Καμιά συναίνεση από το λαό

Μετά τον Ευ. Μεϊμαράκη, άλλα δύο στελέχη της ΝΔ (Κ. Χατζηδάκης και Κ. Παπακώστα) τοποθετήθηκαν υπερασπιζόμενοι την υπερψήφιση των μέτρων που θα φέρει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στη Βουλή. Θυμίζουμε επίσης τα σενάρια για συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, που απασχόλησαν την πολιτική επικαιρότητα την περασμένη βδομάδα. Ολη αυτή η ζύμωση περί «αναγκαίων συγκλίσεων» ανάμεσα στα κόμματα, εκτός από την υπαρκτή βάση της στρατηγικής σύγκλισης στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, περιλαμβάνεται και στο «μενού» του εκβιασμού της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Στόχος είναι να εδραιώνεται στη λαϊκή συνείδηση η «αναγκαιότητα» πολιτικής σταθερότητας και να μένει σαν συμπέρασμα ότι «αφού τα βρίσκουν μεταξύ τους "πολιτικοί αντίπαλοι", οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες...», άρα δεν είναι καιρός για διεκδικήσεις και αγώνες. Ομως η ίδια η πείρα του λαού πρέπει να τον οδηγεί στην αντίστροφη σκέψη: Να ανησυχεί ακόμα περισσότερο όσο προχωράει η συναίνεση ανάμεσα στα κόμματα που του τσακίζουν τη ζωή. Να μη γίνεται μέρος της «σταθερότητάς» τους, αλλά να οργανώνεται για την ανατροπή της πολιτικής τους.

Οι (αυτ)απάτες της «μεταβιομηχανικής» κοινωνίας

Η  ορολογία του «μεταβιομηχανικού» καπιταλισμού δεν είναι καινούργια. Έχει την καταγωγή της πολλές  δεκαετίες πίσω, στη δεκαετία του 60. Τότε εμφανίστηκαν οι θεωρίες της «μεταβιομηχανικής» κοινωνίας που υποτίθεται ότι εξηγούσαν την πραγματικότητα σε αντίθεση με τον «ξεπερασμένο» Μαρξισμό.

Η «μεταβιομηχανική κοινωνία», που συνοδεύτηκε από την εκτίμηση για το «τέλος των ιδεολογιών», αναγγέλθηκε από τον Daniel Bell το 1966 στο βιβλίο του End of Ideology. Μόλις δύο χρόνια αργότερα ξέσπασαν εξεγέρσεις σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, ενώ τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα (όπως στο Βιετνάμ) αναμετρήθηκαν με τον Ιμπεριαλισμό στις χώρες του τρίτου κόσμου. Ακολούθησε η κρίση και η νεοφιλελεύθερη επέλαση που αναβίωσε την πιο άγρια εκδοχή της αστικής ιδεολογίας. Το προβεβλημένο «τέλος των ιδεολογιών» αποδείχτηκε φιάσκο (το σκηνικό, σε μια διαφορετική συγκυρία, θα επαναλαμβανόταν εικοσιπέντε χρόνια αργότερα με τον F.Fukuyama και το «τέλος της ιστορίας»).

Πέρα από τις πολλές διαφορές ανάμεσα στις προσεγγίσεις του «μεταβιομηχανικού» καπιταλισμού υπήρχε πάντα μια κοινή συνισταμένη: η ανάδειξη μια τάσης -περισσότερο η λιγότερο πραγματικής- της καπιταλιστικής παραγωγής σε αιτία δημιουργίας ενός υποτιθέμενου νέου κοινωνικού συστήματος -μέσα στον καπιταλισμό- που άλλαζε ριζικά η και καταργούσε τις ταξικές αντιθέσεις. Έτσι, παρά τα εύσημα που απέδιδαν οι περισσότερες από αυτές τις θεωρίες στο έργο του Marx, ήταν εγχειρήματα αντιπαραθετικά στον Μαρξισμό και σαν τέτοια αξιοποιήθηκαν και αξιοποιούνται ενάντια στο εργατικό κίνημα. Για αυτό άλλωστε έβρισκαν πάντα και την αντίστοιχη προβολή και αναγνώριση από τα ΜΜΕ και τους οργανικούς διανοούμενους της αστικής τάξης. Μάλιστα το γεγονός ότι αποτελούν, στις διάφορες παραλλαγές τους, μόνιμο χαρακτηριστικό της αστικής ιδεολογίας που οι ρίζες του φτάνουν μέχρι τις απαρχές της, ενισχύει την εκτίμηση ότι η «τεχνοκρατική μεταφυσική» θα συνεχίσει να εμφανίζεται (πάντα με τον μανδύα του «καινούργιου») για όσο αυτή η ιδεολογία και οι κοινωνικές σχέσεις που την αναπαράγουν παραμένουν κυρίαρχες.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της ΟΓΕ για την 8η Μάρτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Με αφορμή την επέτειο της 8^ης Μάρτη, της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) στέλνει θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στις μισθωτές και τις αυταπασχολούμενες εργαζόμενες, στις γυναίκες της υπαίθρου, στις συνταξιούχους, στις μετανάστριες και τις πρόσφυγες, ιδιαίτερα στις φοιτήτριες- σπουδάστριες, στις νέες μητέρες. Τις καλούμε να ενώσουμε τις φωνές μας στο δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης.

v 8 Μάρτη 1857, οι ράφτρες κι οι υφάντρες της Ν. Υόρκης βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας μείωση του εργάσιμου χρόνου, ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της.

 

v 8 Μάρτη 2017, εμείς, οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου, χρειάζεται να συνεχίσουμε το δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης για τις σύγχρονες ανάγκες μας. βιώνουμε έναν εργασιακό μεσαίωνα, ζούμε το ανελέητο χτύπημα των δικαιωμάτων μας στην εργασία και τη μητρότητα, την εκμηδένιση του ελεύθερου χρόνου μας.

Το παραμύθι της «αριστερής κυβέρνησης» σε επανάληψη

 

ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ» 

Στις 4 και 5 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε το ιδρυτικό συνέδριο του «Αριστερού Ρεύματος» (ΑΡ), το οποίο και μετατράπηκε από τάση μέσα στη ΛΑΕ σε διακριτή πολιτική οργάνωση. Είναι εξέλιξη που ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί εδώ και καιρό και δεν μεταβάλλει, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, τη συμμετοχή του ΑΡ (ως βασική συνιστώσα) στη ΛΑΕ. Κατοχυρώνει, όμως, την αυτοτέλειά του μέσα και έξω από τη ΛΑΕ και με αυτή την έννοια διευκολύνει τις ζυμώσεις, τα παζάρια, τις συνεργασίες ανάμεσα στα κόμματα και τις ομάδες του οπορτουνιστικού χώρου, ο οποίος βρίσκεται σε κινητικότητα που δεν έχει ακόμη κατασταλάξει πλήρως μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση. Το ΑΡ, εκδηλώνοντας τον πόθο του να αναδειχθεί σε ΣΥΡΙΖΑ νο2, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το κενό που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ στρεφόμενος στα μνημόνια και στο νεοφιλελευθερισμό, θα καλυφθεί με άλλους όρους, με άλλο τρόπο, από άλλες δυνάμεις».¹

Κυβερνητισμός και «δεύτερη φορά αριστερά»

 

Με αφορμή το ιδρυτικό του συνέδριο, το ΑΡ επαναφέρει σε μια επανάληψη που θυμίζει κακοφτιαγμένο ριμέικ το παραμύθι της «αριστερής κυβέρνησης», που τόσο ακριβά έχει πληρώσει ο λαός με τις αυταπάτες που μαζικά έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ.