Κατά γενική παραδοχή η τελετή που σηματοδοτεί το εναρκτήριο λάκτισμα για του Ολυμπιακούς Αγώνες, παρά το γεγονός ότι συνδέεται με ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός, διεκδικεί ταυτόχρονα και να αυτονομείται, να έχει καλλιτεχνικές, εικαστικές, αισθητικές και υψηλού συμβολισμού αξιώσεις και γενικότερα φιλοδοξεί να καταγράφεται στα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα.
Αλλά εδώ αρχίζουν τα δύσκολα…. Οπως ο επικίνδυνος ανορθολογισμός να ερμηνεύσει κανείς ένα τέτοιο γεγονός με διατυπώσεις και κρίσεις αποκομμένες από τον πολιτικό, κοινωνικό και παγκόσμιο περίγυρο. Εν ολίγοις, για μια γιορτή που οργανώνεται και υλοποιείται για λογαριασμό της πλέον διεφθαρμένης αθλητικής οργάνωσης και που διεξάγεται στο πλαίσιο και εντός ενός ακραίου, ανεξέλεγκτου, επιθετικού, αποθρασυμμένου καπιταλισμού θα ήταν ανόητο να επινοήσουμε καθιαγιασμένες, άσπιλες και αμόλυντες υψηλές αξίες.
Και αυτό ανεξάρτητα από τις καλύτερες προθέσεις που μπορεί να έχει ο κάθε συγκεκριμένος καλλιτέχνης που αναλαμβάνει αυτό το τεραστίων απαιτήσεων εγχείρημα.