Η υποταγή, η ήττα και η ενσωμάτωση στον σύγχρονο καπιταλισμό δεν επιβάλλεται, δρομολογείται. Ακόμη περισσότερο, επιβάλλεται ακριβώς γιατί δρομολογείται ως μια φυσική κατάσταση κυριαρχίας, όπου οι εκμεταλλευόμενες τάξεις αδυνατούν να στοχαστούν και να φανταστούν την πολιτική ιδιοσυστασία τους σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, εκτός του σκαριφήματος που συνιστά το καπιταλιστικό πλέγμα εξουσίας.
Αυτή την εγγενή ροπή που κληροδοτεί ο καπιταλισμός στις μάζες των υπηκόων του, την γνωρίζουν άριστα οι διάφοροι “αριστεροί αναλυτές”, που σε οριακά πολιτικά γεγονότα,όπως ήταν η απόπειρα του πραξικοπήματος στην Τουρκία, “λησμονούν”
και συνειδητά αποκρύβουν το γεωπολιτικό και οικονομικό φόντο στο οποίο
αποπειράθηκε να πραγματωθεί το πραξικόπημα, ερμηνεύοντας αυθαίρετα τις
δύο αντιμαχόμενες πλευρές, την μία του
Ερντογάν ως την έκφραση της δημοκρατικής νομιμότητας και τους επίδοξους
πραξικοπηματίες ως την ωμή εκφορά του φασισμού και του ολοκληρωτισμού.
Οι νεκροί του Πάρκου Γκεζί έχουν να πουν μια ιστορία
Την
ιστορία της περιβόητης δημοκρατικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης του
Ταγίπ Ερντογάν. Ας αναφερθούμε λοιπόν στην δημοκρατική νομιμοποίηση. Όχι ως μια γενική φιλοσοφική, η νομική έννοια αποκομμένη από την ροή της πραγματικότητας, αλλά για την δημοκρατική νομιμοποίηση ως συστατική απόρροια της καπιταλιστικής κυριαρχίας.Καταδεικνύοντας τα ειδικά χαρακτηριστικά του πλαισίου αυτής της νομιμοποίησης, στο τουρκικό πολιτικό και οικονομικό υπόδειγμα εξουσίας.
Από πού αντλεί λοιπόν ο Ταγίπ Ερντογάν την δημοκρατική νομιμοποίηση, στην οποία αναφέρονται με δέος οι διάφοροι “αριστεροί αναλυτές” αντιπαραβάλλοντας την προς τις αντιδημοκρατικές και αυταρχικές μεθόδους των πραξικοπηματιών ;
Μήπως από τους νεκρούς του Πάρκου Γκεζί, μήπως από την απαγόρευση του εορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς ; Μήπως από το όργιο βίας και καταστολής κατά κάθε είδους αντιφρονούντα, μήπως από την διαχρονική καταστολή και τις διώξεις σε κομμουνιστές, και σε κάθε είδους μειονότητα όπως είναι οι Κούρδοι ;
Ακόμη περισσότερο τι ακριβώς υπερασπίζονται οι θιασώτες της κοινοβουλευτικής δημοκρατικής νομιμοποίησης, μήπως το μοντέλο άγριου καπιταλισμού με την ταυτόχρονη περαιτέρω ισλαμοποίηση της τουρκικής κοινωνίας που περιθωριοποιεί ολόκληρες κοινωνικές ομάδες εκτός της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας ;
Προφανώς για όλους αυτούς που έχουν το απύθμενο θράσος να αυτοαποκαλούνται αριστεροί, η δημοκρατία ταυτίζεται με την εκλογική διαδικασία. Άρα
αφού Ο Τ. Ερντογάν έχει κερδίζει με ποσοστά άνω του 45% όλες τις
εκλογικές αναμετρήσεις από το 2002 και εντεύθεν, διαθέτει την αναγκαία
δημοκρατική νομιμοποίηση. Καθώς η δημοκρατική νομιμοποίηση, δηλαδή η δημοκρατία σύμφωνα με τα πολυποίκιλα πλουμιστά ρετάλια της αριστεράς, έχει ως μέτρο ποιοτικής αξιολόγησης το μέγεθος του εκλογικού ποσοστού.
