλισαν πείνα και δυστυχία σε δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη.

Αρένα

Ανάμεσα στα άλλα, που καταγράφει η «νέα στρατηγική ασφάλειας» των ΗΠΑ, σημειώνει πως οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ «αναπτύσσουν εκλεπτυσμένες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις που συνδυάζουν διακριτές ενέργειες. Είναι υπομονετικές και συσσωρεύουν στρατηγικά οφέλη στο πέρασμα του χρόνου, κάνοντας δυσκολότερη μια απάντηση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους», προσθέτοντας πως Κίνα, Ρωσία εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι «οι ΗΠΑ συχνά βλέπουν τον κόσμο με "δυαδικούς" όρους, σαν τα κράτη να είναι είτε "σε ειρήνη", είτε "σε πόλεμο", όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αρένα συνεχούς ανταγωνισμού». Η παραπάνω αναφορά (αντίστοιχή της υπάρχει, άλλωστε, και στη νέα «στρατηγική ασφάλειας» και της Γερμανίας όπου γίνεται λόγος για τα «θολά όρια» ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη), δεν αποτυπώνει μόνο τις σύγχρονες μορφές που διεξάγονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα λογής «τζαρτζαρίσματα», αλλά και κάτι ακόμα: ότι η απόσταση ανάμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» και «σταθερότητα» κάθε άλλο παρά «χαώδης» είναι. Το αντίθετο: ο πόλεμός τους αποτελεί επέκταση της πολιτικής τους με άλλα - πολεμικά - μέσα, μοιάζει με την «ειρήνη» τους «όπως ο γιος και η μάνα», όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να τα 'χουν αυτά κατά νου κάθε φορά που ακούνε τα ψέματα της κυβέρνησης ότι η εμπλοκή στην «αρένα του συνεχούς ανταγωνισμού» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης φέρνει τάχα σταθερότητα για το λαό.